27/5/14

Τάσεις Αυτογνωσίας

Κάποτε, πριν καιρό, τότε που ήμουν ώριμος…
Τότε που σκέφτηκα να βρω τον εαυτό μου…
Να καταλάβω ποιος είμαι… Τι είμαι… Γιατί είμαι…
Τότε κοίταξα τον εαυτό μου…
Με τον καθρέφτη της λογικής αυτογνωσίας ως εργαλείο αναζήτησης…

Είδα πως ήμουν
αγγελος… Μα αυτό ήταν πολύ εύκολο για να’ ναι αληθινό…
Είδα πως ήμουν
δαίμονας… Μα αυτό ήταν πολύ προφανές για να’ ναι αληθινό…
Είδα πως ήμουν βασιλιάς… Μα αυτό ήταν πολύ μάταιο για να ταιριάζει με τα θέλω μου…
Είδα πως ήμουν σκλάβος… Μα αυτό ήταν πολύ εθιστικό για να ταιριάζει με τα θέλω των άλλων…
Είδα πως ήμουν όμορφος… Μα αυτό ήταν πολύ άσχημο για τον εγωισμό των άλλων…
Είδα πως ήμουν άσχημος… Μα αυτό ήταν πολύ όμορφο για τον εγωισμό μου…
Είδα πως ήμουν ζωντανός… Μα αυτό ήταν πολύ αδύναμο για τις δυνάμεις μου…
Είδα πως ήμουν πεθαμένος… Μα αυτό ήταν πολύ δυνατό για τις αδυναμίες μου…
Είδα πως ήμουν δημοφιλής… Μα αυτό ήταν πολύ μοναχικό για τον φίλο που είχα μέσα μου…
Είδα πως ήμουν άγνωστος… Μα αυτό ήταν πολύ κοινωνικό για τον εχθρό που είχαν οι άλλοι μέσα τους…
Είδα πως ήμουν λογικός… Μα αυτό ήταν πολύ τρελό για όσους με ήξεραν…
Είδα πως ήμουν τρελός… Μα αυτό ήταν πολύ λογικό για όσους δεν με ήξεραν….
Είδα πως ήμουν περήφανος… Μα αυτό ήταν πολύ κοινότυπο για τον κόσμο τους…
Είδα πως ήμουν ταπεινός… Μα αυτό ήταν πολύ κοινότυπο για τον κόσμο μου…


Σκέψεις… Πολλές σκέψεις…
Τελικά σταμάτησα…
Δεν ήξερα τον εαυτό μου… Ξαφνιάστηκα…

---

Κάποτε, πριν καιρό, τότε που ήμουν άνθρωπος…
Τότε που ένιωσα να βρω τον εαυτό σου…
Να καταλάβω ποια είσαι… Τι είσαι… Γιατί είσαι…
Τότε κοίταξα τον εαυτό σου…
Με τον καθρέφτη του παράλογου έρωτα ως εργαλείο αναζήτησης…
Τότε…
Τότε βρήκα τον εαυτό μου…
Ποιος είμαι… Τι είμαι… Γιατί είμαι…
Τότε κατάλαβα ποιος είμαι…
Κατάλαβα πως είμαι το σκοτάδι ανάμεσα σε σένα και τη σκιά σου…
Να κοιτάζω, να χαϊδεύω… Πάντα τη σκοτεινή πλευρά σου…
Κι αν όλα τα φώτα γύρω σου σβήσουν και το σκοτάδι σε καλύψει…
Τότε θα είμαι όλος ο κόσμος σου…

6/3/12

Καποτε...
ελεγα πως δε θα βρεθει ποτε αυτη που θα μπορεσει να εξημερωσει το αγριμι της ψυχης μου, πως θα ηττηθει νωρις και δε θα χρειαστει να κονταροχτυπηθει για να επουλωσει τις πληγες μου.

Καποτε...
θυμαμαι εκλεινα τα ματια κατω απο εναστρους ουρανους και ευχομουν να βρεθει επιτελους καποια και να σπασει τις αλυσιδες της καρδιας μου,να με κανει να αισθανθω και παλι τους χτυπους της...
Ετσι αδιαφορα περνουσε ο καιρος και τα πεφταστερια πηγαιναν μονιμως κοντρα στα θελω... ωσπου τα παρατησα,επαψα να ψιθυριζω κουφιες ευχες και η απογοητευση πηρε επαξια τη θεση της ελπιδας και της προσμονης...

"οτι ειναι να΄ρθει,θα'ρθει ελεγα,αλλιως θα προσπερασει..."
και βουλιαζα στις ρηχες σκεψεις μου.

Καποτε...
υποστηριζα πως δεν υπαρχουν στερεες σχεσεις,μοναχα ετοιμορροπες απολαυσεις που διεγειρουν τις αισθησεις και το μυαλο προσωρινα.
Και τωρα; Νομιζω πως θα αργησω να μου αλλαξω τη γνωμη...
γιατι ολοι καποιοι στιγμη φευγουν και μενεις πισω κουβαλωντας ενα τεραστιο κουφαρι ψυχης. Και πανω που κανεις βουτια στο αβεβαιο,βρισκεσαι να πνιγεσαι στα τρισβαθα ενος αγνωστου ωκεανου μα δε ξεψυχας, απλα μαθαινεις να επιπλεεις...

Καποτε ημουν εγω και με αναγνωριζα και τωρα εμεινα να παλευω να με αναγνωρισει και ο καθρεφτης μου...
Καποτε ειχα συμβιβαστει με την ιδεα της μοναξιας..ηταν η καλυτερη μου φιλη και η μοναδικη που δε με προδωσε ως τωρα.
Η μονη που εμεινε πλαι μου με ανιδιοτελεια,πιστη και αφοσιωση.

Καποτε μιλουσες για το παντα των στιγμων μας και εγω σου ελεγα για το μαζι και το παντα χωρια,που μας ακολουθει σε καθε μας κινηση.
Τοσες διαφορετικες οπτικες γωνιες καταφερνουν και χωρουν σε ομοιες ματιες.
Τοσα ζωντανα λογια υπακουουν σε αυτοχειρες χειρονομιες...απο παντου και για παντα.
Γιατι γιναμε ετσι;
Ειναι η πρωτη φορα που διψω για ζωη,για να αγγιζω,να μυριζω,να γευομαι τα αδυτα που μου χαριζει ο βυθος της υπαρξης σου...
μα οσο πιο βαθια με οδηγεις τοσο νιωθω να πνιγομαι...

"Κάποτε,μα τώρα είμαστε εδώ
Ξένοι σ`έναν τόπο που αλλάζει
Ξέρω χίλιους τρόπους να σωθώ,
μα κανένας τους δεν μου ταιριάζει..."

7/3/11

Είναι κάτι μέρες...



Είναι κάτι μέρες...
Γκρίζες, θολές μα και γεμάτες φόβο...
Που κι ο αέρας που ανασαίνω μοιάζει...
Με κοφτερά γυαλιά να είναι γεμάτος...
Σαν κάθε ανάσα μου τα σωθικά να γδέρνει...
 Είναι κάτι μέρες...
Που το κορμί μου μάζα  άσχημη το νοιώθω...
Από σιδερικά βαρειά και σκουριασμένα...
Που με μεγάλο κόπο εδώ κι εκεί το σέρνω...
Δίχως να φτάνω στο εδώ ούτε στο εκεί...
 Είναι κάτι μέρες...
Που κρύα ομίχλη το μυαλό σφιχτά αγκαλιάζει...
Που τίποτε δε βλέπω κι ας κοιτώ τριγύρω...
Που ώρες ψάχνω στη σιωπή για έναν ήχο...
Τα πάντα αγγίζω δίχως τίποτε να νοιώθω...
 Είναι κάτι μέρες....
Που μέγγενη αόρατη τα στήθια σφίγγει...
Λες κι έχει βάλει στόχο την καρδιά να κάνει...
Να απελπιστεί και να χτυπά να πάψει...
Και να στραγγίξει θέλει τα πνευμόνια...
 Είναι κάτι μέρες...
Που και το φως το πιο λαμπρό του ήλιου...
Την παγωνιά που μέσα νοιώθω δεν τη λιώνει...
Και περιμένω με λαχτάρα το λυτρωτικό σκοτάδι...
Να με σκεπάσει μήπως λίγο ζεσταθώ...
 Είναι κάτι μέρες...
Που ακόμη και η αδερφή μου η θάλασσα...
Κρατά κρυφό από μένα το γαλάζιο...
Λες και της ξέπλυνε με μιας όλο το χρώμα...
Ένα μου δάκρυ που άφησα να πέσει...
 Είναι κάτι μέρες...
Που δεν αντέχω άλλο μέσα μου να σε έχω...
Κι ας είσαι πια ένα όνειρο παντοτινά χαμένο...
Που αληθινά, αληθινά τόσο πολύ μου λείπεις...
Κι ας μη με άφησες ούτε στιγμή μονάχο...
 Είναι κάτι μέρες...
Που ξεγελιέμαι πως λιγόστεψε ο πόνος...
Μα τότε ακόμη πιο πολύ από πριν φοβάμαι...
Γιατί αυτό σε σκέψη απατηλή με βάζει...
Ότι μπορεί για μια στιγμή να σε ξεχάσω...
Είναι κάτι μέρες...
Πάντα από τότε ίδιες όλες...
Μουντές θολές και γκρίζες...
Τόσο αδειανές χωρίς εσένα...
Τόσο γεμάτες από σένα........

17/12/10

Χθες.... Σήμερα.... Αύριο....

Χθες......
Αποκοιμήθηκα προσπαθώντας να διώξω εικόνες πρόσφατες..
Και η αλήθεια είναι πως δεν δυσκολεύτηκα όσο περίμενα..
Αλλά στον ύπνο μου ήρθαν άλλες εικόνες.. παλιά «εσύ»
Μπερδεμένα υποσυνείδητα και καλά κρυμμένα «εσύ».
Σήμερα.....
Το μυαλό έτρεχε πάλι σε περίεργα θέλω. 
Το πρωί αναρωτιόμουν αν είναι καλή ή όχι η ανάμνηση.
Μα τώρα βλέπω πως έπαψε να είναι επίπονη.
Δεν έμεινε παρά μια γλυκιά αναπόληση στιγμών
και προσώπων, που δεν λαχταρώ πραγματικά να φέρω πίσω
αλλά που μου φτάνει να τους σκέφτομαι και να χαμογελάω
γιατί όσο βάδιζα κοντά τους ήταν καλά.
Έφτασα σ’ένα σημείο που οι αναμνήσεις δεν μου κάνουν κακό.
Μονάχα είναι περίεργο που ξεφυτρώνουν πολλές μαζί.
Όλα τα χθες μου μαζεμένα σε ένα ανύπαρκτο τώρα.
Για να ξεγελάω το κενό που απλώνει και κερδίζει έδαφος.
Μπορεί να γελώ και να προχωράω λίγα βήματα παραπέρα
μα αυτό δεν με κάνει γεμάτο ή ακέραιο.
ακόμα είμαι σπασμένος σε πολλά παρελθόντα κομμάτια
μέχρι να κολλήσω σε ένα στέρεο παρόν..
Έπαψα να ζητώ θαύματα, ένα δυνατό «τώρα» θέλω
κάτι για να μην έχει ανάγκη το μυαλό να τρέχει πίσω
δεν με βλάπτει πια το πίσω, αλλά αυτό δεν σημαίνει και πως με ωφελεί..

Χθες.... Σήμερα.... Αύριο....
Μέτρησα ήδη τρία διαφορετικά «εσύ».
Πριν.... Τώρα.... Μετά....
Τρεις χρόνοι και όμως εγώ στάσιμος
Περιμένω περισσότερο απο ποτέ κι ας έχασα το μέτρημα..
Απλά να επικεντρωθώ σε ένα πρόσωπο.
Αυτό είχα, έχω και θα έχω ανάγκη..............

15/10/10

Εκείνος κι εκείνη...Εκείνη κι εκείνος...

Εκείνος κι εκείνη...Εκείνη κι εκείνος...
Κάποτε έζησαν κάτι που το βαφτισαν μοναδικο...
Εκείνος είχε μάθει να ελέγχει την κάρδια του... πότε δεν θα αφηνόταν να πληγωθεί...είναι τόσο γλυκιά η αγάπη μα τόσο οδυνηρός ο πόνος της όταν σε αφήνει...Εκείνος είχε πει όχι...Εκείνη το ξεκίνησε γι' αστείο...Δεν φοβόταν την κάρδια της...είχε μάθει να βάζει όρια σε αύτη...ξέρω μέχρι που μπορώ να φτάσω...θα του το πω και θα του το δείξω...Εκείνη είχε πει ναι...Εκείνος δεν καταλάβαινε πως μπορεί κάποια να βάζει όρια στην κάρδια του...Εκείνη δεν καταλάβαινε πως μπορεί κάποιος να υποστηρίζει με τόσο πάθος την κάρδια...Δυο εντελώς διαφορετικά πλάσματα συναντήθηκαν...σε ένα μονοπάτι μαγεμένο...άπλωσαν τα χέρια τους και έπιασαν ο ένας τον άλλο...θα βαδίσουμε μαζί κι οπού μας βγάλει είπαν...Και βάδισαν...περπάτησαν σε δρομάκια γεμάτα με λουλούδια...έσκυψαν και τα μύρισαν...μαγευτήκαν από το άρωμα τους...χόρεψαν σε μουσικές πρωτόγνωρες, αγκαλιά στη μέση του δρόμου...Εκείνη άφηνε την κάρδια της να πλησιάζει σιγα σιγα τα πιστεύω εκείνου...Εκείνος της έδινε κι άλλη αγάπη...κάθε που έβλεπε εκείνη να ανοίγεται ακόμα πιο πολύ αγάπη...και την κρατούσε σφιχτά σε έναν ακόμα χορό...έλα...έλα μη φοβάσαι...εγώ θα είμαι εδω για σένα...κι εκείνη χόρευε...
Καμιά φόρα εκείνος φοβόταν...τότε εκείνη της έλεγε ποσό τυχεροί ήταν που είχαν ο ένας τον άλλο...να μη φοβάται του έλεγε...εκείνη ήταν εκεί να την κραταει...εκείνος φοβόταν πιο πολύ...δεν ήθελε να στηρίζεται πάνω της...κι αν εκείνη φύγει...που θα στηριχτεί μετά...;
Δεν θα φύγω έλεγε εκείνη...οπού κι αν είμαι θα σε κρατώ...κι έτσι εκείνος αποφάσισε να μείνει κοντά της...άλλωστε η κάρδια του είχε ήδη αποφασίσει...η λογική του δεν χωρούσε πουθενά...
Πέρασαν χρονιά...εκείνη έφυγε από κοντά του...του είπε όμως πως θα τον αγαπούσε οπού κι αν πήγαινε...όσα κι αν άλλαζαν...εκείνος την πίστεψε παρόλο που πικράθηκε πολύ...
Έκανε προσπάθειες να την κρατήσει κοντά του με κάθε κόστος μα εκείνη δεν έμεινε...
Έκλαψε...πότισε τα αγκάθια στο τωρινό μονοπάτι και αποφάσισε να προχωρεί έχοντας την σκέψη του δίπλα της...
Υπήρχαν φορές που του έλειπε αβάσταχτα...τότε έπαιρνε μολύβι και χαρτί και της έγραφε...
οι ερωτικές επιστολές πήγαιναν κι έρχονταν...
Της έλεγε πως θα την περιμένει όσο κι αν αργήσει να γυρίσει...πως η αγάπη του ήταν ίδια και ακόμα πιο δυνατή εάν ήταν αυτό δυνατό...πως εκείνη σημάδεψε την ζωή του και όσο κι αν θέλει δεν μπορεί να την ξεγράψει...εκείνη δεν του απαντούσε πότε...η κάρδια του έσπαγε ξανά και ξανά...
Τι κοστίζει μια απάντηση αφού με αγαπάς...; την ρώτησε σε μια επικοινωνία τους υστέρα από χρονιά...
Η απάντηση της ήταν πως ταξιδεύει συνεχεία και πως χρόνο δεν έχει για γράμματα...μα τον έχει συνεχεία στο μυαλό της και τον αγάπα όπως πάντα...
Περίμενε του έλεγε...περίμενε με...κι εκείνος την άκουγε και περίμενε...μα τι κοστίζει ένα σ'αγαπω αναρωτιόταν...
Αφού το ξέρεις του έλεγε...ναι μα...περνάνε τόσα χρονιά και καμιά φόρα έχω ανάγκη να το ακούω...
Πέρασαν κι αλλά χρονιά...από το παράθυρο δεν φάνηκε πότε η μορφή της...ο ταχυδρόμος δεν έφερε πότε δικό της γράμμα...
Το σ'αγαπω που περίμενε δεν το άκουσε...η κάρδια του τα είχε δώσει όλα πια...άλλο τίποτα δεν έμενε να δώσει...σταμάτησε να της γραφεί...σ'αγαπω δεν είπε πότε ξανά...
πότε δεν αναπόλησε τις στιγμές που περπάτησαν μαζί σε εκείνα τα μονοπάτια...
πότε δεν προσπάθησε ξανά να της κλείσει πληγές και να της χαρίσει ευτυχία...
πότε δεν μίλησε πια σε κανέναν για εκείνη…
Φάνταζε πια φάντασμα του παρελθόντος...
ένα πρωινό ψιθύρισε σαν να ήταν κάποιος δίπλα του...
ότι είχαμε εσύ το σκότωσες με τον πιο άδικο τρόπο...
Υστέρα δεν μίλησε άλλο...
Μια μορφή φάνηκε να πλησιάζει το σπίτι του...
Μια  σκυφτή γυναικά περπατούσε βάρια κι όλο και πλησίαζε...ανέβηκε τις σκάλες...άφησε την βαλίτσα της κάτω και πήγε κοντά του...έσκυψε πάνω του…
Αγάπη μου...μοναδική μου αγάπη...πόσα χρονιά έπρεπε να περάσουν...;πόσα ταξίδια να κάνω...;πόσες θάλασσες και τρικυμιές να διασχίσω...;
Κι όλα αυτά για να καταλάβω πως η μοναδική μου ευτυχία ήταν πάντοτε εδω στην αγκαλιά σου...
Πως κοιτώντας τα ματιά σου έβλεπα όλο τον κόσμο που γύρισα...
Πως κάθε σου λέξη ήταν θησαυρός γιατί από την ψύχη σου ήταν βγαλμένη......Κι εγώ η ανόητη ξέροντας πως θα είσαι πάντα εκεί για μένα δεν έκανα τον κόπο να σου απαντήσω σε τόσα γράμματα...
Όλα εδω τα έχω αγάπη μου...όλα...ένα για κάθε μέρα που περνούσαμε μακριά ο ένας από τον άλλο...
Όλη μας η ζωή χωριά και μαζί είναι εδω...
Μα σταμάτησες πριν 3 χρονιά να μου γραφείς...φοβήθηκα πως κάτι έπαθες...ξαφνικά η αγάπη σου δεν ήταν πια λιμάνι για μένα...έτσι πήρα τον δρόμο του γυρισμού...
πότε δεν σου άρεσαν τα παιχνίδια, και μόνο στο ότι σου συνέβη κάτι πήγε ο νους μου...
αλλά τώρα είμαι εδω αγάπη μου...όλα τα σ'αγαπω που σου στέρησα θα στα λέω κάθε μέρα για την υπόλοιπη ζωή μας...
κι εσύ με σημάδεψες...όσα χρονιά κι αν πέρασαν πάντα ήσουν μοναδικός για μένα...
ο μονός άντρας  που πάντα με περίμενε όσο σκληρά και αν φέρθηκα...δεν το θελα αγάπη μου...
Αλήθεια δεν το θελα...πάντα σε αγαπούσα όμως άφηνα πάντα την αγάπη μας στην άκρη σαν κάτι σίγουρο και κυνηγούσα την ζωή πριν αύτη με πιάσει...
Έπρεπε αγάπη μου να το κάνω...με καταλαβαίνεις έτσι δεν είναι...;
Εσύ πάντα με καταλάβαινες ε...;
Αγάπη μου γύρνα να με δεις...είμαι εδω τώρα κι ούτε ένα βλέμμα δεν μου χάρισες...ούτε μια λέξη σου...λαχταρούσα τόσο την αγκαλιά σου...τώρα είμαι εδω...για σένα...
εκείνος είχε από ώρα φύγει...
τα ματιά του κοιτούσαν έξω από το παράθυρο όμως δεν έβλεπε τον ερχομό κανενός...
το σώμα του ήταν ακουμπισμένο σε μια καρεκλά όμως δεν ένιωθε το άγγιγμα κανενός...
στα χέρια του κρατούσε ένα δαχτυλίδι με χαραγμένο το όνομα του μέσα...
δίπλα του ένα τελευταίο γράμμα..."ότι είχαμε εσύ το σκότωσες με τον πιο άδικο τρόπο"
όσα του είπε δεν τα άκουσε...
έφυγε πριν εκείνη έρθει...
έφυγε πριν ακούσει το σ'αγαπω του...
έφυγε με παράπονο και μια κάρδια ραγισμένη...
έφυγε γεμάτος με όση αγάπη έδωσε κι έφυγε άδειος με όση δεν πηρέ...
εκείνος έφυγε...
Εκείνη κατάλαβε πως μιλούσε σε ένα άψυχο κορμί...
κράτησε το δαχτυλίδι στα χέρια της και διάβασε το γράμμα του...
άργησα είπε...άφησε ένα δάκρυ...πηρέ την βαλίτσα της...
κατέβηκε τις σκάλες και πηρέ τον δρόμο για πίσω...πίσω που...; αναλογίστηκε...
ήταν πια πολύ αργά για όλα...!!

20/5/10

Με ταξιδεύεις ψυχή μου.....

Μερικές φορές βρίσκω τον εαυτό μου σε άλλη διάσταση..Σε κόσμους όμορφους, μαγικούς..να σε κρατάω τόσο σφιχτά που να μην μπορείς να ξεφύγεις.. Σε γνώρισα τυχαία, σαν εκείνες τις στιγμές που η μοίρα παίζει τα πιο παράξενα παιχνίδια, και σε ερωτεύτηκα απ’ την πρώτη κιόλας μέρα..Και μου γέμισες την ψυχή με όλα όσα ονειρευόμουνα από παιδί..με φίλησες για πρώτη φορά και κόλλησα… ήθελα να σε φιλάω μέρες ολόκληρες, εβδομάδες, χρόνια..Με άγγιξες και ένιωσα πως χάθηκε η γη κάτω απ’ τα πόδια μου..πως πετούσα στους ουρανούς… Και γίναμε ένα… Δύο καρδιές στον ίδιο χτύπο..δύο σώματα στον ίδιο ρυθμό..δυο ψυχές στον ίδιο παράδεισο… ΄΄Πόσο πολύ σ’ αγάπησα ποτέ δεν θα το μάθεις..και πόσα όνειρα κάνω για μας δεν θα το πίστευες ποτέ..Κι αν μερικές φορές σε πληγώνω είναι που σ’ αγαπάω πιο πολύ κι απ’ τον ίδιο μου τον εαυτό..Πάνω από μένα… πάνω απ’ όλα… Ποτέ δεν τόλμησα όμως να σου πω πως όταν είσαι μακριά μου πεθαίνω..Πόση ανάγκη έχω να σ’ αγγίξω ξανά και να πάρω όλα αυτά που νιώθω πως χάνω… Δεν θέλω να φεύγεις και το ξέρω πως δεν είναι επιλογή σου..μα σε χρειάζομαι εδώ..κοντά μου, δίπλα μου, να σε φιλώ, να σου μιλώ, να σε βλέπω… Δεν ξέρω αν αντέχει η καρδιά μου άλλο… Δεν έχω αντοχές..Πολλές φορές σκέφτομαι να σου ζητήσω να τα παρατήσεις όλα και να ‘ρθείς μαζί μου..να μείνουμε για πάντα μαζί… Δεν έχω αυτό το δικαίωμα αλλά κανείς δεν μπορεί να καταλάβει… Σ’ αγαπώ… χωρίς πολλά λόγια..απλά σ’ αγαπώ…’’Eρχονται στιγμές μου το η φαντασία οργιάζει, και εσύ αέρας που φεύγει’’  λέει το τραγούδι και εγώ σ’ ονειρεύομαι… φτάνω κοντά σου και σ’ αγγίζω… Και εσύ γίνεσαι ένα με το φώς..γίνεσαι άγγελος… ο δικός μου άγγελος..ο φύλακας, ο προστάτης μου… Και πετάμε μαζί στα σύννεφα..και φτάνουμε στο φεγγάρι.. και πίνουμε νέκταρ από ένα μάτσο νυχτολούλουδα… και φτιάχνουμε βαρκούλες χάρτινες και τις ρίχνουμε στη θάλασσα… και κάνουμε στροφές γύρω απ’ τον ήλιο..και πέφτουμε σαν ηλιαχτίδες ξανά στη γη… Μα το όνειρο μου μένει μισό..γιατί κάπου στο τέλος φεύγεις..Πας μακριά κι εγώ ξανά στο πουθενά… Μόνος κάπου μεταξύ στην αγάπη και στο μίσος..στην ομορφιά και στη ασχήμια… στη γαλήνη και στην τρέλα… στην αρχή και στο τέλος… Με ταξιδεύεις ψυχή μου..και σε σκέφτομαι… να το θυμάσαι… όπου και να’ μαι σε σκέφτομαι…

27/2/10

Δ Ε Ν Μ Π Ο Ρ Ε Ι !!!

Δεν ξέρω τι πονάει περισσότερο....να σε χτυπούν και να πονάς ή να αντέχεις και να σε πονάνε. Δεν μου έχει απομείνει δύναμη, υπομονή, κουράγιο. Θέλω να πιστεύω ότι δεν τέλειωσαν όλα.. Δεν είναι δυνατόν.. Να χάθηκαν όλα.. Δ Ε Ν  Μ Π Ο Ρ Ε Ι !!! Δεν γίνεται να χάθηκαν τα συναισθήματα τόσο εύκολα..Δεν θέλω να κοιμηθώ! Δεν θέλω να φάω! Δεν θέλω να πάρω τα φάρμακα μου! Δεν θέλω τίποτα. Το μόνο που θέλω είναι να πίνω και να κλαίω..Ναι, είμαι αυτοκαταστροφικός. Πώς είναι δυνατό να.. αλλά δεν.. Σ’ μένα που έχω περάσει τόσα πολλά; Σ’ εμένα; Πως είναι δυνατό; Εγώ που δεν το έβαλα κάτω; Που ακόμα προσπαθώ..Μα να μην έχεις να μου προσάψεις τίποτα εγωισμέ; Πονάω..Όλοι μου λένε ότι πρέπει να φανώ δυνατός και να συνεχίσω… Η Λένα, μου είπε να αφήσω τα πράγματα όπως είναι.. πως δεν έχει νόημα.. προηγείται η ζωή μου.. και; Πρώτη φορά δεν ξέρω πως να γράψω όσα θέλω.. και έχω τόσα πολλά που θέλω να πω..Έχω τόσα πολλά μέσα μου και παράλληλα νοιώθω τόσο άδεια.. Δεν ξέρω αν πρέπει να στεναχωρηθώ ή να θυμώσω, ειλικρινά..Τα βάζω με όλους και πιο πολύ με τον ίδιο μου τον εαυτό..Δεν αντέχω άλλο! Κουράστηκα. ‘Έχω κι εγώ καρδιά και ψυχή., Τα όρια τα έχω ξεπεράσει εδώ και πολύ καιρό.. Δεν ξέρω τι θα κάνω. Το κεφάλι μου πάει να σπάσει και δεν θέλω να δώ κανέναν, αν και ξέρω πως κανείς δεν θα με αφήσει στην ησυχία μου. Φοβάμαι! Ξέρω όμως πώς τελειώνει.. Πόσο δύσκολο είναι να πονάς και να θέλεις πραγματικά να σταματήσεις τον πόνο και να μην μπορείς.. Δεν θέλω να σκέφτομαι.. Θέλω μια φορά, να σκεφτώ μόνο τον εαυτό μου και την ψυχή μου, που μου την τσάκισες! Σ’ αγαπάω τόσο πολύ που  ο πόνος είναι αφόρητος.Μ’ αγαπάς τόσο πολύ εγωισμέ που μπορείς να με σκοτώσεις..

5/1/10

Σ' ευχαριστώ που είσαι μέρος της ζωής μου.....

Ποτέ δεν ξέρεις πότε είναι κοντά σου ο φύλακας άγγελός σου, γι' αυτό πρέπει να δοκιμάζεις. Οι άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας είτε για κάποιο λόγο, είτε για ορισμένο χρόνο, είτε για πάντα. Όταν ξέρεις αυτό, ξέρεις και τι να κάνεις για τον κάθε άνθρωπο. Όταν κάποιος είναι στη ζωή μας για κάποιο λόγο, συνήθως απαντά σε μία ανάγκη μας που με κάποιο τρόπο έχουμε εκφράσει. Έχει έρθει για να μας βοηθήσει σε μια δυσκολία, να παρέχει καθοδήγηση ή υποστήριξη, για να μας συνδράμει φυσικά, συναισθηματικά ή πνευματικά. Μοιάζει θεόσταλτος και είναι. Είναι εκεί για το λόγο ακριβώς που τον χρειαζόμασταν... Μετά, χωρίς να κάνουμε κάτι λάθος και ίσως ακόμα σε μια άβολη στιγμή και παρ' ότι μπορεί να πληγωθούμε, η σχέση θα τελειώσει. Κάποιος από τους δύο θα πει ή θα κάνει κάτι που θα βάλει τέλος. Μπορεί ο άνθρωπος αυτός να πεθάνει. Μπορεί απλώς να φύγει μακριά μας. Κάποιες φορές, μπορεί να ενεργήσει με τέτοιον τρόπο που να μας αναγκάσει να πάρουμε θέση. Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι, η ανάγκη μας βρήκε ανταπόκριση, η επιθυμία μας εκπληρώθηκε, οπότε η δουλειά του ανθρώπου αυτού τελείωσε. Η προσευχή μας πήρε απάντηση και είναι ώρα να προχωρήσουμε. Όταν κάποιος είναι στη ζωή μας για ορισμένο χρόνο, αυτό σημαίνει ότι ήρθε η ώρα να ωριμάσουμε, να μοιραστούμε και να μάθουμε. Μπορεί να μας φέρει μια ειρηνική εμπειρία, ή να μας κάνει να γελάμε. Θα μας μάθει να κάνουμε κάτι που δεν κάναμε ως τώρα και πάντως η παρουσία του θα μας δώσει μεγάλη χαρά. Παρ' ότι μπήκε στη ζωή μας για ορισμένο χρόνο, το έργο του ήταν σπουδαίο. Όταν κάποιος είναι στη ζωή μας για πάντα, μας διδάσκει μαθήματα ζωής. Θα μας διδάξει αυτά, πάνω στα οποία πρέπει να χτίσουμε στέρεα συναισθηματικά θεμέλια. Η δουλειά μας είναι να δεχτούμε το μάθημα, να αγαπήσουμε τον άνθρωπο αυτό και να εφαρμόσουμε όσα μάθαμε στη σχέση μας μαζί του, σε όλες τις σχέσεις και όλα τα πεδία της ζωής μας. Λένε ότι, η αγάπη είναι τυφλή, αλλά η φιλία διαισθητική. Είτε είναι για κάποιο λόγο, είτε για κάποιο χρόνο, είτε για μια ζωή, σ' ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία αυτής της εμπειρίας.
Σ' ευχαριστώ που είσαι μέρος της ζωής μου.

11/12/09

Λίγα ακόμα βράδια.........

Σήμερα αισθάνομαι την παρουσία σου ποιο έντονα εδω… δίπλα μου ..να μου κρατάει συντροφιά στην μοναξιά μου… σ ’ένα ακόμη βράδυ που περνάω μακριά σου…. Ένα βράδυ που είναι γεμάτο από την εικόνα σου. .την παρουσία σου. .την ανάσα σου που αισθάνομαι… τίποτα ποιο μαγικό από το να μην είσαι εδώ μα συνάμα να σαι παντού… μέσα μου… στην ζωή μου ..στον χρόνο μου ..στα τσιγάρα που καπνίζω ..σε όλα όσα αποτελούν αυτό που είμαι ,την ύπαρξη μου !!ένα βράδυ που υπάρχει παντού σιωπή ..μόνο ο ήχος από το τραγούδι να σπάει την απόλυτη ησυχία που επικρατεί στο δωμάτιο… Μία ησυχία που κάποιες φορές γίνεται εχθρός μου… μα άλλες πάλι ,όπως το αποψινό βράδυ είναι λύτρωση… και αυτό επειδή απόψε με φέρνει τόσο κοντά σου ..όσο ποτέ άλλοτε! Τι κι αν είσαι μακριά μου ?Ποιός υπολογίζει αυτά όταν οι σκέψεις γίνονται γέφυρα και έρχονται εκεί κοντά σου ?Εκεί πάνω απ ’το προσκέφαλο σου… να σε φυλάνε… να σε κοιτάνε όπως κοιμάσαι… και να σου χαϊδεύουν απαλά τα μαλλιά σου… να σου χαρίζουν χιλιάδες φιλιά… και να σου ψιθυρίζουν γλυκά κι απαλά λόγια που δεν σου έχει ποτέ κανείς άλλος πει …Και όπως γλυκά σε αγκαλιάζει ο Μορφέας χάρη να του ζητήσω: να μου δώσει ένα βράδυ την θέση του να σε σκεπάσω εγώ με τα κορμί μου …να ζεστάνω το κορμί σου… να σου στείλω όνειρα παραδεισένια ..και να σου μιλάω μέχρι το πρωί… και ας φύγω όταν  ξυπνήσεις ,με το που ο ήλιος αρχίσει να επισκέπτεται τον ουρανό ..το ξέρω θα το νοιώσεις δεν μπορεί ..όταν τα βλέφαρα σου ανοίξεις θα αισθανθείς πως όλο το βράδυ ήμουν εκεί και σε πρόσεχα…
Ένα βράδυ που δεν θα’ μια μακριά σου αλλά εκεί ..δίπλα σου…
Ένα βράδυ που είμαι πάλι μακριά σου μα να ξέρεις ….
Λίγα  ακόμα βράδια μακριά σου και μετά θα είμαι μες την αγκαλιά σου......

20/11/09

Θα πρέπει να τα ένιωσε.....

Το σκοτάδι αγκάλιαζε τον ουρανό
και η φωνή σταδιακά χαμήλωνε
ώσπου έγινε ψίθυρος
και μετά απλά αναφιλητό.
Άραγε θυμάται ακόμα όσα έγραψα για κείνη;
Σκέφτομαι τώρα εγώ,
αν τελικά έμειναν λόγια έξω απ την καρδιά.
Την τρόμαξε η πραγματικότητα.
Δεν ήθελε την πραγματοποίηση,
της έκλεψα το δικαίωμα να ονειροπολεί
αφού όλα
όλα τα έκανα να συμβούν.
Το όνειρο πήρε μορφή.
Αυτός λοιπόν είναι ο έρωτας;
Τώρα που τίποτα δεν τον καλεί,
τώρα άραγε να συμβαίνει;
Η αγάπη είναι προετοιμασία, αναμονή
πάθος για δημιουργία.
Ο έρωτας τελικά είναι διαδρομή και όχι προορισμός.
Θα πρέπει να τα ένιωσε,
πρέπει να το ένιωσε
αυτό το πάθος για όσα έγραψα για κείνη...

9/11/09

Για σένα ψυχή ΜΟΥ...

Είναι φορές που κοιτώ τον ουρανό... 
Αφήνομαι...

θαυμάζω το μεγαλείο του...
τ' άπειρο του... 
Είναι βραδιές που συλλογίζομαι το χθες...

στα σκοτεινά του σπλάχνα... 
Μα είναι τόσο φευγαλέα...

τόσο γρήγορη η σκέψη που χάνεται... 
Κι εκείνος μου δείχνει τ' άστρα του, την λάμψη τους... 
Κι εγώ παρακαλώ...

να αγκαλιάσω το ποιο ταπεινό του αστέρι... 
Να το κρατήσω στα χέρια μου...

να το κρύψω στην αγκαλιά μου... 
Μονάχα την λάμψη του...

μονάχα την ζεστασιά του...
μονάχα αυτά... 
Τα μάτια κοιτούν πάντα ψηλά...

προσμένουν την ελπίδα, τ' όνειρο... 
Έτσι κι αλλιώς πετάς...

σκορπίζεις χαμόγελα... 
χάνεσαι σε αναζητήσεις...

αγκαλιάζοντας την ζωή σου τρυφερά... 
Έμαθες ν' αγαπάς την ύπαρξη σου...

 να σέβεσαι την πορεία ΤΗΣ...
Κι απλά καρτερικά...
 προσμονής την παρουσία του ανάλαφρου σήμερα... 
Εκεί που η αύρα θα σου χαρίσει πνοή...

 θα σου δώσει χαμόγελα... 
Λες και περίμενες κι εσύ την ελευθερία μου...

 την έξοδο μου... 
Κι άρχισες να μου στέλνεις τρυφερά την λάμψη σου...

 το φως σου... 
Αισθάνομαι την απόφαση σου ν' 'ρθεις... 
Νοιώθω το δρασκέλισμά σου, την τροχιά σου... 
Είναι το πρώτο σου σκίρτημα για να με πλησιάσεις... 
Κι εγώ τραγουδώ ψιθυριστά για σένα  Αστεράκι μου... 
Ρουφώ τον λόγο σου σαν διψασμένος... 
Που έχει ήδη εγκατασταθεί στην σκέψη μου...

 στην Ψυχή μου...
Μα είναι τόσο τρυφερός κρύβει τόσα συναισθήματα... 
Τον κρατώ σαν φυλαχτό μέσα μου... 
Κι η ανάσα σου τόσο ζεστή, τόσο σημαντική... 
Άπλωσε το χέρι σου κοντά μου να πλέξουμε τα δάχτυλα μας... 
Άφησε όλο το κορμί σου ν' αγκαλιαστούν τα κύτταρα μας... 
Κι οι ψυχές ας χαθούν στις δικές μας διαδρομές, στις δικές μας αναζητήσεις... 
Και τα όνειρα μας ας ερωτευτούν την ζωή μας, το διάβα της... 
Για σένα τραγουδώ... 
Για σένα ψιθυρίζω λόγια αγάπης... 
Για σένα ψυχή ΜΟΥ... 


7/11/09

Πρέπει να ξέρεις............

Πρέπει να ξέρεις, για μένα θα υπάρχεις
στον κόσμο έχεις έρθει, κοντά μου να ζεις
και πρέπει να ξέρεις, πως μόνος έχω μάθει
σαν νέος και έφηβος, ν’ αγαπώ ο,τι μισείς.
Μπορεί κι όλας να ’μαι φτωχός, μα πολύ
αλήτη, μικρή μου, οι φίλοι με φωνάζουν
και τα υγρά μου μάτια, καράβια να στάζουν
μπορεί κι όλας να ’χω, μια πλούσια ψυχή.
Πρέπει να μάθεις, σαν παιδί έχω ζήσει
σαν χθες ερωτεύτηκα, κι ακόμα νωρίς
τα όνειρα έχουνε, με μιας ξεψυχήσει
μα υπάρχουν αισθήματα, για σένα να βρεις.
Μπορεί να μην έχω, λεφτά
μα να ’χω γεμάτη, τη καρδιά μου
αισθήματα πλούσια, να είν’ τα λεφτά μου
κι ακόμα πιο πλούσια, η ζεστή αγκαλιά μου.
Πρέπει να ξέρεις, για μένα θα υπάρχεις
ακόμα κι αν αύριο, μου φύγεις μακριά
ακόμα κι αν ένα φιλί, δεν με μάθεις
να δίνω στο στόμα, και σε κάθε χαρά.
Μπορεί να μην έχω, γυναίκας τα χείλη
ποτέ μου κουρσέψει, ποτέ πιο παλιά
δεν έγειρα κι ούτε, στα ρόδινα στήθη
σε καμία παρθένα, γλυκειά αγκαλιά.
Πρέπει να μάθεις, ζωή μου ν’ αντέχεις
δειλά μπρος στον έρωτα, μ’ αγάπη βαστώ
τ’ αστέρια όλα σου ’ταξα, στα χέρια να έχεις
και πρέπει να μάθεις, πως κουράγιο κρατώ.
Μπορεί να μην είχα, φιλιά να μαζέψω
μπορεί να μην είχα, λεφτά να σκορπώ
μα βρήκα εσένα, και θέλω να τρέξω
παντού να φωνάξω, πως εσένα αγαπώ.

28/10/09

Τρελαίνομαι....

Αρχίζω και αναρωτιέμαι
με έναν δικό μου τρόπο...
Ζω ή πέθανα;
Με βλέπουν ή όχι;
Πότε έγινα καπνός, αφού φωτιά δεν έχει...
Γιατί; Πότε; Πως;
Μα νοιώθω περίεργα.
Δεν άκουσα κλάματα στο πένθος μου,
μπερδεύτηκα τώρα, πέθανα ή όχι;
Τρελαίνομαι....