Την ώρα απού η ψυχή θα βγαίνει απ’ το κορμί μου
Σε άσχημη κατάσταση θα είναι οι δικοί μου..
Θα κλαίνε θα φωνάζουνε πίσω θα με ζητάνε
Και με καημό το άψυχο κορμί μου θα κοιτάνε..
Η μάνα μου με κλάματα στα άσπρα θα με ντύνει
Κι ο νεκροθάφτης παγερός τα ρούχα θα της δίνει..
Θα μου χτενίζει τα μαλλιά και θα με χαϊδεύει
Και θα με βλέπει πια νεκρο μα δε θα το πιστεύει!
Κόκκινα τριαντάφυλλα στο μπέτυ θα μου βάζει
Θα μ’ αντικρίζει ακίνητο και θα αναστενάζει
Και δίπλα ο πατέρας μου που σιωπηλά θα κλαίει
Θα με κοιτάζει και γιατί σιγά σιγά θα λέει
Στο σπίτι θα ‘χουν μαζευτεί και οι συγχωριανοί μου
Την τελευταία μου στιγμή να’ναι κι αυτοί μαζί μου
Έξω απ’ το σπίτι θα σταθεί η άσπρη νεκροφόρα
Και σαν την δει η μάνα μου που θα ‘ναι μαυροφόρα
Ήρθαν να μου τον πάρουνε θ’αρχίσει να ουρλιάζει
Και με λυγμούς και κλάματα θα με σφιχταγκαλιάζει
Μη μου τον πάρετε μακριά είναι μικρος ακόμη
Στο χάροντα δε γίνεται να τον στείλω μόνο!
Δεν θέλω απ’τα εικοσεφτά του χάρου να τον δώσω
Και γαμπρο μέσα στο κουτί να την ποκαμαρώσω
Στα τέσσερα με παίρνουνε άντρες μαυροντυμένοι
Και ο πατέρας αγκαλιά την μάνα μου να παίρνει…
Κοίτα τον μας τον παίρνουνε του χάρου να τον πάνε
Κι αντί για ρύζι νεκρικά λουλούδια του πετάνε…
Τη νεκροφόρα κλείνουνε στην εκκλησά με πάνε
Και πίσω μου οι συγγενείς κλαίγοντας προχωράνε
Στην εκκλησά με βάζουνε και η κηδεία αρχίζει
Μα η μάνα μου δεν άντεξε και ξαφνικά λυγίζει
Πέφτει κατάχαμα με μιας και με λυγμούς να κλαίει
Παιδάκι μου και μου ‘φυγες γυρίζει και μου λέει
Να πας παιδί μου στο καλό και να με περιμένεις
Όπου κι αν πας θα ‘ρθω και ‘γω μόνο σου να μην μένεις…
Την παίρνουν και τη βάζουνε δίπλα μου να καθίσει
Μα απ’ το κλάμα δεν μπορεί καθόλου να μιλήσει…
Μέσα στη νεκρική σιωπή κάποιος με πλησιάζει
Και με λυγμούς και κλάματα σκύβει και μ’αγκαλιάζει!
Είναι εκείνει που γι’ αυτην έχασα τη ζωή μου
Εκείνη που αγάπησα μέσα απ’ την ψυχή μου!
Ίσως πως την συγκίνησε στην κάσα που με βλέπει
Μα μάλλον όχι αφού καρδιά δεν έχει μες στο μπέτυ!
Σαν έσταξε το δάκρυ τις απάνω στο κορμί μου
Εσείστηκε η κάσα μου κι ακούστηκε η φωνή μου!
Μάνα μου διώξε το φονιά στην κάσα μου που κλαίει
Αυτην που τώρα σιγανά ένα συγνώμη λέει
Εκείνη που αγάπησα μ’ όλη τη δύναμη μου
Και ως αντάλλαγμα αυτη έφθειρε τη ζωή μου…
Παρ’ την γιατί το δάκρυ του τα λείψανα μου καίει
Δεν το αντέχω να ρικώ συγνώμη να μου λέει
Πες τις δεν έχει νόημα αφού’ μαι πεθαμένος
Και πες του ότι έφυγα απογοητευμένος!
Γιατί δεν ζήτησα πολλά λίγη μονάχα αγάπη
Μα αυτη μονάχα ήξερε να με κερνά με πάθη
Πες τις να φύγει τώρα πια θα είμαι παντρεμένος
Μ’ αγάπησε ο χάροντας και είμαι ευτυχισμένος..!!!!!
Σε άσχημη κατάσταση θα είναι οι δικοί μου..
Θα κλαίνε θα φωνάζουνε πίσω θα με ζητάνε
Και με καημό το άψυχο κορμί μου θα κοιτάνε..
Η μάνα μου με κλάματα στα άσπρα θα με ντύνει
Κι ο νεκροθάφτης παγερός τα ρούχα θα της δίνει..
Θα μου χτενίζει τα μαλλιά και θα με χαϊδεύει
Και θα με βλέπει πια νεκρο μα δε θα το πιστεύει!
Κόκκινα τριαντάφυλλα στο μπέτυ θα μου βάζει
Θα μ’ αντικρίζει ακίνητο και θα αναστενάζει
Και δίπλα ο πατέρας μου που σιωπηλά θα κλαίει
Θα με κοιτάζει και γιατί σιγά σιγά θα λέει
Στο σπίτι θα ‘χουν μαζευτεί και οι συγχωριανοί μου
Την τελευταία μου στιγμή να’ναι κι αυτοί μαζί μου
Έξω απ’ το σπίτι θα σταθεί η άσπρη νεκροφόρα
Και σαν την δει η μάνα μου που θα ‘ναι μαυροφόρα
Ήρθαν να μου τον πάρουνε θ’αρχίσει να ουρλιάζει
Και με λυγμούς και κλάματα θα με σφιχταγκαλιάζει
Μη μου τον πάρετε μακριά είναι μικρος ακόμη
Στο χάροντα δε γίνεται να τον στείλω μόνο!
Δεν θέλω απ’τα εικοσεφτά του χάρου να τον δώσω
Και γαμπρο μέσα στο κουτί να την ποκαμαρώσω
Στα τέσσερα με παίρνουνε άντρες μαυροντυμένοι
Και ο πατέρας αγκαλιά την μάνα μου να παίρνει…
Κοίτα τον μας τον παίρνουνε του χάρου να τον πάνε
Κι αντί για ρύζι νεκρικά λουλούδια του πετάνε…
Τη νεκροφόρα κλείνουνε στην εκκλησά με πάνε
Και πίσω μου οι συγγενείς κλαίγοντας προχωράνε
Στην εκκλησά με βάζουνε και η κηδεία αρχίζει
Μα η μάνα μου δεν άντεξε και ξαφνικά λυγίζει
Πέφτει κατάχαμα με μιας και με λυγμούς να κλαίει
Παιδάκι μου και μου ‘φυγες γυρίζει και μου λέει
Να πας παιδί μου στο καλό και να με περιμένεις
Όπου κι αν πας θα ‘ρθω και ‘γω μόνο σου να μην μένεις…
Την παίρνουν και τη βάζουνε δίπλα μου να καθίσει
Μα απ’ το κλάμα δεν μπορεί καθόλου να μιλήσει…
Μέσα στη νεκρική σιωπή κάποιος με πλησιάζει
Και με λυγμούς και κλάματα σκύβει και μ’αγκαλιάζει!
Είναι εκείνει που γι’ αυτην έχασα τη ζωή μου
Εκείνη που αγάπησα μέσα απ’ την ψυχή μου!
Ίσως πως την συγκίνησε στην κάσα που με βλέπει
Μα μάλλον όχι αφού καρδιά δεν έχει μες στο μπέτυ!
Σαν έσταξε το δάκρυ τις απάνω στο κορμί μου
Εσείστηκε η κάσα μου κι ακούστηκε η φωνή μου!
Μάνα μου διώξε το φονιά στην κάσα μου που κλαίει
Αυτην που τώρα σιγανά ένα συγνώμη λέει
Εκείνη που αγάπησα μ’ όλη τη δύναμη μου
Και ως αντάλλαγμα αυτη έφθειρε τη ζωή μου…
Παρ’ την γιατί το δάκρυ του τα λείψανα μου καίει
Δεν το αντέχω να ρικώ συγνώμη να μου λέει
Πες τις δεν έχει νόημα αφού’ μαι πεθαμένος
Και πες του ότι έφυγα απογοητευμένος!
Γιατί δεν ζήτησα πολλά λίγη μονάχα αγάπη
Μα αυτη μονάχα ήξερε να με κερνά με πάθη
Πες τις να φύγει τώρα πια θα είμαι παντρεμένος
Μ’ αγάπησε ο χάροντας και είμαι ευτυχισμένος..!!!!!
