Πεθύμησα…
Ένα χαμόγελο σου που φτάνει ως τα μάτια σου…
Μια αγκαλιά σου που φτάνει στην καρδιά μου…
Μια ανάσα σου που αγγίζει ως τα βάθη το κορμί μου…
Μια νυχτά δίπλα στη θάλασσα ώσπου να ξημερώσει,
Μια βόλτα ως τα σύννεφα, κι ακόμα παραπέρα…
Μια μέρα που να βλέπω γαλανό τον ουρανό…
Μια σιωπή που να τραγουδά χίλια τραγούδια…
Ένα γέλιο που θα συντροφεύει τη σιωπή …
Έναν καφέ χαζογελώντας το πρωί, έξω απ το οριο του χρόνου…
Ένα φιλί σου που να διαρκεί για χρόνια, κι ας είναι μια στιγμή…
Ένα βλέμμα σου φωτεινό να με κοιτά…
Ένα χάδι από τα ακροδάχτυλα σου…
Ένα πάθος που θα φέρνει τη γαλήνη…
Ένα απομεσήμερο λουσμένο στου έρωτα το φως…
Ένα ηλιοβασίλεμα στην άκρη του γκρεμού…
Έναν έρωτα που θα με ταξιδεύει…
Μια αγάπη που μέσα της το σκοτάδι δε χωρά…
Έναν εαυτό, που δε φορά μαύρα βαμμένα γυαλιά…
Εκείνη που μπορεί να δει το φως που γύρω της υπάρχει…
Εκείνη που δεν κοιμάται με τη θλίψη αγκαλιά…
Εκείνη που το φως έχει στα μάτια, στην καρδιά …
Εκείνη που αγάπη θέλει να δώσει και να πάρει…
Εκείνη που στο γκρίζο να εμμένει δεν μπορεί…
Εκείνη που ξέρει πότε ειν’ η ώρα που να περιμένει…
Και κείνη την πεθύμησα και όλα…
Μα πιο πολύ, πεθύμησα να ζω………..
