Χθες.... Σήμερα.... Αύριο....

Χθες......
Αποκοιμήθηκα προσπαθώντας να διώξω εικόνες πρόσφατες..
Και η αλήθεια είναι πως δεν δυσκολεύτηκα όσο περίμενα..
Αλλά στον ύπνο μου ήρθαν άλλες εικόνες.. παλιά «εσύ»
Μπερδεμένα υποσυνείδητα και καλά κρυμμένα «εσύ».
Σήμερα.....
Το μυαλό έτρεχε πάλι σε περίεργα θέλω. 
Το πρωί αναρωτιόμουν αν είναι καλή ή όχι η ανάμνηση.
Μα τώρα βλέπω πως έπαψε να είναι επίπονη.
Δεν έμεινε παρά μια γλυκιά αναπόληση στιγμών
και προσώπων, που δεν λαχταρώ πραγματικά να φέρω πίσω
αλλά που μου φτάνει να τους σκέφτομαι και να χαμογελάω
γιατί όσο βάδιζα κοντά τους ήταν καλά.
Έφτασα σ’ένα σημείο που οι αναμνήσεις δεν μου κάνουν κακό.
Μονάχα είναι περίεργο που ξεφυτρώνουν πολλές μαζί.
Όλα τα χθες μου μαζεμένα σε ένα ανύπαρκτο τώρα.
Για να ξεγελάω το κενό που απλώνει και κερδίζει έδαφος.
Μπορεί να γελώ και να προχωράω λίγα βήματα παραπέρα
μα αυτό δεν με κάνει γεμάτο ή ακέραιο.
ακόμα είμαι σπασμένος σε πολλά παρελθόντα κομμάτια
μέχρι να κολλήσω σε ένα στέρεο παρόν..
Έπαψα να ζητώ θαύματα, ένα δυνατό «τώρα» θέλω
κάτι για να μην έχει ανάγκη το μυαλό να τρέχει πίσω
δεν με βλάπτει πια το πίσω, αλλά αυτό δεν σημαίνει και πως με ωφελεί..

Χθες.... Σήμερα.... Αύριο....
Μέτρησα ήδη τρία διαφορετικά «εσύ».
Πριν.... Τώρα.... Μετά....
Τρεις χρόνοι και όμως εγώ στάσιμος
Περιμένω περισσότερο απο ποτέ κι ας έχασα το μέτρημα..
Απλά να επικεντρωθώ σε ένα πρόσωπο.
Αυτό είχα, έχω και θα έχω ανάγκη..............

Εκείνος κι εκείνη...Εκείνη κι εκείνος...

Εκείνος κι εκείνη...Εκείνη κι εκείνος...
Κάποτε έζησαν κάτι που το βαφτισαν μοναδικο...
Εκείνος είχε μάθει να ελέγχει την κάρδια του... πότε δεν θα αφηνόταν να πληγωθεί...είναι τόσο γλυκιά η αγάπη μα τόσο οδυνηρός ο πόνος της όταν σε αφήνει...Εκείνος είχε πει όχι...Εκείνη το ξεκίνησε γι' αστείο...Δεν φοβόταν την κάρδια της...είχε μάθει να βάζει όρια σε αύτη...ξέρω μέχρι που μπορώ να φτάσω...θα του το πω και θα του το δείξω...Εκείνη είχε πει ναι...Εκείνος δεν καταλάβαινε πως μπορεί κάποια να βάζει όρια στην κάρδια του...Εκείνη δεν καταλάβαινε πως μπορεί κάποιος να υποστηρίζει με τόσο πάθος την κάρδια...Δυο εντελώς διαφορετικά πλάσματα συναντήθηκαν...σε ένα μονοπάτι μαγεμένο...άπλωσαν τα χέρια τους και έπιασαν ο ένας τον άλλο...θα βαδίσουμε μαζί κι οπού μας βγάλει είπαν...Και βάδισαν...περπάτησαν σε δρομάκια γεμάτα με λουλούδια...έσκυψαν και τα μύρισαν...μαγευτήκαν από το άρωμα τους...χόρεψαν σε μουσικές πρωτόγνωρες, αγκαλιά στη μέση του δρόμου...Εκείνη άφηνε την κάρδια της να πλησιάζει σιγα σιγα τα πιστεύω εκείνου...Εκείνος της έδινε κι άλλη αγάπη...κάθε που έβλεπε εκείνη να ανοίγεται ακόμα πιο πολύ αγάπη...και την κρατούσε σφιχτά σε έναν ακόμα χορό...έλα...έλα μη φοβάσαι...εγώ θα είμαι εδω για σένα...κι εκείνη χόρευε...
Καμιά φόρα εκείνος φοβόταν...τότε εκείνη της έλεγε ποσό τυχεροί ήταν που είχαν ο ένας τον άλλο...να μη φοβάται του έλεγε...εκείνη ήταν εκεί να την κραταει...εκείνος φοβόταν πιο πολύ...δεν ήθελε να στηρίζεται πάνω της...κι αν εκείνη φύγει...που θα στηριχτεί μετά...;
Δεν θα φύγω έλεγε εκείνη...οπού κι αν είμαι θα σε κρατώ...κι έτσι εκείνος αποφάσισε να μείνει κοντά της...άλλωστε η κάρδια του είχε ήδη αποφασίσει...η λογική του δεν χωρούσε πουθενά...
Πέρασαν χρονιά...εκείνη έφυγε από κοντά του...του είπε όμως πως θα τον αγαπούσε οπού κι αν πήγαινε...όσα κι αν άλλαζαν...εκείνος την πίστεψε παρόλο που πικράθηκε πολύ...
Έκανε προσπάθειες να την κρατήσει κοντά του με κάθε κόστος μα εκείνη δεν έμεινε...
Έκλαψε...πότισε τα αγκάθια στο τωρινό μονοπάτι και αποφάσισε να προχωρεί έχοντας την σκέψη του δίπλα της...
Υπήρχαν φορές που του έλειπε αβάσταχτα...τότε έπαιρνε μολύβι και χαρτί και της έγραφε...
οι ερωτικές επιστολές πήγαιναν κι έρχονταν...
Της έλεγε πως θα την περιμένει όσο κι αν αργήσει να γυρίσει...πως η αγάπη του ήταν ίδια και ακόμα πιο δυνατή εάν ήταν αυτό δυνατό...πως εκείνη σημάδεψε την ζωή του και όσο κι αν θέλει δεν μπορεί να την ξεγράψει...εκείνη δεν του απαντούσε πότε...η κάρδια του έσπαγε ξανά και ξανά...
Τι κοστίζει μια απάντηση αφού με αγαπάς...; την ρώτησε σε μια επικοινωνία τους υστέρα από χρονιά...
Η απάντηση της ήταν πως ταξιδεύει συνεχεία και πως χρόνο δεν έχει για γράμματα...μα τον έχει συνεχεία στο μυαλό της και τον αγάπα όπως πάντα...
Περίμενε του έλεγε...περίμενε με...κι εκείνος την άκουγε και περίμενε...μα τι κοστίζει ένα σ'αγαπω αναρωτιόταν...
Αφού το ξέρεις του έλεγε...ναι μα...περνάνε τόσα χρονιά και καμιά φόρα έχω ανάγκη να το ακούω...
Πέρασαν κι αλλά χρονιά...από το παράθυρο δεν φάνηκε πότε η μορφή της...ο ταχυδρόμος δεν έφερε πότε δικό της γράμμα...
Το σ'αγαπω που περίμενε δεν το άκουσε...η κάρδια του τα είχε δώσει όλα πια...άλλο τίποτα δεν έμενε να δώσει...σταμάτησε να της γραφεί...σ'αγαπω δεν είπε πότε ξανά...
πότε δεν αναπόλησε τις στιγμές που περπάτησαν μαζί σε εκείνα τα μονοπάτια...
πότε δεν προσπάθησε ξανά να της κλείσει πληγές και να της χαρίσει ευτυχία...
πότε δεν μίλησε πια σε κανέναν για εκείνη…

Φάνταζε πια φάντασμα του παρελθόντος...
ένα πρωινό ψιθύρισε σαν να ήταν κάποιος δίπλα του...
ότι είχαμε εσύ το σκότωσες με τον πιο άδικο τρόπο...
Υστέρα δεν μίλησε άλλο...
Μια μορφή φάνηκε να πλησιάζει το σπίτι του...
Μια  σκυφτή γυναικά περπατούσε βάρια κι όλο και πλησίαζε...ανέβηκε τις σκάλες...άφησε την βαλίτσα της κάτω και πήγε κοντά του...έσκυψε πάνω του…
Αγάπη μου...μοναδική μου αγάπη...πόσα χρονιά έπρεπε να περάσουν...;πόσα ταξίδια να κάνω...;πόσες θάλασσες και τρικυμιές να διασχίσω...;
Κι όλα αυτά για να καταλάβω πως η μοναδική μου ευτυχία ήταν πάντοτε εδω στην αγκαλιά σου...
Πως κοιτώντας τα ματιά σου έβλεπα όλο τον κόσμο που γύρισα...
Πως κάθε σου λέξη ήταν θησαυρός γιατί από την ψύχη σου ήταν βγαλμένη......Κι εγώ η ανόητη ξέροντας πως θα είσαι πάντα εκεί για μένα δεν έκανα τον κόπο να σου απαντήσω σε τόσα γράμματα...
Όλα εδω τα έχω αγάπη μου...όλα...ένα για κάθε μέρα που περνούσαμε μακριά ο ένας από τον άλλο...
Όλη μας η ζωή χωριά και μαζί είναι εδω...
Μα σταμάτησες πριν 3 χρονιά να μου γραφείς...φοβήθηκα πως κάτι έπαθες...ξαφνικά η αγάπη σου δεν ήταν πια λιμάνι για μένα...έτσι πήρα τον δρόμο του γυρισμού...
πότε δεν σου άρεσαν τα παιχνίδια, και μόνο στο ότι σου συνέβη κάτι πήγε ο νους μου...
αλλά τώρα είμαι εδω αγάπη μου...όλα τα σ'αγαπω που σου στέρησα θα στα λέω κάθε μέρα για την υπόλοιπη ζωή μας...
κι εσύ με σημάδεψες...όσα χρονιά κι αν πέρασαν πάντα ήσουν μοναδικός για μένα...
ο μονός άντρας  που πάντα με περίμενε όσο σκληρά και αν φέρθηκα...δεν το θελα αγάπη μου...
Αλήθεια δεν το θελα...πάντα σε αγαπούσα όμως άφηνα πάντα την αγάπη μας στην άκρη σαν κάτι σίγουρο και κυνηγούσα την ζωή πριν αύτη με πιάσει...
Έπρεπε αγάπη μου να το κάνω...με καταλαβαίνεις έτσι δεν είναι...;
Εσύ πάντα με καταλάβαινες ε...;
Αγάπη μου γύρνα να με δεις...είμαι εδω τώρα κι ούτε ένα βλέμμα δεν μου χάρισες...ούτε μια λέξη σου...λαχταρούσα τόσο την αγκαλιά σου...τώρα είμαι εδω...για σένα...
εκείνος είχε από ώρα φύγει...
τα ματιά του κοιτούσαν έξω από το παράθυρο όμως δεν έβλεπε τον ερχομό κανενός...
το σώμα του ήταν ακουμπισμένο σε μια καρεκλά όμως δεν ένιωθε το άγγιγμα κανενός...
στα χέρια του κρατούσε ένα δαχτυλίδι με χαραγμένο το όνομα του μέσα...
δίπλα του ένα τελευταίο γράμμα..."ότι είχαμε εσύ το σκότωσες με τον πιο άδικο τρόπο"
όσα του είπε δεν τα άκουσε...
έφυγε πριν εκείνη έρθει...
έφυγε πριν ακούσει το σ'αγαπω του...
έφυγε με παράπονο και μια κάρδια ραγισμένη...
έφυγε γεμάτος με όση αγάπη έδωσε κι έφυγε άδειος με όση δεν πηρέ...
εκείνος έφυγε...
Εκείνη κατάλαβε πως μιλούσε σε ένα άψυχο κορμί...
κράτησε το δαχτυλίδι στα χέρια της και διάβασε το γράμμα του...
άργησα είπε...άφησε ένα δάκρυ...πηρέ την βαλίτσα της...
κατέβηκε τις σκάλες και πηρέ τον δρόμο για πίσω...πίσω που...; αναλογίστηκε...
ήταν πια πολύ αργά για όλα...!!

Με ταξιδεύεις ψυχή μου.....

Μερικές φορές βρίσκω τον εαυτό μου σε άλλη διάσταση..Σε κόσμους όμορφους, μαγικούς..να σε κρατάω τόσο σφιχτά που να μην μπορείς να ξεφύγεις.. Σε γνώρισα τυχαία, σαν εκείνες τις στιγμές που η μοίρα παίζει τα πιο παράξενα παιχνίδια, και σε ερωτεύτηκα απ’ την πρώτη κιόλας μέρα..Και μου γέμισες την ψυχή με όλα όσα ονειρευόμουνα από παιδί..με φίλησες για πρώτη φορά και κόλλησα… ήθελα να σε φιλάω μέρες ολόκληρες, εβδομάδες, χρόνια..Με άγγιξες και ένιωσα πως χάθηκε η γη κάτω απ’ τα πόδια μου..πως πετούσα στους ουρανούς… Και γίναμε ένα… Δύο καρδιές στον ίδιο χτύπο..δύο σώματα στον ίδιο ρυθμό..δυο ψυχές στον ίδιο παράδεισο… ΄΄Πόσο πολύ σ’ αγάπησα ποτέ δεν θα το μάθεις..και πόσα όνειρα κάνω για μας δεν θα το πίστευες ποτέ..Κι αν μερικές φορές σε πληγώνω είναι που σ’ αγαπάω πιο πολύ κι απ’ τον ίδιο μου τον εαυτό..Πάνω από μένα… πάνω απ’ όλα… Ποτέ δεν τόλμησα όμως να σου πω πως όταν είσαι μακριά μου πεθαίνω..Πόση ανάγκη έχω να σ’ αγγίξω ξανά και να πάρω όλα αυτά που νιώθω πως χάνω… Δεν θέλω να φεύγεις και το ξέρω πως δεν είναι επιλογή σου..μα σε χρειάζομαι εδώ..κοντά μου, δίπλα μου, να σε φιλώ, να σου μιλώ, να σε βλέπω… Δεν ξέρω αν αντέχει η καρδιά μου άλλο… Δεν έχω αντοχές..Πολλές φορές σκέφτομαι να σου ζητήσω να τα παρατήσεις όλα και να ‘ρθείς μαζί μου..να μείνουμε για πάντα μαζί… Δεν έχω αυτό το δικαίωμα αλλά κανείς δεν μπορεί να καταλάβει… Σ’ αγαπώ… χωρίς πολλά λόγια..απλά σ’ αγαπώ…’’Eρχονται στιγμές μου το η φαντασία οργιάζει, και εσύ αέρας που φεύγει’’  λέει το τραγούδι και εγώ σ’ ονειρεύομαι… φτάνω κοντά σου και σ’ αγγίζω… Και εσύ γίνεσαι ένα με το φώς..γίνεσαι άγγελος… ο δικός μου άγγελος..ο φύλακας, ο προστάτης μου… Και πετάμε μαζί στα σύννεφα..και φτάνουμε στο φεγγάρι.. και πίνουμε νέκταρ από ένα μάτσο νυχτολούλουδα… και φτιάχνουμε βαρκούλες χάρτινες και τις ρίχνουμε στη θάλασσα… και κάνουμε στροφές γύρω απ’ τον ήλιο..και πέφτουμε σαν ηλιαχτίδες ξανά στη γη… Μα το όνειρο μου μένει μισό..γιατί κάπου στο τέλος φεύγεις..Πας μακριά κι εγώ ξανά στο πουθενά… Μόνος κάπου μεταξύ στην αγάπη και στο μίσος..στην ομορφιά και στη ασχήμια… στη γαλήνη και στην τρέλα… στην αρχή και στο τέλος… Με ταξιδεύεις ψυχή μου..και σε σκέφτομαι… να το θυμάσαι… όπου και να’ μαι σε σκέφτομαι…

Δ Ε Ν Μ Π Ο Ρ Ε Ι !!!

Δεν ξέρω τι πονάει περισσότερο....να σε χτυπούν και να πονάς ή να αντέχεις και να σε πονάνε. Δεν μου έχει απομείνει δύναμη, υπομονή, κουράγιο. Θέλω να πιστεύω ότι δεν τέλειωσαν όλα.. Δεν είναι δυνατόν.. Να χάθηκαν όλα.. Δ Ε Ν  Μ Π Ο Ρ Ε Ι !!! Δεν γίνεται να χάθηκαν τα συναισθήματα τόσο εύκολα..Δεν θέλω να κοιμηθώ! Δεν θέλω να φάω! Δεν θέλω να πάρω τα φάρμακα μου! Δεν θέλω τίποτα. Το μόνο που θέλω είναι να πίνω και να κλαίω..Ναι, είμαι αυτοκαταστροφικός. Πώς είναι δυνατό να.. αλλά δεν.. Σ’ μένα που έχω περάσει τόσα πολλά; Σ’ εμένα; Πως είναι δυνατό; Εγώ που δεν το έβαλα κάτω; Που ακόμα προσπαθώ..Μα να μην έχεις να μου προσάψεις τίποτα εγωισμέ; Πονάω..Όλοι μου λένε ότι πρέπει να φανώ δυνατός και να συνεχίσω… Η Λένα, μου είπε να αφήσω τα πράγματα όπως είναι.. πως δεν έχει νόημα.. προηγείται η ζωή μου.. και; Πρώτη φορά δεν ξέρω πως να γράψω όσα θέλω.. και έχω τόσα πολλά που θέλω να πω..Έχω τόσα πολλά μέσα μου και παράλληλα νοιώθω τόσο άδεια.. Δεν ξέρω αν πρέπει να στεναχωρηθώ ή να θυμώσω, ειλικρινά..Τα βάζω με όλους και πιο πολύ με τον ίδιο μου τον εαυτό..Δεν αντέχω άλλο! Κουράστηκα. ‘Έχω κι εγώ καρδιά και ψυχή., Τα όρια τα έχω ξεπεράσει εδώ και πολύ καιρό.. Δεν ξέρω τι θα κάνω. Το κεφάλι μου πάει να σπάσει και δεν θέλω να δώ κανέναν, αν και ξέρω πως κανείς δεν θα με αφήσει στην ησυχία μου. Φοβάμαι! Ξέρω όμως πώς τελειώνει.. Πόσο δύσκολο είναι να πονάς και να θέλεις πραγματικά να σταματήσεις τον πόνο και να μην μπορείς.. Δεν θέλω να σκέφτομαι.. Θέλω μια φορά, να σκεφτώ μόνο τον εαυτό μου και την ψυχή μου, που μου την τσάκισες! Σ’ αγαπάω τόσο πολύ που  ο πόνος είναι αφόρητος.Μ’ αγαπάς τόσο πολύ εγωισμέ που μπορείς να με σκοτώσεις..

Σ' ευχαριστώ που είσαι μέρος της ζωής μου.....

Ποτέ δεν ξέρεις πότε είναι κοντά σου ο φύλακας άγγελός σου, γι' αυτό πρέπει να δοκιμάζεις. Οι άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας είτε για κάποιο λόγο, είτε για ορισμένο χρόνο, είτε για πάντα. Όταν ξέρεις αυτό, ξέρεις και τι να κάνεις για τον κάθε άνθρωπο. Όταν κάποιος είναι στη ζωή μας για κάποιο λόγο, συνήθως απαντά σε μία ανάγκη μας που με κάποιο τρόπο έχουμε εκφράσει. Έχει έρθει για να μας βοηθήσει σε μια δυσκολία, να παρέχει καθοδήγηση ή υποστήριξη, για να μας συνδράμει φυσικά, συναισθηματικά ή πνευματικά. Μοιάζει θεόσταλτος και είναι. Είναι εκεί για το λόγο ακριβώς που τον χρειαζόμασταν... Μετά, χωρίς να κάνουμε κάτι λάθος και ίσως ακόμα σε μια άβολη στιγμή και παρ' ότι μπορεί να πληγωθούμε, η σχέση θα τελειώσει. Κάποιος από τους δύο θα πει ή θα κάνει κάτι που θα βάλει τέλος. Μπορεί ο άνθρωπος αυτός να πεθάνει. Μπορεί απλώς να φύγει μακριά μας. Κάποιες φορές, μπορεί να ενεργήσει με τέτοιον τρόπο που να μας αναγκάσει να πάρουμε θέση. Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι, η ανάγκη μας βρήκε ανταπόκριση, η επιθυμία μας εκπληρώθηκε, οπότε η δουλειά του ανθρώπου αυτού τελείωσε. Η προσευχή μας πήρε απάντηση και είναι ώρα να προχωρήσουμε. Όταν κάποιος είναι στη ζωή μας για ορισμένο χρόνο, αυτό σημαίνει ότι ήρθε η ώρα να ωριμάσουμε, να μοιραστούμε και να μάθουμε. Μπορεί να μας φέρει μια ειρηνική εμπειρία, ή να μας κάνει να γελάμε. Θα μας μάθει να κάνουμε κάτι που δεν κάναμε ως τώρα και πάντως η παρουσία του θα μας δώσει μεγάλη χαρά. Παρ' ότι μπήκε στη ζωή μας για ορισμένο χρόνο, το έργο του ήταν σπουδαίο. Όταν κάποιος είναι στη ζωή μας για πάντα, μας διδάσκει μαθήματα ζωής. Θα μας διδάξει αυτά, πάνω στα οποία πρέπει να χτίσουμε στέρεα συναισθηματικά θεμέλια. Η δουλειά μας είναι να δεχτούμε το μάθημα, να αγαπήσουμε τον άνθρωπο αυτό και να εφαρμόσουμε όσα μάθαμε στη σχέση μας μαζί του, σε όλες τις σχέσεις και όλα τα πεδία της ζωής μας. Λένε ότι, η αγάπη είναι τυφλή, αλλά η φιλία διαισθητική. Είτε είναι για κάποιο λόγο, είτε για κάποιο χρόνο, είτε για μια ζωή, σ' ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία αυτής της εμπειρίας.
Σ' ευχαριστώ που είσαι μέρος της ζωής μου.