βραδυνες σκεψεις...

Γυαλιά σπασμένα στις χούφτες μου κρατώ
Τα άδικα σου λόγια
Τα χέρια μου τινάζω για να φύγουν
Μα αυτά δε ξεκολλούν
Οι πληγές βαθαίνουν ανοίγουν ολοένα
Το αίμα φεύγει
Οι φλέβες μου αδειάζουν το σώμα βαραίνει
Το τέλος έρχεται
Τα μάτια μου θολά δε βλέπουν
Κλείνουν αργά... αργά...
Η ψυχή μου πάει να βγεί να φύγει
Ανάλαφρoς αισθάνομαι
Μα ξάφνου ακούω τη φωνή σου
Ήρεμη θλιμμένη
Τα δάχτυλα μου ανοιγοκλείνω γρήγορα
Τα γυαλιά πετάνε
Τα μάτια μου ανοίγω, βλέπω καθαρά
Τη γλυκειά μορφή σου
Το αίμα σταματά αμέσως να κυλά
Κλείνουν οι πληγές
Σε βλέπω σε αγγίζω σε αισθάνομαι
Και μόνο ψιθυρίζω: "Μου έλειψες πολυ"