Αυτή τη νύχτα θα κάνω βουτιά μέσα μου....
Το συνηθίζω...
Και πάντα χωρίς σωσίβιο...
Γιατί ο μοναδικός τρόπος για να σωθώ,είναι να πνιγώ...
Και εκεί που πνίγομαι,ακούω την φωνή σου...
Είναι κόκκινη...
Σαν το αίμα μου,που έχει φτάσει ένα μέτρο πάνω απ’τον λαιμό μου...
Φωνάζεις πως με θέλεις ζωντανό...
Ουρλιάζεις πως με θέλεις ευτυχισμένο...
Ψιθυρίζεις πως με αγαπάς...
Ως άνθρωπο...
Φιλικά...
Και με ρωτάς:
« Εσύ με αγαπάς; »
Τι ερώτηση είναι αυτή,αναρωτιέμαι...
Αλλά δεν έχω και πολλά περιθώρια για απαντήσεις...
Η ανάσα λιγοστεύει...
Κρίμα που δεν μπορείς να δεις και τα μάτια μου...
Είναι βουτηγμένα στο αίμα...
Στην κυριολεξία!!!!
Θέλω να σου φωνάξω...
Βούτα...
Βούτηξε να με σώσεις...
Αλλά ξέρω το τέλος μου...
Αφού εγώ το έχω γράψει....
