Αυτή τη νύχτα θα κάνω βουτιά μέσα μου...

Αυτή τη νύχτα θα κάνω βουτιά μέσα μου....

Το συνηθίζω...

Και πάντα χωρίς σωσίβιο...

Γιατί ο μοναδικός τρόπος για να σωθώ,είναι να πνιγώ...

Και εκεί που πνίγομαι,ακούω την φωνή σου...

Είναι κόκκινη...

Σαν το αίμα μου,που έχει φτάσει ένα μέτρο πάνω απ’τον λαιμό μου...

Φωνάζεις πως με θέλεις ζωντανό...

Ουρλιάζεις πως με θέλεις ευτυχισμένο...

Ψιθυρίζεις πως με αγαπάς...

Ως άνθρωπο...

Φιλικά...

Και με ρωτάς:

« Εσύ με αγαπάς; »

Τι ερώτηση είναι αυτή,αναρωτιέμαι...

Αλλά δεν έχω και πολλά περιθώρια για απαντήσεις...

Η ανάσα λιγοστεύει...

Κρίμα που δεν μπορείς να δεις και τα μάτια μου...

Είναι βουτηγμένα στο αίμα...

Στην κυριολεξία!!!!

Θέλω να σου φωνάξω...

Βούτα...

Βούτηξε να με σώσεις...

Αλλά ξέρω το τέλος μου...

Αφού εγώ το έχω γράψει....

ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ....

Λίγη βροχή τ ’ απόγευμα τ ’ Αυγούστου
δάκρυα έφερε άθελα στα μάτια
Σχίστηκε η καρδιά μου σε κομμάτια
το πέρασμα μετρώντας του καιρού
Μη θέλοντας το αύριο να δώ
έριξα σκοτάδι στην ψυχή μου
Πόσο αργά κυλάει η ζωή μου
όταν δεν έχω τίποτε μπροστά μου να κοιτώ
Τώρα σταμάτησε η βροχή να πέφτει
μα στοιχειώσανε τα σύννεφα τον ουρανό
Κανένας τους δεν βλέπει πως πονώ
αέρας μαύρος την ψυχή μου θρέφει
Πιστεύοντας πως ίσως ο Θεός μου δώσει
άλλη μια μέρα όρθιος θα μείνω παν’ στο χώμα
Ίσως το μέλλον μου δεν κρίθηκε ακόμα
μία ψευδαίσθηση κάπου κρυμμένη έχω σώσει

ΕΙΣΑΙ Η ΖΩΗ ΜΟΥ.....

Ανάμεσα στ’άλλα σου δώρισα τις λέξεις και τις στιγμές μου,
χαραγμένες προσεκτικά στη σφαίρα του σήμερα..
Γιατί πάντα φοβόμουν το αύριο, όπως και το χθες..
Κι όσο κι αν εσύ προσπαθείς να με πείσεις,
ξετυλίγοντας μπροστά μου μελλοντικά σενάρια,
τόσο αρνιέμαι να τα πιστέψω..
Κι εξακολουθώ να φοβάμαι πως κάποια μέρα
θ’αλλάξουν όλα
Κι εσύ θα στραγγαλίσεις ό,τι σου έδωσα
και θα μου στείλεις πίσω αγκάθια
καμουφλαρισμένα με φτηνά φλογερά χρώματα..
Μακάρι να μου είχε δοθεί το χάρισμα
και να μπορούσα να σ’ερμηνεύω καλύτερα,
διαβάζοντας ίσως τα σημάδια που μου στέλνει ο καπνός σου!..
Τώρα όμως δεν υπάρχει λόγος ν’ανησυχώ,
με κοιτάς με τα μάτια της αλήθειας.
Σε νιώθω δίπλα μου, γύρω μου…
Κι ευχαριστώ τα βαμμένα στο φαρμάκι λόγια τρίτων
και τις άδειες μέρες που έχω ζήσει,
γιατί αυτά δίνουν περισσότερη λάμψη στην παρουσία σου!..
Είσαι μια ξεχασμένη φωνή που σκορπάει
πότε γιρλάντες γέλιου και πότε λυπημένα αστέρια…
Είσαι μια άπιαστη έννοια που φωτογράφισαν
από κοντά τα μάτια μου…
Είσαι στη ζωή μου!..