Εδώ και αρκετό καιρό
έχω φυλακίσει μέσα μου
πολλές σκέψεις και προβληματισμούς!
Δεν νιώθω καθόλου καλά
με τον εσωτερικό μου κόσμο!
Το βλέπω το αισθάνομαι...
το ακούω
και το νιώθω κάθε βράδυ......
όταν επικρατεί απόλυτη σιγή
στο μικρό μου διαμέρισμα......
Γέρνω το κεφάλι μου
κλείνω τα μάτια
ενώ είναι έτοιμα να βουρκώσουν.....
έτοιμα να καταρρέουν για ακόμη μια φορά....
Κλαίω γιατί έχασα εμένα...
κλαίω για τα χαμένα όνειρα μου
για τις χαμένες προσδοκίες
που πάλεψα...
που αγωνίστηκα τόσα χρόνια...
χάθηκε η αγάπη από μέσα μου
και το μόνο που μου άφησε,
είναι η προδοσία,
η πικρά,
ο πόνος
και ένα μεγάλο γιατί!!!
Εγώ όμως ελπίζω κάπως.....
πως το παιχνίδι της ζωής
δεν τελείωσε ακόμη για μένα.....
θα παλέψω όμως να σώσω εμένα
να καταφέρω να ζήσω το Όνειρο μου....
και θα το ζήσω!!!!
Δεν θέλω πια... να ξανακοιτάξω πίσω...
με φοβίζει το ψέμα που έζησα.....
φωνάζω
θυμώνω
νιώθω οργή
και θλίψη μέσα μου....
μα σε ποιον τα λέω???
Σε ποιον φωνάζω????
Η φωνή της ψυχής μου γίνεται αντίλαλος
και επιστρέφει και πάλι πίσω σε μένα!!!!
Θέλω να απελευθερωθώ από τα τοιχώματα που έχτισα γύρω μου,
να βγάλω την εύθυμη μάσκα που φοράω για όλους,
να γίνω επιτέλους εγώ!!!!!
Να υπάρχω για μένα για την ψυχή μου.
Πολλές οι νύχτες
αμέτρητες θα έλεγα....
που καθόμουνα μόνος
στα άγρια μεσάνυχτα
κοιτάζοντας τον σκοτεινό ουρανό
και τα αστέρια να αναβοσβήνουν
σαν μικρές πυγολαμπίδες,
διερωτήθηκες εαυτέ μου
Πόσες σκέψεις,
πόσοι ήχοι λύπης,
απελπισίας
απόγνωσης
και χαράς,
θα μπορούσαν να δημιουργηθούν
κοιτώντας μονάχα τον ουρανό!
Πόσος πόνος
και πόση απόρριψη χρειάζεται μια ψυχή
για να οραματιστεί,
να νοιώσει,
να βιώσει τον πόνο και την ευτυχία;
Όλα τα αύριο δεν κάνουν ένα σήμερα...
λέει μια Ινδιάνικη παροιμία.. που διάβασα κάποτε σε ένα φιλοσοφικό βιβλίο.
Κι εγώ είμαι δω...
πάντα εδώ....
κοιτάζοντας με βουρκωμένα μάτια
το δικό μου σήμερα...
να χάνεται...
χωρίς καν να προλαβαίνω να τ αγγίξω..
πόσα σήμερα έχασα αλήθεια?
πόσα δικά μου σήμερα...
γίνονται ένα χθες και χάνονται???
Όνειρα πολλά,
που ξέρω.. αν δε τα πάρω από πίσω...
θα χαθώ...
θα εξαφανιστώ για πάντα...
για όλους φαίνονται όλα ένα λάθος
για ότι θέλω να κάνω....
και τα λάθη των άλλων
είναι τα λογικά!!!!!
Δε μπορώ πίσω να κοιτάξω άλλο...
εκεί πίσω κάνει κρύο πολύ...
ο αέρας φυσάει παγωμένος στο πρόσωπο μου...
το βλέμμα μου παγώνει... τα χείλη μου στέγνωσαν...
Θέλω να τυλιχτώ στην δικιά μου αγκαλιά,
να ζεσταθώ...
να κρατηθώ από μένα,
να πάρω μέσα απ΄την πνοή μου τα όνειρά μου,
να τα νανουρίσω όπως δεν το έκανε κανείς.......
να πιάσω μέσα στη χούφτα μου το κλάμα μου.....
να ποτίσω με το γέλιο μου...
όλα γύρω...
για να χω ζωή τις δύσκολες μέρες
που ξέρω πως θα ρθουν...
γιατί θα έρθουν,
το νιώθω,
το βλέπω....
τo
διαισθάνομαι!!!
Θα θελα να μην είχα γεννηθεί,
αλλά δυστυχώς γεννήθηκα
κάτω από παράξενες καταστάσεις....
η μητέρα μου προσπάθησε να με αποβάλει...
μα εγώ ρίζωσα βαθιά μέσα της,
για να γεννηθώ!!!
Ήθελα να δω την ζωή...
μια ζωή που ακόμη δεν γνώριζα....
επέμενα και ήρθα.
Λάθη πολλά
λάθη αμέτρητα θα έλεγα......
λάθος επιλογές
μεγαλωμένος σε ψέμα .....
στη απόρριψη στο διχασμό!!!
τώρα κατάλαβα πια, τι είναι η ζωή....
και ξέρω πόσο λίγη μου απόμεινε...
και για αυτόν τον λόγο....
εγώ εαυτέ μου
θα προσπαθήσω,
θα παλέψω για το κάθε μου σήμερα,
για το κάθε μου τώρα....
για να το κάνω το πιο όμορφο
του κόσμου...
Κι όταν νύχτα μου.....
ακουμπήσω πάνω στην μαύρη σου νυχτικιά,
με τα άστρα να φεγγοβολούν στο πλάι μου....
εσύ νανούρισε με δώσε μου δύναμη,
αποκοίμισε με στην αγκαλιά σου
και άσε με να ονειρευτώ.....
έμαθα πως τα όνειρα
δεν στοιχίζουν τίποτα σε τούτη
την ζωή!
Κι αν το ξημέρωμα έρθει το φως
και χαθούν τα όνειρα μου,
κάτι θα μείνει να μου θυμίζει...
πως τα όνειρα μου εγώ....
δεν τα έκτισα σε γερά θεμέλια....
μάλλον μπορεί να άργησα....
η μπορεί να φοβήθηκα...
μπορεί και να χάθηκαν
στα μονοπάτια του
λαβύρινθου μου.....
Θα πολεμήσω...
ναι θα πολεμήσω
σ’αυτο τον λίγο χρόνο που μου απέμεινε!
Στον πόλεμο αυτό,
θα έχω μονάχα μια πιθανότητα
να κερδίσω.
Αν χάσω.... καλύτερα να πεθάνω!!
Γιατί το χειρότερο πράγμα είναι να είσαι όμηρος...
και εγώ δυστυχώς είμαι όμηρος σε μένα!!
Πάντα έκτιζα τα όνειρα μου με την χρυσόσκονη της αμμουδιάς.....
και όλοι γύρω μου,
μου έλεγαν ότι θα πέσουν θα γκρεμιστούν,
μα εγώ δεν τους πίστευα,
γιατί στηριζόμουν στα όνειρα,
που εγώ τα έχτιζα με τόσο μεράκι
στην χρυσόξανθη μου άμμο.
Τα φύτεψα μέσα στο μυαλό μου,
τα πίστεψα
τα αγάπησα..
έκτισα πύργους και παλάτια.....
κήπους παραδεισένιους...
Θύμωσε η θάλασσα.....
θύμωσε με τα όνειρα μου.....
Η θάλασσα....
δεν ξέρει από όνειρα....
μόνο να ταξιδεύει ξέρει
και άμα θυμώσει
ανοίγει τις διάπλατες αγκάλες της
και σε καταπίνει στον άπειρο βυθό της.
Εμένα δεν με έπνιξε...
ήμουν στην στεριά....
και το μόνο που κατάφερε
ήταν το άγριο κύμα της
να κατασπαράξει τα όνειρα μου,
να βλέπω την χρυσόξανθη άμμο μου
να πέφτει στα θυμωμένα κύματα της
να σκουρεύει το χρώμα της
και να χάνεται.
Εγώ ήμουν εκεί....
μόνο ένας θεατής εκείνη την στιγμή....
με γουρλωμένα μάτια κοιτούσα....
μόνο κοιτούσα....
δεν μπορούσα να το πιστέψω!!!!
Κοίταξα γύρω μου....
όλα κενά,
μοναξιά,
θλίψη,
απόγνωση,
πολλά συναισθήματα με κατέκλιναν εκείνη την στιγμή.
Ένα ΓΙΑΤΙ ξέφυγε από τα ξηραμένα χείλη μου...
ένα γιατί που έτρωγε τα σωθικά μου,
πονούσα έκλαιγα...
αιμορραγούσε η ψυχή μου
και το σώμα μου.
Άρχισε το σώμα να αρρωσταίνει πια!!!
Να γίνεται ένα με την ψυχή μου....
Και τώρα μόνος μου,
γυρίζω δίχως φτερά
δίχως όνειρα,
γυρίζω στις ζωής τον λαβύρινθο...
εκεί που τα όνειρα μου σκόρπισαν
στην άγρια αγκαλιά της θάλασσας.
Γράφω ιστορίες
συντάσσω τις σκεψεις μου
και σε κάθε σκεψη μου,
αποτυπώνω μέσα,
την κάθε εικονα
που κουβαλάω στην άκρη του μυαλού μου.
Πληγώνω τους ήρωες μου....
τους ρίχνω κάτω
και μετά τους σηκώνω...
παλεύω με την φαντασία μου.
Ομολογώ ότι τη τελευταία μου σκεψη
την έγραψα με μεγάλη δυσκολία και προβληματισμό!
Τη ξερίζωνα από μέσα μου και τη φόρτωνα στο εικονικο χαρτι μου
στους ήρωες μου.
Τα χέρια μου έτρεμαν στο γράψιμο μου
τα μάτια μου βούρκωναν
δάκρυζαν
καθώς διάφορα συναισθήματα μου ένιωθα να με πνίγουν.
Αρκετές φορές τα δάκρυα μου
έτρεχαν
και έσταζαν πάνω στα πλήκτρα του υπολογιστή μου.
Και ψες βρήκα την λύση....
θα πολεμήσω και πάλι
θα ξαναστήσω τα όνειρα μου έστω και αργά...
για όσο μου χρωστάει ο θεός
να μείνω σε τούτη την γη.
Γιατί έτσι σκέφτηκα να κάνω,
να φύγω να τραβήξω πιο πέρα τα εμπόδια,
όσα μου έφραξαν τον δρόμο για την ευτυχία....
όσο δύσκολο και αν φαίνεται....
έστω και αν ποτέ δεν θα επουλωθούν οι πληγές,
έστω και αν δεν μπορέσω να ξαναπετάξω
με ένα φτερό....
εγώ θα προσπαθώ θα παλεύω!!!
Γράφω όλο γράφω....
όχι για να διαβαστούν από κάποιους
αλλά γιατί θέλω να ξεφoρτίσω το μυαλό μου
να βγάλω τα συναισθήματα μου εδώ
σε αυτόν τον χώρο.
Κάποτε διάβασα κάπου ότι οι μεγαλύτερες νύχτες είναι εκείνες που κλαις και δεν σε ακούν.
ΣΑΡΑΝΤΟΣ
