Θα πρέπει να τα ένιωσε.....

Το σκοτάδι αγκάλιαζε τον ουρανό
και η φωνή σταδιακά χαμήλωνε
ώσπου έγινε ψίθυρος
και μετά απλά αναφιλητό.
Άραγε θυμάται ακόμα όσα έγραψα για κείνη;
Σκέφτομαι τώρα εγώ,
αν τελικά έμειναν λόγια έξω απ την καρδιά.
Την τρόμαξε η πραγματικότητα.
Δεν ήθελε την πραγματοποίηση,
της έκλεψα το δικαίωμα να ονειροπολεί
αφού όλα
όλα τα έκανα να συμβούν.
Το όνειρο πήρε μορφή.
Αυτός λοιπόν είναι ο έρωτας;
Τώρα που τίποτα δεν τον καλεί,
τώρα άραγε να συμβαίνει;
Η αγάπη είναι προετοιμασία, αναμονή
πάθος για δημιουργία.
Ο έρωτας τελικά είναι διαδρομή και όχι προορισμός.
Θα πρέπει να τα ένιωσε,
πρέπει να το ένιωσε
αυτό το πάθος για όσα έγραψα για κείνη...

Για σένα ψυχή ΜΟΥ...

Είναι φορές που κοιτώ τον ουρανό... 
Αφήνομαι...

θαυμάζω το μεγαλείο του...

τ' άπειρο του... 
Είναι βραδιές που συλλογίζομαι το χθες...

στα σκοτεινά του σπλάχνα... 
Μα είναι τόσο φευγαλέα...

τόσο γρήγορη η σκέψη που χάνεται... 
Κι εκείνος μου δείχνει τ' άστρα του, την λάμψη τους... 
Κι εγώ παρακαλώ...

να αγκαλιάσω το ποιο ταπεινό του αστέρι... 
Να το κρατήσω στα χέρια μου...

να το κρύψω στην αγκαλιά μου... 
Μονάχα την λάμψη του...

μονάχα την ζεστασιά του...

μονάχα αυτά... 
Τα μάτια κοιτούν πάντα ψηλά...

προσμένουν την ελπίδα, τ' όνειρο... 
Έτσι κι αλλιώς πετάς...

σκορπίζεις χαμόγελα... 
χάνεσαι σε αναζητήσεις...

αγκαλιάζοντας την ζωή σου τρυφερά... 
Έμαθες ν' αγαπάς την ύπαρξη σου...

 να σέβεσαι την πορεία ΤΗΣ...

Κι απλά καρτερικά...

 προσμονής την παρουσία του ανάλαφρου σήμερα... 
Εκεί που η αύρα θα σου χαρίσει πνοή...

 θα σου δώσει χαμόγελα... 
Λες και περίμενες κι εσύ την ελευθερία μου...

 την έξοδο μου... 
Κι άρχισες να μου στέλνεις τρυφερά την λάμψη σου...

 το φως σου... 
Αισθάνομαι την απόφαση σου ν' 'ρθεις... 
Νοιώθω το δρασκέλισμά σου, την τροχιά σου... 
Είναι το πρώτο σου σκίρτημα για να με πλησιάσεις... 
Κι εγώ τραγουδώ ψιθυριστά για σένα  Αστεράκι μου... 
Ρουφώ τον λόγο σου σαν διψασμένος... 
Που έχει ήδη εγκατασταθεί στην σκέψη μου...

 στην Ψυχή μου...
Μα είναι τόσο τρυφερός κρύβει τόσα συναισθήματα... 
Τον κρατώ σαν φυλαχτό μέσα μου... 
Κι η ανάσα σου τόσο ζεστή, τόσο σημαντική... 
Άπλωσε το χέρι σου κοντά μου να πλέξουμε τα δάχτυλα μας... 
Άφησε όλο το κορμί σου ν' αγκαλιαστούν τα κύτταρα μας... 
Κι οι ψυχές ας χαθούν στις δικές μας διαδρομές, στις δικές μας αναζητήσεις... 
Και τα όνειρα μας ας ερωτευτούν την ζωή μας, το διάβα της... 
Για σένα τραγουδώ... 
Για σένα ψιθυρίζω λόγια αγάπης... 
Για σένα ψυχή ΜΟΥ... 

Πρέπει να ξέρεις............

Πρέπει να ξέρεις, για μένα θα υπάρχεις
στον κόσμο έχεις έρθει, κοντά μου να ζεις
και πρέπει να ξέρεις, πως μόνος έχω μάθει
σαν νέος και έφηβος, ν’ αγαπώ ο,τι μισείς.
Μπορεί κι όλας να ’μαι φτωχός, μα πολύ
αλήτη, μικρή μου, οι φίλοι με φωνάζουν
και τα υγρά μου μάτια, καράβια να στάζουν
μπορεί κι όλας να ’χω, μια πλούσια ψυχή.
Πρέπει να μάθεις, σαν παιδί έχω ζήσει
σαν χθες ερωτεύτηκα, κι ακόμα νωρίς
τα όνειρα έχουνε, με μιας ξεψυχήσει
μα υπάρχουν αισθήματα, για σένα να βρεις.
Μπορεί να μην έχω, λεφτά
μα να ’χω γεμάτη, τη καρδιά μου
αισθήματα πλούσια, να είν’ τα λεφτά μου
κι ακόμα πιο πλούσια, η ζεστή αγκαλιά μου.
Πρέπει να ξέρεις, για μένα θα υπάρχεις
ακόμα κι αν αύριο, μου φύγεις μακριά
ακόμα κι αν ένα φιλί, δεν με μάθεις
να δίνω στο στόμα, και σε κάθε χαρά.
Μπορεί να μην έχω, γυναίκας τα χείλη
ποτέ μου κουρσέψει, ποτέ πιο παλιά
δεν έγειρα κι ούτε, στα ρόδινα στήθη
σε καμία παρθένα, γλυκειά αγκαλιά.
Πρέπει να μάθεις, ζωή μου ν’ αντέχεις
δειλά μπρος στον έρωτα, μ’ αγάπη βαστώ
τ’ αστέρια όλα σου ’ταξα, στα χέρια να έχεις
και πρέπει να μάθεις, πως κουράγιο κρατώ.
Μπορεί να μην είχα, φιλιά να μαζέψω
μπορεί να μην είχα, λεφτά να σκορπώ
μα βρήκα εσένα, και θέλω να τρέξω
παντού να φωνάξω, πως εσένα αγαπώ.