Τέλος...
Με μιαν αγκαλιά...
Ένα ατελείωτο φιλί...
Έναν έρωτα που εγκυμονεί...
Ανάμεσα στο πάθος και την ηδονή...
Τέλος...
Η ψυχή δακρύζει...
Το μάγουλο καίει...
Τα μάτια θολά ...
Βλέμμα απλανές...
Πνευμόνια σκοτεινά....
Από αναθυμιάσεις πυκνές...
Εγκλωβίζοντας επιθυμίες...
Ανυπεράσπιστες στο αόρατο όνειρο...
Και μεις μονάχα δακρύζουμε...
Και μεις μονάχα υμνούμε...
Την αγάπη μέσα από το γυαλί...
Μονάχα από κεί την ζούμε...
Λαθραίοι θεατές από το πουθενά...
Με ιστορίες κατεψυγμένες από συναίσθημα...
Τραγούδια χαλασμένα σκορπίζουν τριγύρω...
Επιτίθονται στην σκληρή αδιαφορία μου...
Γλιστρούν από τα αυτιά...
Κυλούν στο δάπεδο τεμαχισμένα...
Ξεψυχούν άηχα...
Οι νότες τραυματισμένες αιμορραγούν...
Πατώ δυνατά την ντο και την ρε...
Ενσωματώνονται νεκρές στις ίνες του χαλιού...
Αφανίζονται...
Κι η ψυχή τραγουδά θλιμμένη...
Ανάμεσα σε ψυχρά πλήκτρα...
Γλιστρά σε γωνίες από γράμματα...
Συνθέτοντας ασυνείδητα λέξεις, προτάσεις...
Να διαβάσω και να διαβάσεις ...
Λόγια από Ψυχής...
Κι εσύ κρύβεσαι πίσω από άλλες οθόνες...
Σκορπάς χαμόγελα ανακατεμένα με το σκοτάδι...
Λόγια που σχηματίζουν ριπές...
Πυροβολείς εν ψυχρώ την ζωή...
Απαγχονίζεις την αόρατη αγάπη...
Στην θηλιά σου αυτοκτονούν χλωμά συναισθήματα...
Κι εγώ χαμογελώ με ψευδαισθήσεις...
Τέλος...
Τώρα χειροκροτήστε
Δοξάστε την γαμημένη μου ψυχή...
Σιωπήστε στο πέρασμά της...
Ειρωνευτείτε για το πέταγμά της...
Ντύστε την με ξεφτισμένες κολακείες...
Κρεμάστε την στον τοίχο...
Με τα καρφιά της σκέψης σας...
Πυρπολήστε τα φτερά της...
Εσύ σκόπευσε στο κέντρο...
Πάτα σκληρά την σκανδάλη...
Ενας ακόμη θάνατος...
Από “αγάπη”…
Δοξάστε...
Ειρωνευτείτε...
Χειροκροτήστε...
Μονάχα φωνάξτε δυνατά...
Να σας ακούσει...
Κι αν την συναντήσετε ποτέ...
Σε μια γωνιά θα στριμωχτώ...
Για λίγο...
Βουβός θεατής…
Απλά...
Να την γευτώ...
Μετά...
Θα χαθώ...
Χωρίς την αγάπη...
Μην ανησυχείτε...
Είναι καιρός που έφυγε...
Με προκαλεί...
Η καρδιά αγανακτεί...
Μα…
Μια κατάθεση ψυχής...
Δεν αρκεί...
Να ζωγραφίσει...
Για την Αγάπη...
Ένα τεράστιο...
Τέλος...
