31/5/09

ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΑΓΑΠΩ.......

Μπορώ να είμαι ο εαυτός μου όταν είμαι μαζί σου.

Με κάνεις να νιώθω, έτσι όπως δεν είχα νιώσει ποτέ πριν σε γνωρίσω.

Το κάθε χάδι σου, με κάνει να τρέμω.

Μπορώ να σου πω τα πάντα, χωρίς να αισθάνομαι άσχημα.

Εσύ και εγώ μαζί, μπορούμε να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά.

Η πιο όμορφη σκέψη είναι η δική σου.

Γιατί νιώθω μερικές φορές ότι ένα λεπτό από τη σχέση μας, αξίζει όσο όλη η ζωή μου πριν σε γνωρίσω.

Νοιάζομαι για σένα, περισσότερο από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Είσαι ένα κομμάτι από τα όνειρα μου.

Κάθε σου σκέψη μου δίνει ένα γλυκό χαμόγελο και με παρασύρει.

Η αγάπη μας με κάνει να αισθάνομαι ότι τα καλύτερα έρχονται.

Απλά δεν μπορώ να σου αντισταθώ.

Βγάζεις από μέσα μου τον καλύτερο εαυτό μου.

Έχεις απίστευτο χιούμορ.

Κάθε φορά που σε κοιτώ, η καρδιά μου χτυπάει δυνατά.

Είσαι το άτομο που κρατάει το κλειδί της καρδιάς μου.

Μου έχεις μάθει τι πραγματικά σημαίνει αγάπη.

Πάντα μου λες αυτό που έχω ανάγκη να ακούσω.

Αποτελούμε το καλύτερο σενάριο των ονείρων μου.

Και φυσικά, η εξυπνάδα σου, γιατί φάνηκες αρκετά έξυπνη για να με ερωτευτείς

28/5/09

Ψυχή μου...

Δυο ζωές...
δυο ανάσες...
χόρεψαν στο χρώμα τ' ουρανού...
σχημάτισαν μια λάμψη...
γέννησαν ένα αστέρι...
κι αυτό κλωτσώντας...
μπερδεύεται σε χαμόγελα...
ανατέλλει φτερουγίσματα...
προ-καλεί την νέα του Ζωή...
μην ξεχνάς...
ταξιδεύει στα όνειρά μας...
χτίζει έναν νέο πλανήτη...
με την δική μας πνοή...
έτσι έντονα μετρώ...
έτσι έντονα καρτερώ...
το τρυφερό άγγιγμα του...
στα σπλάχνα μας...
στην ζωή μας...
Ψυχή μου...

27/5/09

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΟΥ......

Κρύβεσαι από τους φόβους σου. Από αυτό που σε κάνει να νιώθεις ζωντανός…. Κρύβεσαι από αυτό που τώρα ζεις, για να ζήσεις μία ζωή που το μόνο που κάνει είναι να υπόσχεται… χωρίς να έχεις την σιγουριά για αυτή της την υπόσχεση… Κρύβεσαι από’τι σε κάνει να πιστεύεις…να νιώθεις πώς υπάρχεις και παραδίνεσαι χωρίς να δώσεις τη μάχη που αξίζει ο εαυτός σου… Μιλάς για ειλικρίνεια και ότι είναι το μόνο που ξέρεις πως θέλεις από’σένα τον ίδιο, από τους άλλους… ακόμα και από την ίδια τη ζωή… Μα αφού δεν την αντέχεις… Δεν μπορείς την τόση αλήθεια! Εκεί που νομίζεις πως θα σου ανοίξει τα φτερά για να πετάξεις, κρύβεσαι μόλις έρχεται για να σε ταξιδέψει σε άγνωστα για’σένα μέρη…. Θες δίπλα σου ανθρώπους αληθινούς, αλλά μόλις μάθεις την αλήθεια τους, την κάνεις γιατί δεν ξέρεις πώς να τους αντιμετωπίσεις… Τα λόγια είναι περιττά όταν ακόμα και εσύ ο ίδιος δεν ξέρεις τί αντέχεις να αντέξεις από την ίδια τη ζωή… Οι άνθρωποι γύρω μας έχουν μία δική τους αλήθεια για να ζουν. Και αυτή η αλήθεια είναι τόσο μοναδική όσο και τα δαχτυλικά αποτυπώματα τους… Ο καθένας ξέρει μόνο, γιατί ενεργεί έτσι στη ζωή του. Και εγώ το μόνο που θέλω να ξέρω είναι όχι η αλήθεια τους, αλλά το…ψέμα τους… Γιατί μόνο τότε θα καταλάβω τη ζωή τους. Γιατί μόνο τότε θα μπορώ να ανεχτώ τις πράξεις και τα λόγια τους… Δεν θέλω την αλήθεια κανενός, γιατί ξέρω πώς δεν την αντέχω τόση ειλικρίνεια… Ξέρω, πώς θα φύγω γιατί πολύ απλά κάτι που δεν το καταλαβαίνεις….δεν το πιστεύεις!!!... Άσε με λοιπόν στο παραμύθι μου. Σε αυτό που εγώ έπλασα με το μυαλό μου, με τους πρίγκιπες και τις βασίλισσες μου… Άσε με να πιστέψω πως το παραμύθι μου θα έχει ωραίο τέλος και σε παρακαλώ… μην μου το χαλάς…ακόμα και αν αποδειχτεί πως η μόνη του αλήθεια…ήταν το ψέμα του!!!.... …Μείνε μαζί μου…και μη μου φεύγεις…. ….θέλω να στο διαβάσω……..

16/5/09

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ.........

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και
όλες οι αξίες του ανθρώπου. Η τρέλα, επειδή λυπήθηκε την ανία, πρότεινε
να παίξουν κρυφτό. Το ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να
ακούσει, ενώ η περιέργεια που δεν μπορούσε να κρατηθεί ρώτησε: «τι
είναι το κρυφτό»; Ο ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την ευφορία
και η χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το
δίλημμα και την απάθεια να παίξουν κι αυτοί. Αλλά υπήρχαν πολλοί που
δεν ήθελαν να παίξουν : Η αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι
ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η υπεροψία έβρισκε το
παιχνίδι χαζό και ο άνανδρος δεν ήθελε να ρισκάρει. «Ένα, δύο, τρία»
άρχισε να μετράει η τρέλα… Η πρώτη που κρύφτηκε πίσω απ΄ τον πρώτο
βράχο ήταν η τεμπελιά που βαριόταν. Η πίστη πέταξε στους ουρανούς και η
ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του θριάμβου, που με τη δύναμη του κατάφερε να
σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο. Ο αλτρουισμός δεν μπόρεσε να κρυφτεί,
γιατί κάθε μέρος που έβρισκε το άφηνε για κάποιον άλλο, ενώ η
γενναιοδωρία κάθε κρυψώνα που έβρισκε την παραχωρούσε σε όποιον της την
ζητούσε. Ο εγωισμός αντίθετα βρήκε καλή κρυψώνα, αγνοώντας όλους τους
γύρω του, ενώ ξοπίσω του έτρεξε η ρουφιανιά. Το ψέμα κρύφτηκε στον πάτο
του ωκεανού, ενώ το πάθος και ο πόθος κρύφτηκαν μέσα σ΄ ένα ηφαίστειο.
Ο έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις
κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε
εκεί. «….1000» μέτρησε η τρέλα και άρχισε να ψάχνει. Την πρώτη που
βρήκε ήταν η τεμπελιά, αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά
βρήκε την πίστη που μίλαγε φωναχτά στον ουρανό με το Θεό. Ένιωσε το
σεισμό του πόθου και του πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και, αφού
βρήκε τη ζήλια, δεν δυσκολεύτηκε να βρει και το θρίαμβο που
θριαμβολογούσε για την κρυψώνα του. Βέβαια, βρήκε πολύ εύκολα το
δίλημμα που δεν είχε αποφασίσει ακόμα που να κρυφτεί. Η γενναιοδωρία
αποκαλύφθηκε μόνη της για να βοηθήσει, οπότε ο αλτρουισμός φιλοτιμήθηκε
και βγήκε δίπλα της. Στο μεταξύ, η ρουφιανιά, πηγαίνοντας να καρφώσει
τον εγωϊσμό, αποκαλύφθηκε μαζί του. Σιγά-σιγά τους βρήκε όλους, εκτός
απ΄ τον έρωτα. Η τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από
κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα. Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να
τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα κι απ΄ το θυμό της άρχισε
να τον κλωτσάει νευρικά, ώσπου ακούστηκε ένα βογγητό πόνου. Ήταν ο
έρωτας, που τα αγκάθια της τριανταφυλλιάς τον είχαν τυφλώσει! Η τρέλα
ταράχτηκε, δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη… Στο
τέλος, μην μπορώντας να ξαναδώσει το φως του στον έρωτα, ορκίστηκε να
γίνει ο οδηγός του. Κι από τότε, ο Έρωτας είναι τυφλός και η Τρέλα τον
συνοδεύει !

14/5/09

ΘΑ ΣΤΑΘΩ????

Θα σταθώ στα παρασκήνια της ζωής σου

Θεατής σε όλα, μια σκιά

Να βλέπω ν' ακουμπάς το όνειρο σου

Να βλέπω και ας είμαι μακριά

 

Θα κρυφτώ σε μια ανάμνηση του χθες

Εραστής του ονείρου, μια ψυχή

Που μέσα από το βλέμμα σου της λες

Θα είναι αυτή το τέλος κι η αρχή

 

Θα βρεθώ για μια στιγμή στο πέρασμα σου

Πειρατής του χρόνου, μια καρδιά

Να σβήνω απ' το κορμί το βάσανο σου

Να κλείνω τις πληγές σου με φιλιά

 

Θα σταθώ στα παρασκήνια της ζωής σου

Γητευτής του πόνου, μια φωνή

Να κλέβει κάθε δάκρυ των ματιών σου

Με λόγια που για σένα έχουν γραφτεί

 

Θα σταθώ ...;.

..................

Ζωγραφίζω τη ζωή μου
σε πίνακα με φόντο μαύρο,
ο αέρας παίρνει την ψυχή μου,
η φωνή μου πνίγεται σε κύκλο φαύλο.

Ναυάγιο τα όνειρα
στο βυθό της καρδιάς,
τα αποθέματα της ψυχής όμηρους
στα άδυτα της μοναξιάς.

ΟΤΑΝ........

Όταν ο ήλιος δεν θα δύσει,
το φεγγάρι τα μάτια του θα κλείσει,
η γη δεν θα ξαναγυρίσει,
η μοναξιά θα σε συναντήσει.

Όταν ο έρωτας πάψει κάποια φορά,
με βέλη, τους ανθρώπους να χτυπά,
κι όταν χαθούν για πάντα οι αισθήσεις,
ένα δάκρυ στη καρδιά σου ν΄ αφήσεις.

Όταν τα πουλιά κρυφτούν,
πληγωμένα στις φωλιές φυλακιστούν,
για τον έρωτα να μην σου τραγουδούν,
η θλίψη κι η καρδιά σου θα συναντηθούν.

Όταν τα λουλούδια χαθούν,
δεν θα ‘χουν νόημα να ζουν,
για σένα να μοσχοβολούν,
σύννεφα μοναξιάς θ΄ απλωθούν.

Όταν κάποια στιγμή δεν θα μπορώ,
να μ΄ ακούς, να σου λέω σ΄ αγαπώ,
να γράφω στίχους μόνο για σένα,
ένα αγάπης κερί ν΄ ανάψεις για μένα....!!!!!

13/5/09

ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ.....

Κάθε φορά που μ’ αγκάλιαζες
ήταν σαν να μ’ έπνιγες
Κάθε φορά που με φιλούσες 
ήταν σαν να μου ‘δινες φαρμάκι
Κάθε φορά που μ΄ ανάσταινες 
ήταν σαν να με σκότωνες…

Τώρα με σκοτώνεις
και λες ότι μου δίνεις ζωή…
Μα πώς να ζήσω 
τώρα που έμαθα στο Θάνατο;

12/5/09

ΧΑΜΕΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ....

Δεν σ'απαρνούμαι εκτός να δεις στο σπίτι νεκροφόρα
κι η μάνα μου από πίσω της να είναι μαυροφόρα...
Μανα συγνώμη που θα δεις κηδεία αντι για γάμο
μα φταίει εκείνη που 'ριξε τα όνειρα μου χάμω...
Να μην σκεφτείς ούτε στιγμή να'ρθεις αν πεθάνω
δεν θα μπορώ να σε κοιτώ στην κάσα μου από πάνω...
Ηρθε κλαμένη τρέχοντας προς το νεκροταφείο
γιατί 'θέλε λέει να μου πει ένα στερνό αντίο... 
Όταν πεθάνω πήγαινε το βράδυ να γλεντίσεις
και το κορμί σου μην σκεφτείς στα μαύρα να το ντύσεις...
Εγώ 'λεγα το σ'άγαπώ κι εκείνη ''δεν με νοιάζει''
και τωρα στην κάσα κλαίγοντας ήρθε να μ'αγκαλιάζει...
Όταν πεθάνω να μην πεις πως τάχα μου λυπάσαι
δεν θέλω από σένανε ούτε να με θυμάσαι..
Σαν δώσω τέλος τραγικό στην άτυχη ζωή μου
εξήγησε στην μάνα μου τι έφταιξε μικρή μου...
Όταν πεθάνω να μην 'ρθεις να κάνεις πως λυπάσαι
κάτσε στο σπίτι ανοίξερη και κάνε πως κοιμάσαι...
Να μην δακρύσεις αν με δεις να είμαι μες στο μνήμα
γέλα και κάνε προσθεση στο σύνολο ένα θύμα...
Μην κλάψεις που πεθανα και τύψεις να μην νιώσεις
μπορεί να φταίς μα είναι αργά εδά να μετανιώσεις...

11/5/09

ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ ΓΙΑΤΙ.........

Μάταια πίστευα στην αρχή ότι προσπαθούσα να σπάσω το τσόφλι του μυαλού μου…
Τα κατάφερα τελικά πιστεύοντας ότι θα φτάσω στην ουσία.
Πιστεύοντας…..!
Ληγμένες σκέψεις το τριβέλιζαν…Ατίθασες και διχασμένες…
Ήθελα να εισχωρήσω σ’ εκείνο το «αρχείο» με τα γιατί….
Με προσπέρασε το «ίσως»…
Ποτέ δεν ήμουν ταλαντευόμενος…
Πάντα των άκρων……με όποια αποτελέσματα…
Μα που είναι επιτέλους;
Κοιμόμαστε και ξυπνάμε με ένα «γιατί» τουλάχιστον…
Είναι τόσο δύσκολο να βρούμε από πού πηγάζει;;;
Και μετά σου λένε άβυσσος η ψυχή….
Αν και καλά κρυμμένο, το εντόπισα…
Ήρθε η ώρα της αλήθειας…..Απαιτεί ιδιαίτερη εξέταση… 
Μ’ έχει παιδέψει πολύ κατά καιρούς.

Και τώρα που σε ανακάλυψα, πες μου….… 

Γιατί παίζουμε με τις καρδιές και τα αισθήματα;
Γιατί πάντα ο ένας να δίνει περισσότερα;
Γιατί να αγαπάει πιο πολύ;
Γιατί να «δίνεται» χωρίς να υπολογίζει τον κίνδυνο να πληγωθεί ή να πονέσει;
Γιατί να μην έχει την ανταπόκριση που του αρμόζει;
Γιατί δίνουμε περισσότερη αγάπη σε κάποιους που δεν την αξίζουν παρά σ’ εκείνους που την έχουν κερδίσει με το σπαθί τους;
Γιατί τα θεωρούμε όλα δεδομένα;
Γιατί ενώ περνάμε τέλεια με κάποιον υπογράφουμε ακόμα αυτόγραφα σκιών του παρελθόντος;
Γιατί δεν αξιολογούμε σωστά το άλλο μας μισό;
Γιατί δεν ακούμε τη φωνή της καρδιάς του;
Γιατί βιαζόμαστε τόσο να σβήσουμε τη φλόγα της αγάπης που τρεμοπαίζει αντί να τη αναζωπυρώσουμε;
Γιατί πονούν τόσο οι αποχωρισμοί;
Γιατί αργούν να επουλωθούν οι πληγές της καρδιάς;
Γιατί αφήνουμε τις σχέσεις να μαραζώσουν;
Γιατί αδιαφορούμε όταν κτυπά το καμπανάκι του κινδύνου;
Γιατί τις περισσότερες φορές εκτιμάμε κάτι όταν το χάσουμε και όχι όταν το έχουμε;
Γιατί πάντα ζητάμε συγνώμη μετά………..;
Γιατί είμαστε ανικανοποίητοι και πάντα ψάχνουμε το «κάτι καλύτερο» που μπορεί να το έχουμε δίπλα μας και να μην το βλέπουμε;
Γιατί μας τυφλώνει ο εγωισμός και κάνουμε λάθη;
Γιατί δεν μαθαίνουμε από αυτά;
Γιατί τους επιτρέπουμε να συνεχίζουν να γίνονται;

Πες μου……. γιατί άραγε;

Σαν τα κρυσταλλινα νερα και σαν 
γαλανος ουρανος
η καθαρη αγνοτητα στη καρδια σου
ειναι ενας τοπος τρυφερος,ρομαντικος.

Μεσα στη καρδια σου ειναι ενας
κοσμος μαγικος εισαι μερος της μαγειας
η καρδια σου ειναι φτιαγμενη
απο την νεραιδα της ευτυχιας.

Ολη η αγνη γλυκα στο προσωπο σου
δινει τοση ευτυχια στο χαμογελο σου
καθε φορα που σε βλεπω γεμιζω ευτυχια
το χαμογελο σου ειναι μαγεια…!!!!!!

9/5/09

Πού να ‘σαι συ.....?

Ούτε φωνή……
Μονάχα απ’ το κύμα ο ήχος που σκάει
Κι η μουσική 
Απ΄ τα βάθη τ’ ονείρου γλυκιά
Ούτε ψυχή
Κι η καρδιά μοναχή δυνατά να χτυπάει
Μόνο η σιωπή 
Μου κρατάει πιστά συντροφιά
Πού να ‘σαι συ
Εσύ λόγια που μου λεγες χίλια
Έχω χαθεί 
στη δική σου γλυκιά προσμονή
Πάμε μαζί
Στα μαλλιά να σου βάλω κοχύλια
Και να μας βρει
Αγκαλιά και τους δυο το πρωί
Ούτε κερί
Μόνο φως το φεγγάρι σαν σβήνει το δείλι
Λούζει την γη την πανέμορφη τούτη βραδιά
Ούτε φιλί
Μόνη γεύση στο στόμα η αρμύρα στα χείλη…!!! 

Κάθε βράδυ...

Κάθε βράδυ κλείνομαι στου δωματίου μου το σκοτάδι
Σκέφτομαι και ονειρεύομαι, στεναχωριέμαι μα συνέρχομαι
Κόβω κομμάτια τι καρδιά μου όταν σκοτώνω τα όνειρα μου
Φοβάμαι τόσο τι σκιά μου γιατί κοιτάει την ματιά μου
Φοβάμαι τόσο τα όνειρα μου γιατί πληγώνουν τη καρδιά μου..!!

Σε κάθε σταυροδρόμι.......

Σε κάθε σταυροδρόμι που περνάμε στο μονοπάτι της ζωής, 
η μοναχική και μοναδική μας ψυχή συναντά αμέτρητες παρόμοιες ψυχές. 
Κάποιες από αυτές προχωράνε μπροστά μας, 
κάποιες μας ακολουθούν. 
Μερικές μας ρίχνουν κάτω προσπαθώντας να είναι ανώτερες 
και άλλες μετριόφρονες μας ακουμπάνε, 
απαλά και σιγανά μέχρι να γίνουν ένα μ' εμάς 
χωρίς καν να το καταλάβουμε. 
Αυτές οι ψυχές είναι οι αληθινές αδελφές ψυχές, 
αυτές που δεν χρειάζεται να τους πείς, να τους μιλήσεις καν. 
Αυτές που εξωτερικεύουν τα πάντα, 
τον αληθινό σου εαυτό χωρίς να προσπαθούν. 
Αυτές οι ψυχές μένουν, αυτές ευχαριστώ γι' αυτό που είμαι, 
μ' αυτές θέλω να βαδίζω μαζί, στο ίδιο μονοπάτι, αιώνια....

8/5/09

Ν οσταλγώ το άγγιγμα σου...
Ι λιγγος η απουσία σου... 
Ω χυρώνομαι στην σκέψη σου... 
Θ υσιάζω το άβατό μου... 
Ω ριμάζει το συναίσθημα... 

Κ αθοδηγώ την ψυχή μου... 
Α τενίζω την πορεία της... 
Π αλινδρομούν τρυφερά οι σφυγμοί μου... 
Ω θώ την ύλη μου μέσα σου... 
Σ πίθες ανατέλλουν στα κύτταρα... 

Π ατρίδα μου το στήθος σου... 
Ε στιάζω μόνιμη κατοικία... 
Ρ εμβάζω ολάκερο το κορμί σου... 
Ι χνηλατώ στα λευκά σου σπλάχνα... 
Ε ρωτεύομαι ανίατα την ανάσα σου... 
Ρ ακοσυλλέκτης του λόγου σου... 
Γ ονιμοποιώ αισθήσεις των στιγμών μας... 
Α γρυπνώ στην λάμψη των ματιών σου... 

Γ εωγραφώ διαδρομές πρωτόγνωρες... 
Ι εροτελεστίες στην επιφάνεια του ωκεανού μας... 
Α γναντεύοντας το απέραντο γαλάζιο... 

Σ μιλεύω τρυφερά την ευτυχία... 
Ε ρωτοτροπώ φλερτάροντας την ζωή... 
Ν άρκισσος καθρεφτίζομαι στην μορφή σου... 
Α γάπη ...

ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ.......

Είναι στιγμές που το μυαλό μου ταξιδεύει
σε μέρη άγνωστα που κανείς δεν τα ξέρει.
και τριγυρνω ένας αιχμάλωτος του φόβου.
δυο θάλασσες τα μάτια μου και κύμα η φωνή μου.
αρχίζω να μιλω μα δεν έχω φωνή. Χάνεται μέσα στων τεράτων την πνοή.
προσπαθω να σταθω στα πόδια μου όμως μάταια...δεν υπάρχει έδαφος για μένα.
Γιατί είμαι πολύ μικρός μέσα στον κόσμο αυτό…..!!!!!

Ντύνομαι μ’ έναν λευκό μανδύα και προχωρώ στο πλήθος. Ξυπόλυτος πατώ στ’ αγκάθια που μου ρίχνουν στο διάβα κι αίματα τρέχουν απ’ τα πόδια μου. Με κοιτούν και με χλευάζουν. ΄Αλλοι μου ρίχνουν τριαντάφυλλα κι άλλοι κλαίνε που με βλέπουν. Τι περίεργες αντιδράσεις που έχει το πλήθος για το ίδιο άτομο. Μα κανείς δεν το βλέπει «ίδιο». Ίσως γι’ αυτό...

Μονος αποψε...

Μονός απόψε πάλι αγκαλιά με το σκοτάδι
αναζητώ τη μορφή σου και ένα χάδι
κοιτώ εκεί ψηλά στον ουρανό μήπως 
σε δω σε εκείνο το αστρο το πιο φωτεινό
Είναι χλωμό όμως απόψε το φεγγάρι 
και άλλη όψη περίεργη έχει πάρει 
μα και τα άστρα παίζουν κρυφτό
μάταια ψύχη μου ψάχνω να σε βρω
Που 'να σαι άραγε ψέλλισα σιωπηλά
και η θολή μου η ματιά πάλι εκεί ψηλά κοιτά
άδικα κοιτώ το ξέρω τον εαυτό μου ξεγελώ 
και γυρίζω εδω ξανά με το σκοτάδι αγκαλιά….!!!! 

7/5/09

Σου μοιάζει..!!!!!

Βγαίνω στη βροχή, μόνο εκείνη σου μοιαζει πια.. Κι αν ανοιξα τις πόρτες στα ονειρα μου για να μπεις, είναι που βάραγες κουδούνια..είναι που ένιωσα πως οι καληνύχτες μας παλεύουν να εκραγούν..είναι που όλα ήρθανε αλλιώς. Σ' ένα μεθυσι τρελλο..καπου, καπως όλα θα γίνουν ξανά..Δεν υπάρχουν αστέρια να σε στείλω..Κι έψαξα ,ξέρεις, γιατί το αξίζεις..Μα κανένα δεν μ' άρεσε..Δεν βρήκα το ένα που σου μοιάζει..
Θα γυρίσω..Μη σκεφτείς να πετάξεις..μην σκεφτείς να χαμογελάσεις και να δώσεις φώς στη νύχτες μας για ακόμα μια φορά. Ρίχνω στον κόσμο μου δυο χαστούκια και ξυπνάει. Καπου μέσα μου εύχομαι όλα να 'ναι ένα όνειρο. Κι αν είναι όνειρο, πως ν' αντέξω να του μιλήσω. Να μην φύγει..Να μην σβήσει..
Δώσε χρώμα..Σήμερα δεν λέει να νυχτώσει..Μαυρο να δώσεις, αυτο που μου μιλάει οταν κλείνω τα μάτια..αυτό που λησμονώ περισσότερο..
Σου μοιάζει..
!!!!!

Angel in my dreams

An angel of me ...was having left me so far....
While she is try to settle in natural phenomena
mmmmmm.....
She has found new love on her...
But me... still alone
Still waiting...
I want to change the time... line of my destiny
And....
I want to take her around me...
But all that’s in my dreams
Hence...
I am not a master piece maker or scientist
I couldn’t make a time machine for go back in many years
And go forth to many yeas with her...
I only know that....
I love her and I will love her for ever
Until...
I find her in next soul
In that day may she know that....
I still love my angel of dreams...

ΒΑΡΕΘΗΚΑ......

Βαρέθηκα τη μοναξιά
και τα υγρά μου μάτια
δάκρυα πια δεν τρέχουν
λέω να φύγω, να ξεχάσω την καρδιά
και να σαλπάρω για έναν άλλο
πιο μεγάλο, πιο γλυκό μου κόσμο...
Ίσως τα πράγματα εκεί να είν'αλλιώς
ίσως τα όνειρα, να είναι ίδια για κάθε πόνο
κι όλα τα πράγματα να'ναι κοινά
ίσα και όμοια, σαν του καθένα μας το χρόνο...
Βαρέθηκα πια τη μοναξιά
και τα υγρά μου μάτια
θαρρώ στερέψαν ξαφνικά
δάκρυα δεν τρέχουν...
Είμαι ένας άνθρωπος μικρός
μα έχω όνειρα, μεγάλα και πολλά
και πριν πεθάνω θέλω κάποια
έστω λίγα απο αυτά
πράξη κι ελπίδα να τα κάνω...
Δεν αγαπώ τη μοναξιά
μα λέω να φύγω, και να αφήσω την καρδιά
για να σαλπάρω σ' έναν άλλο
πιο μεγάλο, πιο γλυκό κόσμο...!!!!

ΝΑΥΑΓΟΣ...

Στο νησί του ήλιου, όπου κατοικεί η ελπίδα
Προσπαθώ να φτάσω, πιασμένος σε σανίδα
Ναυαγός στη ζωή, στον έρωτα, στα πάθη
Σε επιλογές που οδηγούσαν πάντα στα ίδια λάθη

Στο νησί του ονείρου, όπου ο χρόνος δεν κυλάει
Κι όταν ανθρώπους δείχνει, χαρούμενα γελάει
Σα φτάσω στην άμμο θα ξαπλώσω
Μα πρώτα τις βρεγμένες τύψεις εσωστρέφειας, στον ήλιο θα απλώσω

Στο νησί των αισθήσεων, όπου ότι δε νιώθεις δε σου ανήκει
Πριν φτάσω, θ’ αφήσω τις ανάσες μου στου κύματος την τύχη
Κι όσες προλάβει ο αέρας να τις πάρει……!!!!!

5/5/09

ΟΝΕΙΡΟ ΑΛΗΘΙΝΟ.....

Την ώρα απού η ψυχή θα βγαίνει απ’ το κορμί μου
Σε άσχημη κατάσταση θα είναι οι δικοί μου..
Θα κλαίνε θα φωνάζουνε πίσω θα με ζητάνε
Και με καημό το άψυχο κορμί μου θα κοιτάνε..
Η μάνα μου με κλάματα στα άσπρα θα με ντύνει
Κι ο νεκροθάφτης παγερός τα ρούχα θα της δίνει..
Θα μου χτενίζει τα μαλλιά και θα με χαϊδεύει
Και θα με βλέπει πια νεκρο μα δε θα το πιστεύει!
Κόκκινα τριαντάφυλλα στο μπέτυ θα μου βάζει
Θα μ’ αντικρίζει ακίνητο και θα αναστενάζει
Και δίπλα ο πατέρας μου που σιωπηλά θα κλαίει
Θα με κοιτάζει και γιατί σιγά σιγά θα λέει
Στο σπίτι θα ‘χουν μαζευτεί και οι συγχωριανοί μου
Την τελευταία μου στιγμή να’ναι κι αυτοί μαζί μου
Έξω απ’ το σπίτι θα σταθεί η άσπρη νεκροφόρα
Και σαν την δει η μάνα μου που θα ‘ναι μαυροφόρα
Ήρθαν να μου τον πάρουνε θ’αρχίσει να ουρλιάζει
Και με λυγμούς και κλάματα θα με σφιχταγκαλιάζει
Μη μου τον πάρετε μακριά είναι μικρος ακόμη
Στο χάροντα δε γίνεται να τον στείλω μόνο!
Δεν θέλω απ’τα εικοσεφτά του χάρου να τον δώσω
Και γαμπρο μέσα στο κουτί να την ποκαμαρώσω
Στα τέσσερα με παίρνουνε άντρες μαυροντυμένοι
Και ο πατέρας αγκαλιά την μάνα μου να παίρνει…
Κοίτα τον μας τον παίρνουνε του χάρου να τον πάνε
Κι αντί για ρύζι νεκρικά λουλούδια του πετάνε…
Τη νεκροφόρα κλείνουνε στην εκκλησά με πάνε
Και πίσω μου οι συγγενείς κλαίγοντας προχωράνε
Στην εκκλησά με βάζουνε και η κηδεία αρχίζει
Μα η μάνα μου δεν άντεξε και ξαφνικά λυγίζει
Πέφτει κατάχαμα με μιας και με λυγμούς να κλαίει
Παιδάκι μου και μου ‘φυγες γυρίζει και μου λέει
Να πας παιδί μου στο καλό και να με περιμένεις
Όπου κι αν πας θα ‘ρθω και ‘γω μόνο σου να μην μένεις…
Την παίρνουν και τη βάζουνε δίπλα μου να καθίσει
Μα απ’ το κλάμα δεν μπορεί καθόλου να μιλήσει…
Μέσα στη νεκρική σιωπή κάποιος με πλησιάζει
Και με λυγμούς και κλάματα σκύβει και μ’αγκαλιάζει!
Είναι εκείνει που γι’ αυτην έχασα τη ζωή μου
Εκείνη που αγάπησα μέσα απ’ την ψυχή μου!
Ίσως πως την συγκίνησε στην κάσα που με βλέπει
Μα μάλλον όχι αφού καρδιά δεν έχει μες στο μπέτυ!
Σαν έσταξε το δάκρυ τις απάνω στο κορμί μου
Εσείστηκε η κάσα μου κι ακούστηκε η φωνή μου!
Μάνα μου διώξε το φονιά στην κάσα μου που κλαίει
Αυτην που τώρα σιγανά ένα συγνώμη λέει
Εκείνη που αγάπησα μ’ όλη τη δύναμη μου
Και ως αντάλλαγμα αυτη έφθειρε τη ζωή μου…
Παρ’ την γιατί το δάκρυ του τα λείψανα μου καίει
Δεν το αντέχω να ρικώ συγνώμη να μου λέει
Πες τις δεν έχει νόημα αφού’ μαι πεθαμένος
Και πες του ότι έφυγα απογοητευμένος!
Γιατί δεν ζήτησα πολλά λίγη μονάχα αγάπη
Μα αυτη μονάχα ήξερε να με κερνά με πάθη
Πες τις να φύγει τώρα πια θα είμαι παντρεμένος
Μ’ αγάπησε ο χάροντας και είμαι ευτυχισμένος..!!!!!

2/5/09

Ο έρωτας


Ο έρωτας αγάπη μου περνάει
στο δρόμο που βαδίζουμε κι εμείς
τα λάθη μας μονάχα προσπερνάει
και στ' όνειρο μας πάει της ζωής.

Ο ήλιος που υπάρχει στην καρδιά μας
χαράζει στ' ακρογιάλι της ψυχής,
τα σύννεφα τα διώχνει μακριά μας
στεγνώνει τις σταγόνες της βροχής