Ντύνομαι μ’ έναν λευκό μανδύα και προχωρώ στο πλήθος. Ξυπόλυτος πατώ στ’ αγκάθια που μου ρίχνουν στο διάβα κι αίματα τρέχουν απ’ τα πόδια μου. Με κοιτούν και με χλευάζουν. ΄Αλλοι μου ρίχνουν τριαντάφυλλα κι άλλοι κλαίνε που με βλέπουν. Τι περίεργες αντιδράσεις που έχει το πλήθος για το ίδιο άτομο. Μα κανείς δεν το βλέπει «ίδιο». Ίσως γι’ αυτό...