Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΜΟΥ.....

Εδώ και αρκετό καιρό

έχω φυλακίσει μέσα μου

πολλές σκέψεις και προβληματισμούς!

Δεν νιώθω καθόλου καλά

με τον εσωτερικό μου κόσμο!

Το βλέπω το αισθάνομαι...

το ακούω

και το νιώθω κάθε βράδυ......

όταν επικρατεί απόλυτη σιγή

στο μικρό μου διαμέρισμα......

Γέρνω το κεφάλι μου

κλείνω τα μάτια

ενώ είναι έτοιμα να βουρκώσουν.....

έτοιμα να καταρρέουν για ακόμη μια φορά....

Κλαίω γιατί έχασα εμένα...

κλαίω για τα χαμένα όνειρα μου

για τις χαμένες προσδοκίες

που πάλεψα...

που αγωνίστηκα τόσα χρόνια...

χάθηκε η αγάπη από μέσα μου

και το μόνο που μου άφησε,

είναι η προδοσία,

η πικρά,

ο πόνος

και ένα μεγάλο γιατί!!!

Εγώ όμως ελπίζω κάπως.....

πως το παιχνίδι της ζωής

δεν τελείωσε ακόμη για μένα.....

θα παλέψω όμως να σώσω εμένα

να καταφέρω να ζήσω το Όνειρο μου....

και θα το ζήσω!!!!

Δεν θέλω πια... να ξανακοιτάξω πίσω...

με φοβίζει το ψέμα που έζησα.....

φωνάζω

θυμώνω

νιώθω οργή

και θλίψη μέσα μου....

μα σε ποιον τα λέω???

Σε ποιον φωνάζω????

Η φωνή της ψυχής μου γίνεται αντίλαλος

και επιστρέφει και πάλι πίσω σε μένα!!!!

Θέλω να απελευθερωθώ από τα τοιχώματα που έχτισα γύρω μου,

να βγάλω την εύθυμη μάσκα που φοράω για όλους,

να γίνω επιτέλους εγώ!!!!!

Να υπάρχω για μένα για την ψυχή μου.

Πολλές οι νύχτες

αμέτρητες θα έλεγα....

που καθόμουνα μόνος

στα άγρια μεσάνυχτα

κοιτάζοντας τον σκοτεινό ουρανό

και τα αστέρια να αναβοσβήνουν

σαν μικρές πυγολαμπίδες,

διερωτήθηκες εαυτέ μου

Πόσες σκέψεις,

πόσοι ήχοι λύπης,

απελπισίας

απόγνωσης

και χαράς,

θα μπορούσαν να δημιουργηθούν

κοιτώντας μονάχα τον ουρανό!

Πόσος πόνος

και πόση απόρριψη χρειάζεται μια ψυχή

για να οραματιστεί,

να νοιώσει,

να βιώσει τον πόνο και την ευτυχία;

Όλα τα αύριο δεν κάνουν ένα σήμερα...

λέει μια Ινδιάνικη παροιμία.. που διάβασα κάποτε σε ένα φιλοσοφικό βιβλίο.

Κι εγώ είμαι δω...

πάντα εδώ....

κοιτάζοντας με βουρκωμένα μάτια

το δικό μου σήμερα...

να χάνεται...

χωρίς καν να προλαβαίνω να τ αγγίξω..

πόσα σήμερα έχασα αλήθεια?

πόσα δικά μου σήμερα...

γίνονται ένα χθες και χάνονται???

Όνειρα πολλά,

που ξέρω.. αν δε τα πάρω από πίσω...

θα χαθώ...

θα εξαφανιστώ για πάντα...

για όλους φαίνονται όλα ένα λάθος

για ότι θέλω να κάνω....

και τα λάθη των άλλων

είναι τα λογικά!!!!!

Δε μπορώ πίσω να κοιτάξω άλλο...

εκεί πίσω κάνει κρύο πολύ...

ο αέρας φυσάει παγωμένος στο πρόσωπο μου...

το βλέμμα μου παγώνει... τα χείλη μου στέγνωσαν...

Θέλω να τυλιχτώ στην δικιά μου αγκαλιά,

να ζεσταθώ...

να κρατηθώ από μένα,

να πάρω μέσα απ΄την πνοή μου τα όνειρά μου,

να τα νανουρίσω όπως δεν το έκανε κανείς.......

να πιάσω μέσα στη χούφτα μου το κλάμα μου.....

να ποτίσω με το γέλιο μου...

όλα γύρω...

για να χω ζωή τις δύσκολες μέρες

που ξέρω πως θα ρθουν...

γιατί θα έρθουν,

το νιώθω,

το βλέπω....

τo

διαισθάνομαι!!!

Θα θελα να μην είχα γεννηθεί,

αλλά δυστυχώς γεννήθηκα

κάτω από παράξενες καταστάσεις....

η μητέρα μου προσπάθησε να με αποβάλει...

μα εγώ ρίζωσα βαθιά μέσα της,

για να γεννηθώ!!!

Ήθελα να δω την ζωή...

μια ζωή που ακόμη δεν γνώριζα....

επέμενα και ήρθα.

Λάθη πολλά

λάθη αμέτρητα θα έλεγα......

λάθος επιλογές

μεγαλωμένος σε ψέμα .....

στη απόρριψη στο διχασμό!!!

τώρα κατάλαβα πια, τι είναι η ζωή....

και ξέρω πόσο λίγη μου απόμεινε...

και για αυτόν τον λόγο....

εγώ εαυτέ μου

θα προσπαθήσω,

θα παλέψω για το κάθε μου σήμερα,

για το κάθε μου τώρα....

για να το κάνω το πιο όμορφο

του κόσμου...

Κι όταν νύχτα μου.....

ακουμπήσω πάνω στην μαύρη σου νυχτικιά,

με τα άστρα να φεγγοβολούν στο πλάι μου....

εσύ νανούρισε με δώσε μου δύναμη,

αποκοίμισε με στην αγκαλιά σου

και άσε με να ονειρευτώ.....

έμαθα πως τα όνειρα

δεν στοιχίζουν τίποτα σε τούτη

την ζωή!

Κι αν το ξημέρωμα έρθει το φως

και χαθούν τα όνειρα μου,

κάτι θα μείνει να μου θυμίζει...

πως τα όνειρα μου εγώ....

δεν τα έκτισα σε γερά θεμέλια....

μάλλον μπορεί να άργησα....

η μπορεί να φοβήθηκα...

μπορεί και να χάθηκαν

στα μονοπάτια του

λαβύρινθου μου.....

Θα πολεμήσω...

ναι θα πολεμήσω

σ’αυτο τον λίγο χρόνο που μου απέμεινε!

Στον πόλεμο αυτό,

θα έχω μονάχα μια πιθανότητα

να κερδίσω.

Αν χάσω.... καλύτερα να πεθάνω!!

Γιατί το χειρότερο πράγμα είναι να είσαι όμηρος...

και εγώ δυστυχώς είμαι όμηρος σε μένα!!

Πάντα έκτιζα τα όνειρα μου με την χρυσόσκονη της αμμουδιάς.....

και όλοι γύρω μου,

μου έλεγαν ότι θα πέσουν θα γκρεμιστούν,

μα εγώ δεν τους πίστευα,

γιατί στηριζόμουν στα όνειρα,

που εγώ τα έχτιζα με τόσο μεράκι

στην χρυσόξανθη μου άμμο.

Τα φύτεψα μέσα στο μυαλό μου,

τα πίστεψα

τα αγάπησα..

έκτισα πύργους και παλάτια.....

κήπους παραδεισένιους...

Θύμωσε η θάλασσα.....

θύμωσε με τα όνειρα μου.....

Η θάλασσα....

δεν ξέρει από όνειρα....

μόνο να ταξιδεύει ξέρει

και άμα θυμώσει

ανοίγει τις διάπλατες αγκάλες της

και σε καταπίνει στον άπειρο βυθό της.

Εμένα δεν με έπνιξε...

ήμουν στην στεριά....

και το μόνο που κατάφερε

ήταν το άγριο κύμα της

να κατασπαράξει τα όνειρα μου,

να βλέπω την χρυσόξανθη άμμο μου

να πέφτει στα θυμωμένα κύματα της

να σκουρεύει το χρώμα της

και να χάνεται.

Εγώ ήμουν εκεί....

μόνο ένας θεατής εκείνη την στιγμή....

με γουρλωμένα μάτια κοιτούσα....

μόνο κοιτούσα....

δεν μπορούσα να το πιστέψω!!!!

Κοίταξα γύρω μου....

όλα κενά,

μοναξιά,

θλίψη,

απόγνωση,

πολλά συναισθήματα με κατέκλιναν εκείνη την στιγμή.

Ένα ΓΙΑΤΙ ξέφυγε από τα ξηραμένα χείλη μου...

ένα γιατί που έτρωγε τα σωθικά μου,

πονούσα έκλαιγα...

αιμορραγούσε η ψυχή μου

και το σώμα μου.

Άρχισε το σώμα να αρρωσταίνει πια!!!

Να γίνεται ένα με την ψυχή μου....

Και τώρα μόνος μου,

γυρίζω δίχως φτερά

δίχως όνειρα,

γυρίζω στις ζωής τον λαβύρινθο...

εκεί που τα όνειρα μου σκόρπισαν

στην άγρια αγκαλιά της θάλασσας.

Γράφω ιστορίες

συντάσσω τις σκεψεις μου

και σε κάθε σκεψη μου,

αποτυπώνω μέσα,

την κάθε εικονα

που κουβαλάω στην άκρη του μυαλού μου.

Πληγώνω τους ήρωες μου....

τους ρίχνω κάτω

και μετά τους σηκώνω...

παλεύω με την φαντασία μου.

Ομολογώ ότι τη τελευταία μου σκεψη

την έγραψα με μεγάλη δυσκολία και προβληματισμό!

Τη ξερίζωνα από μέσα μου και τη φόρτωνα στο εικονικο χαρτι μου

στους ήρωες μου.

Τα χέρια μου έτρεμαν στο γράψιμο μου

τα μάτια μου βούρκωναν

δάκρυζαν

καθώς διάφορα συναισθήματα μου ένιωθα να με πνίγουν.

Αρκετές φορές τα δάκρυα μου

έτρεχαν

και έσταζαν πάνω στα πλήκτρα του υπολογιστή μου.

Και ψες βρήκα την λύση....

θα πολεμήσω και πάλι

θα ξαναστήσω τα όνειρα μου έστω και αργά...

για όσο μου χρωστάει ο θεός

να μείνω σε τούτη την γη.

Γιατί έτσι σκέφτηκα να κάνω,

να φύγω να τραβήξω πιο πέρα τα εμπόδια,

όσα μου έφραξαν τον δρόμο για την ευτυχία....

όσο δύσκολο και αν φαίνεται....

έστω και αν ποτέ δεν θα επουλωθούν οι πληγές,

έστω και αν δεν μπορέσω να ξαναπετάξω

με ένα φτερό....

εγώ θα προσπαθώ θα παλεύω!!!

Γράφω όλο γράφω....

όχι για να διαβαστούν από κάποιους

αλλά γιατί θέλω να ξεφoρτίσω το μυαλό μου

να βγάλω τα συναισθήματα μου εδώ

σε αυτόν τον χώρο.

Κάποτε διάβασα κάπου ότι οι μεγαλύτερες νύχτες είναι εκείνες που κλαις και δεν σε ακούν.

ΣΑΡΑΝΤΟΣ

Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι'αυτό που αξίζουν, αλλά γι'αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως.
Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.
Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ'έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ'αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ'έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ'αγκάλιαζα και θα σού 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου,
θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά.
Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη... .

ONEIPO.....

To δακρυ επεσε...
τα ονειρα εσβησε..
πυργοι στην αμμο...
ανθρωπων σχεση...
την πηρε το κυμα...
αρκει μια σκεψη...
η ψυχη ναυαγιο...
στον θανατο παραδινεται...
θλιμμενο φεγγαρι...
στην θαλασα καθρευτιζεται...
ενα σαγαπω στο δεντρο χαραχθηκε....
το τελος που με αιμα γραφτηκε...
πνευματα μαζεμενα στης λησμονιας την κρυσταλλενια βρυση....
περιμενουν αιωνια καποιον τις αμαρτιες τους να σβησει...
κοιτουν τριγυρω....
περιμενουν εμενα...
στον ψυχρο ταφο
λευκα ροδα....με αιμα ποτισμενα...
φιλοι που χαθηκαν....
ψυχες που ερωτευτηκαν....
επιπολαια φερθηκαν....
το πρωτο φιλι....
μακαρια ληθη....
ψυχες που κλαινε μεσα στην βροχη....
το μακαβριο τραγουδι τους
ψιθυριζουν παλι απ'την αρχη.....
που αναμεσα μας εμεινε σκια παντοτινη...
η πληγη δεν εκλεισε...
η φλογα εσβησε....
απωθημενο εμεινε....
τα ονειρα μου εσπασαν...
τις αναμνησεις και τα σαγαπω εθαψα....
στις σελιδες που εγραψα....

ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΟΥ.....

Ξέρεις πως είναι η μοναξιά....πως είναι όταν την αισθάνεσε, 'οταν την αγγίζεις
Τι χρώμα έχει...
Κάποτε η μοναξιά για μένα ήταν κάτι το ήρεμο...το ρομαντικό. Όταν με άγγιζε η σιωπή ηρεμούσε η ψυχή μου, ξεχνούσα το χρόνο, όλα τα προβλήματα, κάθε σκέψη που με απασχολούσε.
Κάποτε ....
Αλλά όταν ο τροχός γυρίσει και αλλάξει φορά οι σκέψεις σου βαθύνουν και έχεις βρεί αγκαλιά που έκανε πόλεμο με την μοναξιά τότες δεν είσαι μόνος κι όταν είσαι μόνος. Το μυαλό ταξιδεύει και η σκέψη μαθαίνει να βαδίζει σε καινούργιούς κάμπους. Μαθαίνει να ανεβαίνει στα πιο ψηλά βουνά. Η φαντασία σου σπάει τις αλυσίδες της , ελευθερώνετε και μαζί ελευθερώνει και τη λογική σου και γίνεσαι άλλο πλάσμα.
Γίνεσαι πουλι χωρίς φτερά.
Είσαι στενοχωρημένος μα πάλι γελάς
Είσαι κουρασμένος , νευριασμένος μα πάλι υπάρχει αυτό το κάτι που σε κάνει να πετάς.
Χίλιες σκέψεις και τα μεγαλυτερα βουνά απο αισθήματα που έχεις ανεβεί.
Ένα πρόσωπο με περισσότερες ακτίνες απο αυτές του ήλιου που διώχνει το σκοτάδι σου.
Ποτές δεν είσαι μόνος
Τρομακτικό διότι δίνεις τόσο ελευθερία στον εαυτό σου που χάνεις τον έλεγχο.
Σκέφτεσαι μονάχα με την καρδια !
Όμως κάποτε θα φύγει αυτη που έδιωξε την μοναξιά απ' την καρδιά σου και τότες θα' ρθει πάλι μπροστά σου και εσύ θα την δεχτείς γιατί είναι καλυτερα παρέα να έχεις στο σκοτάδι και ας τη λένε μοναξιά.
Και όταν μόνος σου θα μείνεις παρέα με την μοναξιά σου τότες θα την πρωτοκαταλάβεις, τότες θα δείς το πρόσωπο της..το πρόσωπο το δικό σου.
Παράπονα πολλά θα σου έχει , θα σου γκρινιάζει, θα σε ενοχλεί, θα σου τρώει την ψυχή, κάθε κομμάτι υπομονής...
Θα έρχεται στο σκοτάδι και θα σου κόβει κομμάτι-κομμάτι την καρδιά σου και θα την πετά.
Είναι άσχημο το πρόσωπο της μοναξιάς πολύ.
Είναι άσχημη η μυρωδιά της, τα χρώματα της γκρίζα.
Δεν έχει τίποτα καλό τώρα πια η μοναξιά, είμαι αρκετά μόνos και χωρίς αυτήν και όποιος λέει οτι είναι ωραία η μοναξιά δεν έχει νιώσει διαφορετικά. Δεν ξέρει πως είναι όταν η σιωπή αρχίζει και μιλά και σου θυμίζει τα παλιά.
Πως είναι να φοβάσαι να μείνεις μόνος σου γιατι σε πάνε οι σκέψεις περίπατο σε σκοτεινά σοκάκια...
Όταν προσπαθείς με όλες της δυνάμεις να αποδείξεις και να δείξεις ένα ψεύτικο χαμόγελο για να μην δούνε την μοναξιά στο πρόσωπο σου.
Να μην θέλεις να κοιμηθείς γιατι ως που να ρθεί ο ύπνος είσαι μόνος στο σκοτάδι και όταν σε πάρει ο ύπνος στα όνειρα σου να μην έρχετε κανείς....και εκεί μόνος σου...
Στην αρχή έχεις έστω τον πόνο , τις ατέλειωτες σκέψεις , τα γιατί αλλά όταν εξαντληθείς πια μένει μόνο η μοναξιά...η μοναξιά κι εγω.....

βραδυνες σκεψεις...

Γυαλιά σπασμένα στις χούφτες μου κρατώ
Τα άδικα σου λόγια
Τα χέρια μου τινάζω για να φύγουν
Μα αυτά δε ξεκολλούν
Οι πληγές βαθαίνουν ανοίγουν ολοένα
Το αίμα φεύγει
Οι φλέβες μου αδειάζουν το σώμα βαραίνει
Το τέλος έρχεται
Τα μάτια μου θολά δε βλέπουν
Κλείνουν αργά... αργά...
Η ψυχή μου πάει να βγεί να φύγει
Ανάλαφρoς αισθάνομαι
Μα ξάφνου ακούω τη φωνή σου
Ήρεμη θλιμμένη
Τα δάχτυλα μου ανοιγοκλείνω γρήγορα
Τα γυαλιά πετάνε
Τα μάτια μου ανοίγω, βλέπω καθαρά
Τη γλυκειά μορφή σου
Το αίμα σταματά αμέσως να κυλά
Κλείνουν οι πληγές
Σε βλέπω σε αγγίζω σε αισθάνομαι
Και μόνο ψιθυρίζω: "Μου έλειψες πολυ"