Λίγα ακόμα βράδια.........

Σήμερα αισθάνομαι την παρουσία σου ποιο έντονα εδω… δίπλα μου ..να μου κρατάει συντροφιά στην μοναξιά μου… σ ’ένα ακόμη βράδυ που περνάω μακριά σου…. Ένα βράδυ που είναι γεμάτο από την εικόνα σου. .την παρουσία σου. .την ανάσα σου που αισθάνομαι… τίποτα ποιο μαγικό από το να μην είσαι εδώ μα συνάμα να σαι παντού… μέσα μου… στην ζωή μου ..στον χρόνο μου ..στα τσιγάρα που καπνίζω ..σε όλα όσα αποτελούν αυτό που είμαι ,την ύπαρξη μου !!ένα βράδυ που υπάρχει παντού σιωπή ..μόνο ο ήχος από το τραγούδι να σπάει την απόλυτη ησυχία που επικρατεί στο δωμάτιο… Μία ησυχία που κάποιες φορές γίνεται εχθρός μου… μα άλλες πάλι ,όπως το αποψινό βράδυ είναι λύτρωση… και αυτό επειδή απόψε με φέρνει τόσο κοντά σου ..όσο ποτέ άλλοτε! Τι κι αν είσαι μακριά μου ?Ποιός υπολογίζει αυτά όταν οι σκέψεις γίνονται γέφυρα και έρχονται εκεί κοντά σου ?Εκεί πάνω απ ’το προσκέφαλο σου… να σε φυλάνε… να σε κοιτάνε όπως κοιμάσαι… και να σου χαϊδεύουν απαλά τα μαλλιά σου… να σου χαρίζουν χιλιάδες φιλιά… και να σου ψιθυρίζουν γλυκά κι απαλά λόγια που δεν σου έχει ποτέ κανείς άλλος πει …Και όπως γλυκά σε αγκαλιάζει ο Μορφέας χάρη να του ζητήσω: να μου δώσει ένα βράδυ την θέση του να σε σκεπάσω εγώ με τα κορμί μου …να ζεστάνω το κορμί σου… να σου στείλω όνειρα παραδεισένια ..και να σου μιλάω μέχρι το πρωί… και ας φύγω όταν  ξυπνήσεις ,με το που ο ήλιος αρχίσει να επισκέπτεται τον ουρανό ..το ξέρω θα το νοιώσεις δεν μπορεί ..όταν τα βλέφαρα σου ανοίξεις θα αισθανθείς πως όλο το βράδυ ήμουν εκεί και σε πρόσεχα…
Ένα βράδυ που δεν θα’ μια μακριά σου αλλά εκεί ..δίπλα σου…
Ένα βράδυ που είμαι πάλι μακριά σου μα να ξέρεις ….
Λίγα  ακόμα βράδια μακριά σου και μετά θα είμαι μες την αγκαλιά σου......

Θα πρέπει να τα ένιωσε.....

Το σκοτάδι αγκάλιαζε τον ουρανό
και η φωνή σταδιακά χαμήλωνε
ώσπου έγινε ψίθυρος
και μετά απλά αναφιλητό.
Άραγε θυμάται ακόμα όσα έγραψα για κείνη;
Σκέφτομαι τώρα εγώ,
αν τελικά έμειναν λόγια έξω απ την καρδιά.
Την τρόμαξε η πραγματικότητα.
Δεν ήθελε την πραγματοποίηση,
της έκλεψα το δικαίωμα να ονειροπολεί
αφού όλα
όλα τα έκανα να συμβούν.
Το όνειρο πήρε μορφή.
Αυτός λοιπόν είναι ο έρωτας;
Τώρα που τίποτα δεν τον καλεί,
τώρα άραγε να συμβαίνει;
Η αγάπη είναι προετοιμασία, αναμονή
πάθος για δημιουργία.
Ο έρωτας τελικά είναι διαδρομή και όχι προορισμός.
Θα πρέπει να τα ένιωσε,
πρέπει να το ένιωσε
αυτό το πάθος για όσα έγραψα για κείνη...

Για σένα ψυχή ΜΟΥ...

Είναι φορές που κοιτώ τον ουρανό... 
Αφήνομαι...

θαυμάζω το μεγαλείο του...

τ' άπειρο του... 
Είναι βραδιές που συλλογίζομαι το χθες...

στα σκοτεινά του σπλάχνα... 
Μα είναι τόσο φευγαλέα...

τόσο γρήγορη η σκέψη που χάνεται... 
Κι εκείνος μου δείχνει τ' άστρα του, την λάμψη τους... 
Κι εγώ παρακαλώ...

να αγκαλιάσω το ποιο ταπεινό του αστέρι... 
Να το κρατήσω στα χέρια μου...

να το κρύψω στην αγκαλιά μου... 
Μονάχα την λάμψη του...

μονάχα την ζεστασιά του...

μονάχα αυτά... 
Τα μάτια κοιτούν πάντα ψηλά...

προσμένουν την ελπίδα, τ' όνειρο... 
Έτσι κι αλλιώς πετάς...

σκορπίζεις χαμόγελα... 
χάνεσαι σε αναζητήσεις...

αγκαλιάζοντας την ζωή σου τρυφερά... 
Έμαθες ν' αγαπάς την ύπαρξη σου...

 να σέβεσαι την πορεία ΤΗΣ...

Κι απλά καρτερικά...

 προσμονής την παρουσία του ανάλαφρου σήμερα... 
Εκεί που η αύρα θα σου χαρίσει πνοή...

 θα σου δώσει χαμόγελα... 
Λες και περίμενες κι εσύ την ελευθερία μου...

 την έξοδο μου... 
Κι άρχισες να μου στέλνεις τρυφερά την λάμψη σου...

 το φως σου... 
Αισθάνομαι την απόφαση σου ν' 'ρθεις... 
Νοιώθω το δρασκέλισμά σου, την τροχιά σου... 
Είναι το πρώτο σου σκίρτημα για να με πλησιάσεις... 
Κι εγώ τραγουδώ ψιθυριστά για σένα  Αστεράκι μου... 
Ρουφώ τον λόγο σου σαν διψασμένος... 
Που έχει ήδη εγκατασταθεί στην σκέψη μου...

 στην Ψυχή μου...
Μα είναι τόσο τρυφερός κρύβει τόσα συναισθήματα... 
Τον κρατώ σαν φυλαχτό μέσα μου... 
Κι η ανάσα σου τόσο ζεστή, τόσο σημαντική... 
Άπλωσε το χέρι σου κοντά μου να πλέξουμε τα δάχτυλα μας... 
Άφησε όλο το κορμί σου ν' αγκαλιαστούν τα κύτταρα μας... 
Κι οι ψυχές ας χαθούν στις δικές μας διαδρομές, στις δικές μας αναζητήσεις... 
Και τα όνειρα μας ας ερωτευτούν την ζωή μας, το διάβα της... 
Για σένα τραγουδώ... 
Για σένα ψιθυρίζω λόγια αγάπης... 
Για σένα ψυχή ΜΟΥ... 

Πρέπει να ξέρεις............

Πρέπει να ξέρεις, για μένα θα υπάρχεις
στον κόσμο έχεις έρθει, κοντά μου να ζεις
και πρέπει να ξέρεις, πως μόνος έχω μάθει
σαν νέος και έφηβος, ν’ αγαπώ ο,τι μισείς.
Μπορεί κι όλας να ’μαι φτωχός, μα πολύ
αλήτη, μικρή μου, οι φίλοι με φωνάζουν
και τα υγρά μου μάτια, καράβια να στάζουν
μπορεί κι όλας να ’χω, μια πλούσια ψυχή.
Πρέπει να μάθεις, σαν παιδί έχω ζήσει
σαν χθες ερωτεύτηκα, κι ακόμα νωρίς
τα όνειρα έχουνε, με μιας ξεψυχήσει
μα υπάρχουν αισθήματα, για σένα να βρεις.
Μπορεί να μην έχω, λεφτά
μα να ’χω γεμάτη, τη καρδιά μου
αισθήματα πλούσια, να είν’ τα λεφτά μου
κι ακόμα πιο πλούσια, η ζεστή αγκαλιά μου.
Πρέπει να ξέρεις, για μένα θα υπάρχεις
ακόμα κι αν αύριο, μου φύγεις μακριά
ακόμα κι αν ένα φιλί, δεν με μάθεις
να δίνω στο στόμα, και σε κάθε χαρά.
Μπορεί να μην έχω, γυναίκας τα χείλη
ποτέ μου κουρσέψει, ποτέ πιο παλιά
δεν έγειρα κι ούτε, στα ρόδινα στήθη
σε καμία παρθένα, γλυκειά αγκαλιά.
Πρέπει να μάθεις, ζωή μου ν’ αντέχεις
δειλά μπρος στον έρωτα, μ’ αγάπη βαστώ
τ’ αστέρια όλα σου ’ταξα, στα χέρια να έχεις
και πρέπει να μάθεις, πως κουράγιο κρατώ.
Μπορεί να μην είχα, φιλιά να μαζέψω
μπορεί να μην είχα, λεφτά να σκορπώ
μα βρήκα εσένα, και θέλω να τρέξω
παντού να φωνάξω, πως εσένα αγαπώ.

Τρελαίνομαι....

Αρχίζω και αναρωτιέμαι
με έναν δικό μου τρόπο...
Ζω ή πέθανα;
Με βλέπουν ή όχι;
Πότε έγινα καπνός, αφού φωτιά δεν έχει...
Γιατί; Πότε; Πως;
Μα νοιώθω περίεργα.
Δεν άκουσα κλάματα στο πένθος μου,
μπερδεύτηκα τώρα, πέθανα ή όχι;
Τρελαίνομαι....

Εγώ θα είμαι εκεί....

Όταν πέσει ένα αστέρι στη Γή
και θα προσμένει μια ευχή να ακουστεί
εγώ θα είμαι εκεί για να την κάνω
να σε αγαπάω απ τον ουρανό παραπάνω
όταν κάποιο καλοκαίρι στα μάτια σου θα μπει
και η αγάπη θα ψάχνει μια γωνιά να κρυφτεί
θα χαμογελάσω και εσένα απλά θα θυμηθώ
με την σκέψη σου όπου κι αν είμαι θα ξεχαστώ
κάπου σε βλέπω να πετάς ψηλά πάνω από μένα
μαζί με αγγέλους να γυρνάς σε μέρη αγαπημένα
μένω να σε κοιτώ, να σου γνέφω πως σ αγαπώ
και με αισθήματα γλυκά να παίρνω κάθε σου καημό
Όταν της καρδιάς μου οι φόβοι βγουν αληθινοί
και οι λέξεις μου μόνες γυρνούν μες την βροχή
το κορμί μου ζητά κάθε στιγμή την αγκαλιά σου
να αντικρύσει ξανά το καστανό απ την ματιά σου
και χαρές μαζί με λύπες θα κουρνιάσουν στην ψυχή και τότε από την απουσία σου ένα παράπονο θα βγει
ένα μικρό γιατί θα δέσει κόμπο τις λέξεις απ το στόμα
μα ξανά θα σ αγαπώ πιο δυνατά με την σιωπή μου ακόμα
Όταν η αγάπη μου για σένα δυναμώνει μες το χρόνο
και τα βράδια μου ονειρεύομαι εσένα και μόνο
σε κρατώ σφιχτά στην αγκαλιά μου και προσμένω
μαζί σου να ονειρεύομαι στο πλάι σου να μένω
Όταν το φως σου κάθε σκέψη μου τυφλώνει
και κοντά σου πιο πολύ η ψυχή μου ριζώνει
έχει αγάπη τόση πολλή να σου χαρίσει
την ζωή μου μες στα χέρια σου να κλείσει
Όταν πέρνανε οι νύχτες από μπροστά μου
πιο βαθιά κάθε φορά σε κλείνω στην καρδιά μου
και με μια ανάσα σου μου δίνεις το δικό σου χρώμα
και ζωντανεύεις το κορμί μου από νερό και από χώμα

ΣΕ ΘΕΛΩ ΕΔΩ........

Θέλω να είμαι συνέχεια κοντά σου
να χάνομαι μέσα στη γλυκιά αγγελική ματιά σου
να μυρίζω και να μεθώ τρελά με το άρωμά σου
και να λιώνω μέσα στη ζεστή γλυκιά αγκαλιά σου
Στο πλάι μου να σαι και να μ αγαπάς
φυλαχτό στην καρδιά να με χεις και να με κρατάς
γλυκά να με νανουρίζεις και τρυφερά να μου μιλάς
μ αγάπης λόγια και χάδια έρωτα εσύ να με μεθάς

Σε θέλω δίπλα μου μαζί μου
φως να είσαι μα και αναπνοή μου
Μέσα στη ζέστη σου αγκαλιά
να μεθάω στου έρωτα τη ζεστασιά
Κι όταν είμαι εγώ μαζί σου
δύναμη παίρνω απ τη ζωή σου
Ανάσα για μένα το φιλί σου
όαση αγάπης η γλυκιά μορφή σου

Θέλω να είμαι συνέχεια μαζί σου
να μαγεύομαι με τον ήχο της γλυκιάς φωνής σου
να ανασταίνομαι με το άγγιγμα μέσα στο κορμί σου
και να μαι η αγάπη η μοναδική μες στη ζωή σου
Κάθε πρωί δίπλα μου να χαμογελάς
μέσα στον ύπνο να με χαϊδεύεις και να με ξυπνάς
με λόγια , με χάδια στα ουράνια ψηλά να με πετάς
δίπλα μου πάντα να στέκεις και να με αγαπάς

Σε θέλω δίπλα μου μαζί μου
φως να είσαι μα και αναπνοή μου
Μέσα στη ζέστη σου αγκαλιά
να μεθάω στου έρωτα τη ζεστασιά
Μέσα στη γλυκιά σου αγκαλιά
εκεί ανοίγει ο έρωτάς μου τα πανιά
μόνον όταν είμαστε οι δυο μαζί
αποκτάει νόημα και δύναμη η ζωή.....

ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ.....

Πια χέρια το κορμί σου τώρα αγγίζουν
Πόσο πονάει αυτή η σκέψη τη ψυχή μου
Όσα περνάω την καρδιά μου τη ραγίζουν
Και δεν με νοιάζει κι αν τελειώσει η ζωή μου…..
Ποιος τα δυό χείλι του στα χείλι σου μεθάει
Πώς να αντέξω τις εικόνες του μυαλού μου
Αυτός ο πόνος να το ξέρεις δεν περνάει
Και δεν με νοιάζει αν τελειώσει η ζωή μου…….
Ποιος σε κοιτάζει μες τα μάτια και σε θέλει
Πώς να μην σπάσει η αδύναμη ψυχή μου
Από τα πάντα ένα τίποτα μου μένει
Και δεν με νοιάζει αν τελειώσει η ζωή μου…….
Πια μυστικά σου μ' έναν άλλον τα μοιράζεσαι
Πόσο γεμίζει με συντρίμμια η χαρά μου
Σε πια σεντόνια η μοναξιά σου εναλλάσσεται
Και δεν με μοιάζει αν τελειώσει η ζωή μου…….

Mπορείς να ξαναρθείς……

Ψάχνοντας για λέξεις
χωρίς σκέψεις γυρισμού
παίρνοντας τη θέση τ' ουρανού
βλέποντας τα ύψη
χωρίς θλίψη χωρισμού
έφτασα στην άκρη του εαυτού
ψάχνοντας για λάθη
βρήκα πάθη του μυαλού
στα βάθη κάποιου δρόμου σκοτεινού
λέγοντας για μένα
βρήκα εσένα κι απορώ
πως είδα ένα κόσμο φωτεινό
Κι είπα ένα λάθος
ένα ακόμα είμαι εγώ
κι είπα δε μου φτάνει που είσαι εδώ
κι είπα πως σε ξέρω
μα δε ξέρω ν' αγαπώ
κι άρχισα και πάλι να μισώ
Ψάχνοντας γι' ανθρώπους
δεν ησύχασα ποτέ
κι ας τους θαύμαζα θυμάμαι κάποτε
έχοντας ελπίδες
κι ηλιαχτίδες συντροφιά
ξεπέρασα εμπόδια πολλά
φτάνοντας στο τέλος
της τρελής μου διαδρομής
στάθηκα μπροστά σου να με δεις
ψάχνοντας μια λέξη
χωρίς σκέψη διαφυγής
είπα πως μπορείς να ξαναρθείς……

Tο ταξίδι για την Ιθάκη τώρα αρχίζει............

Δεν ακούω πια την γλυκιά φωνή σου.......

Μόνο ψιθύρους.......

Δεν ακούω πια το δυνατό σου γέλιο......

Μόνο ένα βουβό κλάμα......

Δεν ακούω πια τα τρυφερά λόγια σου.....

αγάπη μου, ψυχή μου, κάρδια μου.....

Μόνο μια λέξη βγαίνει απ' τα χείλη σου.....

φοβάμαι......φοβάμαι......φοβάμαι.....

Την ώρα αυτή που πλησιάζει.....

την στιγμή που μοιραία θα 'ρθει......

Φοβάμαι τα μεγάλα μάτια.....

που θα καρφωθούν πάνω μου.....

το φοβερό βλέμμα την ώρα της κρίσης.....

το γεμάτο φθόνο και είρωνα.....

Μα τα αναγνωρίζω όλα αυτά τα μάτια.....

είναι οι δικοί μου άνθρωποι..........

είναι οι φίλοι μου.............

μα γιατί με κοιτάτε έτσι....

γιατί δεν χαμογελούν......

Ξαφνικά ο κόσμος θα καταρρεύσει.....

όνειρα, εικόνες, αγάπες........

όλα θρύψαλα....

ερείπια, συντρίμμια παντού.....

και τώρα.......πεσμένος στο χώμα.....

όχι....δεν έχω δύναμη να σηκωθώ......

Μα εγώ σου φωνάζω.....

ξέρω είμαι μακριά.....

μα τόσο κοντά σου.......

σου φωνάζω από τα βάθη της θάλασσας

και των ωκεανών.....

από τον ήλιο ,και τα άστρα......

σου φωνάζω δυνατά...

σ' αγαπώ.....σ' αγαπάμε όλοι....

κοιτά τώρα.....όλοι .....χαμογελούν

Μη φοβάσαι.......

το ταξίδι για την Ιθάκη τώρα αρχίζει............ 

Δεν υπάρχει!

Δεν υπάρχει!

τ΄ όνειρό σου δεν υπάρχει,

ποτέ δεν υπήρξε.........

Νόμιζες πως το ζούσες

ήταν όλα στη φαντασία σου

-ξεκόλλα-

κοίτα μπροστά!

Στο δρόμο της λογικής.

Κλείσε τα μάτια της ψυχής,

φυλάκισε και την καρδιά

μην της αφήνεις περιθώρια ξανά

να φύγει λαθραία και να πετάξει.

Τσακίστηκε μια φορά,

πάλι τα ίδια θα πάθει,

γιατί τώρα το ξέρεις

το ΄χεις μάθει καλά.

Παραμύθια δεν υπάρχουν.....

Θυμάμαι…

Θυμάμαι…
παιδί ήμουν και φοβόμουν το σκοτάδι…
Τρόμαζα…
σαν ''έχανα'' την ζεστή αγκαλιά της γιαγιάς μου...
Έπαιζα...
κυνηγώντας στο πέταγμα τους τα πουλιά…
Ταξίδευα...
φτιάχνοντας χάρτινα χρωματιστά καραβάκια…
Έφευγα…
στις φαντασίας τα στενά έπλαθα όνειρα τρελά…
Δεν θυμάμαι…
τα χρόνια που πέρασαν σαν εικόνα μιας στιγμής…
Δεν τρομάζω…
που στην αγκαλιά σου δεν ζω…
Δεν παίζω…
μα με τα χελιδόνια σου στέλνω φιλιά...
Δεν ταξιδεύω…
σε μια άκρη έχω απομείνει…
Δεν φεύγω…
μα ακόμα τα όνειρα μου είναι τρέλα…
Θυμάμαι...
δυο μάτια σαν φωτιά με χρώμα θαλλασί…
Τρομάζω…
την ύπαρξη μου να φανταστώ χωρίς να ‘σαι εσύ εκεί…
Παίζω…
στην κοιλάδα της ανιδιοτελούς αγάπης σου…
Ταξιδεύω…
στην ψυχής σου τον παράδεισο...
Φεύγω…
στη σκέψη βάζω φτερά να κλέψω λίγο
απ' το λευκό χρώμα της δικιάς σου καρδιάς!!!
Δεν θυμάμαι…
έσβησες το χθες με ‘να χαμόγελο…
Δεν γνωρίζω…
τι θα φέρει ο καιρός αν είσαι εσύ εδώ…
Δεν παίζω…
τα συναισθήματα σου στα χέρια μου παιχνίδι δεν κρατώ…
Δεν ταξιδεύω…
το μόνο ταξίδι μου στο βυθό της δικιάς σου ψυχής…
Δεν φεύγω…
Μένω εδώ!!!
Θα ‘μαι εδώ!!!

Μ’ ακούς??? Θα είμαι εδώ!!!!!!!!

Πεθύμησα…

Πεθύμησα…

Ένα χαμόγελο σου που φτάνει ως τα μάτια σου…

Μια αγκαλιά σου που φτάνει στην καρδιά μου…

Μια ανάσα σου που αγγίζει ως τα βάθη το κορμί μου…

Μια νυχτά δίπλα στη θάλασσα ώσπου να ξημερώσει,

Μια βόλτα ως τα σύννεφα, κι ακόμα παραπέρα…

Μια μέρα που να βλέπω γαλανό τον ουρανό…

Μια σιωπή που να τραγουδά χίλια τραγούδια…

Ένα γέλιο που θα συντροφεύει τη σιωπή …

Έναν καφέ χαζογελώντας το πρωί, έξω απ το οριο του χρόνου…

Ένα φιλί σου που να διαρκεί για χρόνια, κι ας είναι μια στιγμή…

Ένα βλέμμα σου φωτεινό να με κοιτά…

Ένα χάδι από τα ακροδάχτυλα σου…

Ένα πάθος που θα φέρνει τη γαλήνη…

Ένα απομεσήμερο λουσμένο στου έρωτα το φως…

Ένα ηλιοβασίλεμα στην άκρη του γκρεμού…

Έναν έρωτα που θα με ταξιδεύει…

Μια αγάπη που μέσα της το σκοτάδι δε χωρά…

Έναν εαυτό, που δε φορά μαύρα βαμμένα γυαλιά…

Εκείνη που μπορεί να δει το φως που γύρω της υπάρχει…

Εκείνη που δεν κοιμάται με τη θλίψη αγκαλιά…

Εκείνη που το φως έχει στα μάτια, στην καρδιά …

Εκείνη που αγάπη θέλει να δώσει και να πάρει…

Εκείνη που στο γκρίζο να εμμένει δεν μπορεί…

Εκείνη που ξέρει πότε ειν’ η ώρα που να περιμένει…

Και κείνη την πεθύμησα και όλα…

Μα πιο πολύ, πεθύμησα να ζω………..

Ψάχνω να βρω.......

Πετώ στα σύννεφα
ψάχνω να βρω το τέλειο
μα τέλειο δεν υπάρχει
στα μάτια μου ένα δάκρυ
απογοήτευση στην καρδιά
καταρρακώνεται η ψυχή μου ξαφνικά
ο ήλιος έχει κρυφτεί
και το φως γλιστράει
στα ξένα πάει
μονάχoς στον ουρανό σαν άστρο
λάμπω μα δεν έχω αξία
γιατί είμαι μόνος
απροστάτευτος και βουρκωμένος
ψάχνω να βρω κάποια
να με κάνει να λάμψω πραγματικά
σαν διαμάντι να φτάσω ψηλά
να αποκτήσω της ζωής την ουσία
ήπιε ο ουρανός και μέθυσε
όλα έχουν γίνει χρώμα μπλαβί
σκοτείνιασε γύρω και μοιάζει ο ουρανός με μια κόλαση
που σωτηρία αναζητεί
στάλες βροχής βρέχουν το πρόσωπο
ιδρώτας κυλά στο σώμα μου
που κουρασμένο αναζητά ένα σύννεφο να ξαπλώσει
να ξεκουραστεί
το τέλειο δεν παύει να επιθυμεί
και γύρω όλα μοιάζουν πολύ μυστηριώδη
δεν άντεξα άλλο και έκλαψα
για πρώτη φορά
με ραγισμένη καρδιά
τις αμαρτίες μου ομολογώ
και σαν πουλί πετώ
τον ουρανό καθαρίζω
απ' τα σύννεφα που τον έχουν γεμίσει
θέλω ξανά να τον κάνω
γαλανό και λαμπερό
με τον ήλιο βασιλιά
και τα άστρα διαμάντια
κι εγώ βάζω δυο φτερά
και συνεχίζω να πετώ
με της αγάπης το ρυθμό
ψάχνω να βρω εσένα
που είσαι το τέλειο για μένα...

Τέλος......

Τέλος...

Με μιαν αγκαλιά...

Ένα ατελείωτο φιλί...

Έναν έρωτα που εγκυμονεί...

Ανάμεσα στο πάθος και την ηδονή...

Τέλος...

Η ψυχή δακρύζει...

Το μάγουλο καίει...

Τα μάτια θολά ...

Βλέμμα απλανές...

Πνευμόνια σκοτεινά....

Από αναθυμιάσεις πυκνές...

Εγκλωβίζοντας επιθυμίες...

Ανυπεράσπιστες στο αόρατο όνειρο...

Και μεις μονάχα δακρύζουμε...

Και μεις μονάχα υμνούμε...

Την αγάπη μέσα από το γυαλί...

Μονάχα από κεί την ζούμε...

Λαθραίοι θεατές από το πουθενά...

Με ιστορίες κατεψυγμένες από συναίσθημα...

Τραγούδια χαλασμένα σκορπίζουν τριγύρω...

Επιτίθονται στην σκληρή αδιαφορία μου...

Γλιστρούν από τα αυτιά...

Κυλούν στο δάπεδο τεμαχισμένα...

Ξεψυχούν άηχα...

Οι νότες τραυματισμένες αιμορραγούν...

Πατώ δυνατά την ντο και την ρε...

Ενσωματώνονται νεκρές στις ίνες του χαλιού...

Αφανίζονται...

Κι η ψυχή τραγουδά θλιμμένη...

Ανάμεσα σε ψυχρά πλήκτρα...

Γλιστρά σε γωνίες από γράμματα...

Συνθέτοντας ασυνείδητα λέξεις, προτάσεις...

Να διαβάσω και να διαβάσεις ...

Λόγια από Ψυχής...

Κι εσύ κρύβεσαι πίσω από άλλες οθόνες...

Σκορπάς χαμόγελα ανακατεμένα με το σκοτάδι...

Λόγια που σχηματίζουν ριπές...

Πυροβολείς εν ψυχρώ την ζωή...

Απαγχονίζεις την αόρατη αγάπη...

Στην θηλιά σου αυτοκτονούν χλωμά συναισθήματα...

Κι εγώ χαμογελώ με ψευδαισθήσεις...

Τέλος...

Τώρα χειροκροτήστε

Δοξάστε την γαμημένη μου ψυχή...

Σιωπήστε στο πέρασμά της...

Ειρωνευτείτε για το πέταγμά της...

Ντύστε την με ξεφτισμένες κολακείες...

Κρεμάστε την στον τοίχο...

Με τα καρφιά της σκέψης σας...

Πυρπολήστε τα φτερά της...

Εσύ σκόπευσε στο κέντρο...

Πάτα σκληρά την σκανδάλη...

Ενας ακόμη θάνατος...

Από “αγάπη”…

Δοξάστε...

Ειρωνευτείτε...

Χειροκροτήστε...

Μονάχα φωνάξτε δυνατά...

Να σας ακούσει...

Κι αν την συναντήσετε ποτέ...

Σε μια γωνιά θα στριμωχτώ...

Για λίγο...

Βουβός θεατής…

Απλά...

Να την γευτώ...

Μετά...

Θα χαθώ...

Χωρίς την αγάπη...

Μην ανησυχείτε...

Είναι καιρός που έφυγε...

Με προκαλεί...

Η καρδιά αγανακτεί...

Μα…

Μια κατάθεση ψυχής...

Δεν αρκεί...

Να ζωγραφίσει...

Για την Αγάπη...

Ένα τεράστιο...

Τέλος...

Χάνομαι, σκοντάφτω, παραπατάω

Περπατώ με τη σκέψη στο πουθενά
ο αέρας δυνατός μου μπερδεύει τα μαλλιά.
Περπατώ ήρεμα με τα μάτια κλειστά
και κυλάνε στα μάγουλα τα δάκρυα καυτά.
Το σκοτάδι της νύχτας είναι η ψυχή μου
και πλανιέται παντού μέσ' τη ζωή μου.
Χάνομαι, σκοντάφτω, παραπατάω
περπατώ κι ας μην ξέρω καθόλου που πάω.
Φυσά δυνατά, την ακούω,,, γελά
η φωνή της μου τρυπάει χωρίς οίκτο την καρδιά.
Το βλέμμα μου στρέφω να την αντικρίσω
με λίγη αγάπη το κορμί μου να ραντίσω.
Το μυαλό μου κολλημένο στο άγγιγμά της
όταν με φίλαγε και γινόμουν δικος της.
Τα πόδια μου… τρέμουν, νιώθω αδυναμία
με πνίγουν οι λυγμοί, θλίψη, φοβία.
Δεν την βρίσκω πουθενά, δεν είναι κοντά μου
με λατρεύει μόνο, στα όνειρά μου.
τελείωσαν όλα κι αυτό το βράδυ
τα παρέσυρε ο άνεμος μέσ' το σκοτάδι.........

Αυτή τη νύχτα θα κάνω βουτιά μέσα μου...

Αυτή τη νύχτα θα κάνω βουτιά μέσα μου....

Το συνηθίζω...

Και πάντα χωρίς σωσίβιο...

Γιατί ο μοναδικός τρόπος για να σωθώ,είναι να πνιγώ...

Και εκεί που πνίγομαι,ακούω την φωνή σου...

Είναι κόκκινη...

Σαν το αίμα μου,που έχει φτάσει ένα μέτρο πάνω απ’τον λαιμό μου...

Φωνάζεις πως με θέλεις ζωντανό...

Ουρλιάζεις πως με θέλεις ευτυχισμένο...

Ψιθυρίζεις πως με αγαπάς...

Ως άνθρωπο...

Φιλικά...

Και με ρωτάς:

« Εσύ με αγαπάς; »

Τι ερώτηση είναι αυτή,αναρωτιέμαι...

Αλλά δεν έχω και πολλά περιθώρια για απαντήσεις...

Η ανάσα λιγοστεύει...

Κρίμα που δεν μπορείς να δεις και τα μάτια μου...

Είναι βουτηγμένα στο αίμα...

Στην κυριολεξία!!!!

Θέλω να σου φωνάξω...

Βούτα...

Βούτηξε να με σώσεις...

Αλλά ξέρω το τέλος μου...

Αφού εγώ το έχω γράψει....

ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ....

Λίγη βροχή τ ’ απόγευμα τ ’ Αυγούστου
δάκρυα έφερε άθελα στα μάτια
Σχίστηκε η καρδιά μου σε κομμάτια
το πέρασμα μετρώντας του καιρού
Μη θέλοντας το αύριο να δώ
έριξα σκοτάδι στην ψυχή μου
Πόσο αργά κυλάει η ζωή μου
όταν δεν έχω τίποτε μπροστά μου να κοιτώ
Τώρα σταμάτησε η βροχή να πέφτει
μα στοιχειώσανε τα σύννεφα τον ουρανό
Κανένας τους δεν βλέπει πως πονώ
αέρας μαύρος την ψυχή μου θρέφει
Πιστεύοντας πως ίσως ο Θεός μου δώσει
άλλη μια μέρα όρθιος θα μείνω παν’ στο χώμα
Ίσως το μέλλον μου δεν κρίθηκε ακόμα
μία ψευδαίσθηση κάπου κρυμμένη έχω σώσει

ΕΙΣΑΙ Η ΖΩΗ ΜΟΥ.....

Ανάμεσα στ’άλλα σου δώρισα τις λέξεις και τις στιγμές μου,
χαραγμένες προσεκτικά στη σφαίρα του σήμερα..
Γιατί πάντα φοβόμουν το αύριο, όπως και το χθες..
Κι όσο κι αν εσύ προσπαθείς να με πείσεις,
ξετυλίγοντας μπροστά μου μελλοντικά σενάρια,
τόσο αρνιέμαι να τα πιστέψω..
Κι εξακολουθώ να φοβάμαι πως κάποια μέρα
θ’αλλάξουν όλα
Κι εσύ θα στραγγαλίσεις ό,τι σου έδωσα
και θα μου στείλεις πίσω αγκάθια
καμουφλαρισμένα με φτηνά φλογερά χρώματα..
Μακάρι να μου είχε δοθεί το χάρισμα
και να μπορούσα να σ’ερμηνεύω καλύτερα,
διαβάζοντας ίσως τα σημάδια που μου στέλνει ο καπνός σου!..
Τώρα όμως δεν υπάρχει λόγος ν’ανησυχώ,
με κοιτάς με τα μάτια της αλήθειας.
Σε νιώθω δίπλα μου, γύρω μου…
Κι ευχαριστώ τα βαμμένα στο φαρμάκι λόγια τρίτων
και τις άδειες μέρες που έχω ζήσει,
γιατί αυτά δίνουν περισσότερη λάμψη στην παρουσία σου!..
Είσαι μια ξεχασμένη φωνή που σκορπάει
πότε γιρλάντες γέλιου και πότε λυπημένα αστέρια…
Είσαι μια άπιαστη έννοια που φωτογράφισαν
από κοντά τα μάτια μου…
Είσαι στη ζωή μου!..

Η ζωη μου......

Η ζωη μου μια μαυρη τρυπα που οσο αγωνιζομαι να βγω προς τα εξω και να βρω ενα ελαχιστο ιχνος φωτος τοσο πιο πολυ βυθιζομαι σ αυτη.,.στο σκοταδι.,.στην αβυσσο που κρυβει.,.
η ζωη μου μια ισοβια φυλακη στην οποια μονη σωτηρια ειναι ο θανατος.,. η μονη λυτρωση ειναι ο χαρος.,. ο χαρος που θα ερθει να με παρει.,.εστω κι αυτος.,. κατι θα ειναι.,. αφου θα ειναι ο μονος που θα μου δωσει εστω και ελαχιστη σημασια.,.
η ζωη μου ενα αιωνιο γιατι.,. γιατι να υπαρχω αφου η ζωη μου δεν εχει νοημα.,. γιατι να ζω αφου οτι αγαπαω πραγματικα φευγει.,. φευγει και χανεται.,. χανεται και εξαφανιζεται.,.
η ζωη μου μια μαυρη θαλασσα που οτι ζωντανο υπαρχει σ αυτην πεθαινει.,. πεθαινει πριν καν να προλαβει να ζησει......

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΜΟΥ.....

Εδώ και αρκετό καιρό

έχω φυλακίσει μέσα μου

πολλές σκέψεις και προβληματισμούς!

Δεν νιώθω καθόλου καλά

με τον εσωτερικό μου κόσμο!

Το βλέπω το αισθάνομαι...

το ακούω

και το νιώθω κάθε βράδυ......

όταν επικρατεί απόλυτη σιγή

στο μικρό μου διαμέρισμα......

Γέρνω το κεφάλι μου

κλείνω τα μάτια

ενώ είναι έτοιμα να βουρκώσουν.....

έτοιμα να καταρρέουν για ακόμη μια φορά....

Κλαίω γιατί έχασα εμένα...

κλαίω για τα χαμένα όνειρα μου

για τις χαμένες προσδοκίες

που πάλεψα...

που αγωνίστηκα τόσα χρόνια...

χάθηκε η αγάπη από μέσα μου

και το μόνο που μου άφησε,

είναι η προδοσία,

η πικρά,

ο πόνος

και ένα μεγάλο γιατί!!!

Εγώ όμως ελπίζω κάπως.....

πως το παιχνίδι της ζωής

δεν τελείωσε ακόμη για μένα.....

θα παλέψω όμως να σώσω εμένα

να καταφέρω να ζήσω το Όνειρο μου....

και θα το ζήσω!!!!

Δεν θέλω πια... να ξανακοιτάξω πίσω...

με φοβίζει το ψέμα που έζησα.....

φωνάζω

θυμώνω

νιώθω οργή

και θλίψη μέσα μου....

μα σε ποιον τα λέω???

Σε ποιον φωνάζω????

Η φωνή της ψυχής μου γίνεται αντίλαλος

και επιστρέφει και πάλι πίσω σε μένα!!!!

Θέλω να απελευθερωθώ από τα τοιχώματα που έχτισα γύρω μου,

να βγάλω την εύθυμη μάσκα που φοράω για όλους,

να γίνω επιτέλους εγώ!!!!!

Να υπάρχω για μένα για την ψυχή μου.

Πολλές οι νύχτες

αμέτρητες θα έλεγα....

που καθόμουνα μόνος

στα άγρια μεσάνυχτα

κοιτάζοντας τον σκοτεινό ουρανό

και τα αστέρια να αναβοσβήνουν

σαν μικρές πυγολαμπίδες,

διερωτήθηκες εαυτέ μου

Πόσες σκέψεις,

πόσοι ήχοι λύπης,

απελπισίας

απόγνωσης

και χαράς,

θα μπορούσαν να δημιουργηθούν

κοιτώντας μονάχα τον ουρανό!

Πόσος πόνος

και πόση απόρριψη χρειάζεται μια ψυχή

για να οραματιστεί,

να νοιώσει,

να βιώσει τον πόνο και την ευτυχία;

Όλα τα αύριο δεν κάνουν ένα σήμερα...

λέει μια Ινδιάνικη παροιμία.. που διάβασα κάποτε σε ένα φιλοσοφικό βιβλίο.

Κι εγώ είμαι δω...

πάντα εδώ....

κοιτάζοντας με βουρκωμένα μάτια

το δικό μου σήμερα...

να χάνεται...

χωρίς καν να προλαβαίνω να τ αγγίξω..

πόσα σήμερα έχασα αλήθεια?

πόσα δικά μου σήμερα...

γίνονται ένα χθες και χάνονται???

Όνειρα πολλά,

που ξέρω.. αν δε τα πάρω από πίσω...

θα χαθώ...

θα εξαφανιστώ για πάντα...

για όλους φαίνονται όλα ένα λάθος

για ότι θέλω να κάνω....

και τα λάθη των άλλων

είναι τα λογικά!!!!!

Δε μπορώ πίσω να κοιτάξω άλλο...

εκεί πίσω κάνει κρύο πολύ...

ο αέρας φυσάει παγωμένος στο πρόσωπο μου...

το βλέμμα μου παγώνει... τα χείλη μου στέγνωσαν...

Θέλω να τυλιχτώ στην δικιά μου αγκαλιά,

να ζεσταθώ...

να κρατηθώ από μένα,

να πάρω μέσα απ΄την πνοή μου τα όνειρά μου,

να τα νανουρίσω όπως δεν το έκανε κανείς.......

να πιάσω μέσα στη χούφτα μου το κλάμα μου.....

να ποτίσω με το γέλιο μου...

όλα γύρω...

για να χω ζωή τις δύσκολες μέρες

που ξέρω πως θα ρθουν...

γιατί θα έρθουν,

το νιώθω,

το βλέπω....

τo

διαισθάνομαι!!!

Θα θελα να μην είχα γεννηθεί,

αλλά δυστυχώς γεννήθηκα

κάτω από παράξενες καταστάσεις....

η μητέρα μου προσπάθησε να με αποβάλει...

μα εγώ ρίζωσα βαθιά μέσα της,

για να γεννηθώ!!!

Ήθελα να δω την ζωή...

μια ζωή που ακόμη δεν γνώριζα....

επέμενα και ήρθα.

Λάθη πολλά

λάθη αμέτρητα θα έλεγα......

λάθος επιλογές

μεγαλωμένος σε ψέμα .....

στη απόρριψη στο διχασμό!!!

τώρα κατάλαβα πια, τι είναι η ζωή....

και ξέρω πόσο λίγη μου απόμεινε...

και για αυτόν τον λόγο....

εγώ εαυτέ μου

θα προσπαθήσω,

θα παλέψω για το κάθε μου σήμερα,

για το κάθε μου τώρα....

για να το κάνω το πιο όμορφο

του κόσμου...

Κι όταν νύχτα μου.....

ακουμπήσω πάνω στην μαύρη σου νυχτικιά,

με τα άστρα να φεγγοβολούν στο πλάι μου....

εσύ νανούρισε με δώσε μου δύναμη,

αποκοίμισε με στην αγκαλιά σου

και άσε με να ονειρευτώ.....

έμαθα πως τα όνειρα

δεν στοιχίζουν τίποτα σε τούτη

την ζωή!

Κι αν το ξημέρωμα έρθει το φως

και χαθούν τα όνειρα μου,

κάτι θα μείνει να μου θυμίζει...

πως τα όνειρα μου εγώ....

δεν τα έκτισα σε γερά θεμέλια....

μάλλον μπορεί να άργησα....

η μπορεί να φοβήθηκα...

μπορεί και να χάθηκαν

στα μονοπάτια του

λαβύρινθου μου.....

Θα πολεμήσω...

ναι θα πολεμήσω

σ’αυτο τον λίγο χρόνο που μου απέμεινε!

Στον πόλεμο αυτό,

θα έχω μονάχα μια πιθανότητα

να κερδίσω.

Αν χάσω.... καλύτερα να πεθάνω!!

Γιατί το χειρότερο πράγμα είναι να είσαι όμηρος...

και εγώ δυστυχώς είμαι όμηρος σε μένα!!

Πάντα έκτιζα τα όνειρα μου με την χρυσόσκονη της αμμουδιάς.....

και όλοι γύρω μου,

μου έλεγαν ότι θα πέσουν θα γκρεμιστούν,

μα εγώ δεν τους πίστευα,

γιατί στηριζόμουν στα όνειρα,

που εγώ τα έχτιζα με τόσο μεράκι

στην χρυσόξανθη μου άμμο.

Τα φύτεψα μέσα στο μυαλό μου,

τα πίστεψα

τα αγάπησα..

έκτισα πύργους και παλάτια.....

κήπους παραδεισένιους...

Θύμωσε η θάλασσα.....

θύμωσε με τα όνειρα μου.....

Η θάλασσα....

δεν ξέρει από όνειρα....

μόνο να ταξιδεύει ξέρει

και άμα θυμώσει

ανοίγει τις διάπλατες αγκάλες της

και σε καταπίνει στον άπειρο βυθό της.

Εμένα δεν με έπνιξε...

ήμουν στην στεριά....

και το μόνο που κατάφερε

ήταν το άγριο κύμα της

να κατασπαράξει τα όνειρα μου,

να βλέπω την χρυσόξανθη άμμο μου

να πέφτει στα θυμωμένα κύματα της

να σκουρεύει το χρώμα της

και να χάνεται.

Εγώ ήμουν εκεί....

μόνο ένας θεατής εκείνη την στιγμή....

με γουρλωμένα μάτια κοιτούσα....

μόνο κοιτούσα....

δεν μπορούσα να το πιστέψω!!!!

Κοίταξα γύρω μου....

όλα κενά,

μοναξιά,

θλίψη,

απόγνωση,

πολλά συναισθήματα με κατέκλιναν εκείνη την στιγμή.

Ένα ΓΙΑΤΙ ξέφυγε από τα ξηραμένα χείλη μου...

ένα γιατί που έτρωγε τα σωθικά μου,

πονούσα έκλαιγα...

αιμορραγούσε η ψυχή μου

και το σώμα μου.

Άρχισε το σώμα να αρρωσταίνει πια!!!

Να γίνεται ένα με την ψυχή μου....

Και τώρα μόνος μου,

γυρίζω δίχως φτερά

δίχως όνειρα,

γυρίζω στις ζωής τον λαβύρινθο...

εκεί που τα όνειρα μου σκόρπισαν

στην άγρια αγκαλιά της θάλασσας.

Γράφω ιστορίες

συντάσσω τις σκεψεις μου

και σε κάθε σκεψη μου,

αποτυπώνω μέσα,

την κάθε εικονα

που κουβαλάω στην άκρη του μυαλού μου.

Πληγώνω τους ήρωες μου....

τους ρίχνω κάτω

και μετά τους σηκώνω...

παλεύω με την φαντασία μου.

Ομολογώ ότι τη τελευταία μου σκεψη

την έγραψα με μεγάλη δυσκολία και προβληματισμό!

Τη ξερίζωνα από μέσα μου και τη φόρτωνα στο εικονικο χαρτι μου

στους ήρωες μου.

Τα χέρια μου έτρεμαν στο γράψιμο μου

τα μάτια μου βούρκωναν

δάκρυζαν

καθώς διάφορα συναισθήματα μου ένιωθα να με πνίγουν.

Αρκετές φορές τα δάκρυα μου

έτρεχαν

και έσταζαν πάνω στα πλήκτρα του υπολογιστή μου.

Και ψες βρήκα την λύση....

θα πολεμήσω και πάλι

θα ξαναστήσω τα όνειρα μου έστω και αργά...

για όσο μου χρωστάει ο θεός

να μείνω σε τούτη την γη.

Γιατί έτσι σκέφτηκα να κάνω,

να φύγω να τραβήξω πιο πέρα τα εμπόδια,

όσα μου έφραξαν τον δρόμο για την ευτυχία....

όσο δύσκολο και αν φαίνεται....

έστω και αν ποτέ δεν θα επουλωθούν οι πληγές,

έστω και αν δεν μπορέσω να ξαναπετάξω

με ένα φτερό....

εγώ θα προσπαθώ θα παλεύω!!!

Γράφω όλο γράφω....

όχι για να διαβαστούν από κάποιους

αλλά γιατί θέλω να ξεφoρτίσω το μυαλό μου

να βγάλω τα συναισθήματα μου εδώ

σε αυτόν τον χώρο.

Κάποτε διάβασα κάπου ότι οι μεγαλύτερες νύχτες είναι εκείνες που κλαις και δεν σε ακούν.

ΣΑΡΑΝΤΟΣ

Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι'αυτό που αξίζουν, αλλά γι'αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως.
Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.
Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ'έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ'αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ'έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ'αγκάλιαζα και θα σού 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου,
θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά.
Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη... .

ONEIPO.....

To δακρυ επεσε...
τα ονειρα εσβησε..
πυργοι στην αμμο...
ανθρωπων σχεση...
την πηρε το κυμα...
αρκει μια σκεψη...
η ψυχη ναυαγιο...
στον θανατο παραδινεται...
θλιμμενο φεγγαρι...
στην θαλασα καθρευτιζεται...
ενα σαγαπω στο δεντρο χαραχθηκε....
το τελος που με αιμα γραφτηκε...
πνευματα μαζεμενα στης λησμονιας την κρυσταλλενια βρυση....
περιμενουν αιωνια καποιον τις αμαρτιες τους να σβησει...
κοιτουν τριγυρω....
περιμενουν εμενα...
στον ψυχρο ταφο
λευκα ροδα....με αιμα ποτισμενα...
φιλοι που χαθηκαν....
ψυχες που ερωτευτηκαν....
επιπολαια φερθηκαν....
το πρωτο φιλι....
μακαρια ληθη....
ψυχες που κλαινε μεσα στην βροχη....
το μακαβριο τραγουδι τους
ψιθυριζουν παλι απ'την αρχη.....
που αναμεσα μας εμεινε σκια παντοτινη...
η πληγη δεν εκλεισε...
η φλογα εσβησε....
απωθημενο εμεινε....
τα ονειρα μου εσπασαν...
τις αναμνησεις και τα σαγαπω εθαψα....
στις σελιδες που εγραψα....

ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΟΥ.....

Ξέρεις πως είναι η μοναξιά....πως είναι όταν την αισθάνεσε, 'οταν την αγγίζεις
Τι χρώμα έχει...
Κάποτε η μοναξιά για μένα ήταν κάτι το ήρεμο...το ρομαντικό. Όταν με άγγιζε η σιωπή ηρεμούσε η ψυχή μου, ξεχνούσα το χρόνο, όλα τα προβλήματα, κάθε σκέψη που με απασχολούσε.
Κάποτε ....
Αλλά όταν ο τροχός γυρίσει και αλλάξει φορά οι σκέψεις σου βαθύνουν και έχεις βρεί αγκαλιά που έκανε πόλεμο με την μοναξιά τότες δεν είσαι μόνος κι όταν είσαι μόνος. Το μυαλό ταξιδεύει και η σκέψη μαθαίνει να βαδίζει σε καινούργιούς κάμπους. Μαθαίνει να ανεβαίνει στα πιο ψηλά βουνά. Η φαντασία σου σπάει τις αλυσίδες της , ελευθερώνετε και μαζί ελευθερώνει και τη λογική σου και γίνεσαι άλλο πλάσμα.
Γίνεσαι πουλι χωρίς φτερά.
Είσαι στενοχωρημένος μα πάλι γελάς
Είσαι κουρασμένος , νευριασμένος μα πάλι υπάρχει αυτό το κάτι που σε κάνει να πετάς.
Χίλιες σκέψεις και τα μεγαλυτερα βουνά απο αισθήματα που έχεις ανεβεί.
Ένα πρόσωπο με περισσότερες ακτίνες απο αυτές του ήλιου που διώχνει το σκοτάδι σου.
Ποτές δεν είσαι μόνος
Τρομακτικό διότι δίνεις τόσο ελευθερία στον εαυτό σου που χάνεις τον έλεγχο.
Σκέφτεσαι μονάχα με την καρδια !
Όμως κάποτε θα φύγει αυτη που έδιωξε την μοναξιά απ' την καρδιά σου και τότες θα' ρθει πάλι μπροστά σου και εσύ θα την δεχτείς γιατί είναι καλυτερα παρέα να έχεις στο σκοτάδι και ας τη λένε μοναξιά.
Και όταν μόνος σου θα μείνεις παρέα με την μοναξιά σου τότες θα την πρωτοκαταλάβεις, τότες θα δείς το πρόσωπο της..το πρόσωπο το δικό σου.
Παράπονα πολλά θα σου έχει , θα σου γκρινιάζει, θα σε ενοχλεί, θα σου τρώει την ψυχή, κάθε κομμάτι υπομονής...
Θα έρχεται στο σκοτάδι και θα σου κόβει κομμάτι-κομμάτι την καρδιά σου και θα την πετά.
Είναι άσχημο το πρόσωπο της μοναξιάς πολύ.
Είναι άσχημη η μυρωδιά της, τα χρώματα της γκρίζα.
Δεν έχει τίποτα καλό τώρα πια η μοναξιά, είμαι αρκετά μόνos και χωρίς αυτήν και όποιος λέει οτι είναι ωραία η μοναξιά δεν έχει νιώσει διαφορετικά. Δεν ξέρει πως είναι όταν η σιωπή αρχίζει και μιλά και σου θυμίζει τα παλιά.
Πως είναι να φοβάσαι να μείνεις μόνος σου γιατι σε πάνε οι σκέψεις περίπατο σε σκοτεινά σοκάκια...
Όταν προσπαθείς με όλες της δυνάμεις να αποδείξεις και να δείξεις ένα ψεύτικο χαμόγελο για να μην δούνε την μοναξιά στο πρόσωπο σου.
Να μην θέλεις να κοιμηθείς γιατι ως που να ρθεί ο ύπνος είσαι μόνος στο σκοτάδι και όταν σε πάρει ο ύπνος στα όνειρα σου να μην έρχετε κανείς....και εκεί μόνος σου...
Στην αρχή έχεις έστω τον πόνο , τις ατέλειωτες σκέψεις , τα γιατί αλλά όταν εξαντληθείς πια μένει μόνο η μοναξιά...η μοναξιά κι εγω.....

βραδυνες σκεψεις...

Γυαλιά σπασμένα στις χούφτες μου κρατώ
Τα άδικα σου λόγια
Τα χέρια μου τινάζω για να φύγουν
Μα αυτά δε ξεκολλούν
Οι πληγές βαθαίνουν ανοίγουν ολοένα
Το αίμα φεύγει
Οι φλέβες μου αδειάζουν το σώμα βαραίνει
Το τέλος έρχεται
Τα μάτια μου θολά δε βλέπουν
Κλείνουν αργά... αργά...
Η ψυχή μου πάει να βγεί να φύγει
Ανάλαφρoς αισθάνομαι
Μα ξάφνου ακούω τη φωνή σου
Ήρεμη θλιμμένη
Τα δάχτυλα μου ανοιγοκλείνω γρήγορα
Τα γυαλιά πετάνε
Τα μάτια μου ανοίγω, βλέπω καθαρά
Τη γλυκειά μορφή σου
Το αίμα σταματά αμέσως να κυλά
Κλείνουν οι πληγές
Σε βλέπω σε αγγίζω σε αισθάνομαι
Και μόνο ψιθυρίζω: "Μου έλειψες πολυ"

ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΑΓΑΠΩ.......

Μπορώ να είμαι ο εαυτός μου όταν είμαι μαζί σου.

Με κάνεις να νιώθω, έτσι όπως δεν είχα νιώσει ποτέ πριν σε γνωρίσω.

Το κάθε χάδι σου, με κάνει να τρέμω.

Μπορώ να σου πω τα πάντα, χωρίς να αισθάνομαι άσχημα.

Εσύ και εγώ μαζί, μπορούμε να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά.

Η πιο όμορφη σκέψη είναι η δική σου.

Γιατί νιώθω μερικές φορές ότι ένα λεπτό από τη σχέση μας, αξίζει όσο όλη η ζωή μου πριν σε γνωρίσω.

Νοιάζομαι για σένα, περισσότερο από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Είσαι ένα κομμάτι από τα όνειρα μου.

Κάθε σου σκέψη μου δίνει ένα γλυκό χαμόγελο και με παρασύρει.

Η αγάπη μας με κάνει να αισθάνομαι ότι τα καλύτερα έρχονται.

Απλά δεν μπορώ να σου αντισταθώ.

Βγάζεις από μέσα μου τον καλύτερο εαυτό μου.

Έχεις απίστευτο χιούμορ.

Κάθε φορά που σε κοιτώ, η καρδιά μου χτυπάει δυνατά.

Είσαι το άτομο που κρατάει το κλειδί της καρδιάς μου.

Μου έχεις μάθει τι πραγματικά σημαίνει αγάπη.

Πάντα μου λες αυτό που έχω ανάγκη να ακούσω.

Αποτελούμε το καλύτερο σενάριο των ονείρων μου.

Και φυσικά, η εξυπνάδα σου, γιατί φάνηκες αρκετά έξυπνη για να με ερωτευτείς