Αρχίζω και αναρωτιέμαι
με έναν δικό μου τρόπο...
Ζω ή πέθανα;
Με βλέπουν ή όχι;
Πότε έγινα καπνός, αφού φωτιά δεν έχει...
Γιατί; Πότε; Πως;
Μα νοιώθω περίεργα.
Δεν άκουσα κλάματα στο πένθος μου,
μπερδεύτηκα τώρα, πέθανα ή όχι;
Τρελαίνομαι....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Απόψε σε διαβάζω και σε σκέφτομαι..
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλω να βγάλεις τα καλά ποτήρια απ’ τη βιτρίνα, αυτά που φύλαγες για τις γιορτές-που ποτέ δεν ήρθαν, να πιούμε κι οι δυο να ξεμουδιάσει η ψυχή μας… και ίσως το πρωί, μέσα απ’ τις άκρες των ενωμένων δαχτύλων μας, ν’ ακουστεί μια παλιά μουσική. Δεν έχει σημασία ποιος απ’ τους δυο θα ‘ναι η βελόνα και ποιος ο δίσκος.