ΟΤΑΝ ΠΕΣΕΙ ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ........

Όταν πέσει ένα αστέρι στη γή
και θα προσμένει μια ευχή να ακουστεί
εγώ θα είμαι εκεί για να την κάνω
να σε αγαπάω απ τον ουρανό παραπάνω

όταν κάποιο καλοκαίρι στα μάτια σου θα μπεί
και η αγάπη θα ψάχνει μια γωνιά να κρυφτεί
θα χαμογελάσω και εσένα απλά θα θυμηθώ 
με την σκέψη σου όπου κι αν είμαι θα ξεχαστώ

κάπου σε βλέπω να πετάς ψηλά πάνω απο μένα
μαζί με αγγέλους να γυρνάς σε μέρη αγαπημένα
μένω να σε κοιτώ,να σου γνέφω πως σ αγαπώ
και με αισθήματα γλυκά να παίρνω κάθε σου καημό

Όταν της καρδιάς μου οι φόβοι βγούν αληθινοί
και οι λέξεις μου μόνες γυρνούν μες την βροχή
το κορμί μου ζητά κάθε στιγμή την αγκαλιά σου
να αντικρύσει ξανά το καστανό απ την ματιά σου

και χαρές μαζί με λύπες θα κουρνιάσουν στην ψυχή
και τότε απο την απουσία σου ένα παράπονο θα βγεί
ένα μικρό γιατί θα δέσει κόμπο τις λέξεις απ το στόμα
μα ξανά θα σ αγαπώ πιο δυνατά με την σιώπη μου ακόμα

Όταν η αγάπη μου για σένα δυναμώνει μες το χρόνο
και τα βράδυα μου ονειρεύομαι έσενα και μόνο
σε κρατώ σφιχτά στην αγκαλιά μου και προσμένω
μαζί σου να ονειρεύομαι στο πλάι σου να μένω

Όταν το φως σου κάθε σκέψη μου τυφλωνει
και κοντά σου πιο πολύ η ψυχή μου ριζώνει
έχει αγάπη τόση πολλή να σου χαρίσει
την ζωή μου μες στα χέρια σου να κλείσει

Όταν πέρνανε οι νυχτιές απο μπροστά μου
πιο βαθιά κάθε φορά σε κλείνω στην καρδιά μου
και με μια ανάσα σου μου δίνεις το δικό σου χρώμα
και ζωντανεύεις το κορμί μου απο νερό και απο χώμα

Σταματώ και θωρώ την νεκρή σου φύση...
που η ζωή της ήταν στιγμιαία...
μια ανάσα πολύ βαθιά για επιδείξης την ύπαρξή σου...
ένα χαμόγελο σβησμένο χαράζεται στα χείλη μου...
η σκέψη μου γυρίζει πίσω...
ακόμα αντοιχούν τα λόγια σου...
λόγια της παρα-μυθένιας σου λογικής...
που δεν έφτασε,που δεν μπόρεσε ν' αγγίξει την ζωή σου...
ζωή που δεν είχες παρά μονάχα ανάσες παγερές...
και τα βήματά σου μπερδεύονταν στην καθηλωμένη σου πορεία...
σωριαζόσουν έτσι στην γωνιά του δρόμου...

Πόσα λόγια είχες καταφέρεις να πείς...
σε πόσα προσπάθησες να σβήσεις την ζωή μου...
πόσα λόγια σκαρφίστηκες για να βγείς από την σκιασμένη σου ψυχή...
ένα σωρός απ΄άχρηστα σκουπίδια που θωρώ...
και κανείς δεν πλησιάζει,κανείς δεν σταματά...
μια μικρή στάση,ένα πικρό χαμόγελο...
μονάχα αυτά σου ανήκουν...
δεν μπορείς να δείς την ζωή μου...
ούτε ν' αγγίξεις τα όνειρά μου...
ο άγέρας προβάλει θυμωμένος και σκληρός...
δεν τον αγγίζουν τά λόγια σου...
δεν τον σταματά η αόρατη λάμψη σου...
σκορπίζει την νεκρή φύση σου...
εξαφανίζει τα ασήμαντα λόγια σου...
δεν υπάρχει λόγος άλλο να σταθώ...
δεν υπάρχει λόγος άλλο να θωρώ...

δεν υπάρχει ποιά τίποτα...