Σταματώ και θωρώ την νεκρή σου φύση...
που η ζωή της ήταν στιγμιαία...
μια ανάσα πολύ βαθιά για επιδείξης την ύπαρξή σου...
ένα χαμόγελο σβησμένο χαράζεται στα χείλη μου...
η σκέψη μου γυρίζει πίσω...
ακόμα αντοιχούν τα λόγια σου...
λόγια της παρα-μυθένιας σου λογικής...
που δεν έφτασε,που δεν μπόρεσε ν' αγγίξει την ζωή σου...
ζωή που δεν είχες παρά μονάχα ανάσες παγερές...
και τα βήματά σου μπερδεύονταν στην καθηλωμένη σου πορεία...
σωριαζόσουν έτσι στην γωνιά του δρόμου...

Πόσα λόγια είχες καταφέρεις να πείς...
σε πόσα προσπάθησες να σβήσεις την ζωή μου...
πόσα λόγια σκαρφίστηκες για να βγείς από την σκιασμένη σου ψυχή...
ένα σωρός απ΄άχρηστα σκουπίδια που θωρώ...
και κανείς δεν πλησιάζει,κανείς δεν σταματά...
μια μικρή στάση,ένα πικρό χαμόγελο...
μονάχα αυτά σου ανήκουν...
δεν μπορείς να δείς την ζωή μου...
ούτε ν' αγγίξεις τα όνειρά μου...
ο άγέρας προβάλει θυμωμένος και σκληρός...
δεν τον αγγίζουν τά λόγια σου...
δεν τον σταματά η αόρατη λάμψη σου...
σκορπίζει την νεκρή φύση σου...
εξαφανίζει τα ασήμαντα λόγια σου...
δεν υπάρχει λόγος άλλο να σταθώ...
δεν υπάρχει λόγος άλλο να θωρώ...

δεν υπάρχει ποιά τίποτα...