Θυμάμαι…

Θυμάμαι…
παιδί ήμουν και φοβόμουν το σκοτάδι…
Τρόμαζα…
σαν ''έχανα'' την ζεστή αγκαλιά της γιαγιάς μου...
Έπαιζα...
κυνηγώντας στο πέταγμα τους τα πουλιά…
Ταξίδευα...
φτιάχνοντας χάρτινα χρωματιστά καραβάκια…
Έφευγα…
στις φαντασίας τα στενά έπλαθα όνειρα τρελά…
Δεν θυμάμαι…
τα χρόνια που πέρασαν σαν εικόνα μιας στιγμής…
Δεν τρομάζω…
που στην αγκαλιά σου δεν ζω…
Δεν παίζω…
μα με τα χελιδόνια σου στέλνω φιλιά...
Δεν ταξιδεύω…
σε μια άκρη έχω απομείνει…
Δεν φεύγω…
μα ακόμα τα όνειρα μου είναι τρέλα…
Θυμάμαι...
δυο μάτια σαν φωτιά με χρώμα θαλλασί…
Τρομάζω…
την ύπαρξη μου να φανταστώ χωρίς να ‘σαι εσύ εκεί…
Παίζω…
στην κοιλάδα της ανιδιοτελούς αγάπης σου…
Ταξιδεύω…
στην ψυχής σου τον παράδεισο...
Φεύγω…
στη σκέψη βάζω φτερά να κλέψω λίγο
απ' το λευκό χρώμα της δικιάς σου καρδιάς!!!
Δεν θυμάμαι…
έσβησες το χθες με ‘να χαμόγελο…
Δεν γνωρίζω…
τι θα φέρει ο καιρός αν είσαι εσύ εδώ…
Δεν παίζω…
τα συναισθήματα σου στα χέρια μου παιχνίδι δεν κρατώ…
Δεν ταξιδεύω…
το μόνο ταξίδι μου στο βυθό της δικιάς σου ψυχής…
Δεν φεύγω…
Μένω εδώ!!!
Θα ‘μαι εδώ!!!

Μ’ ακούς??? Θα είμαι εδώ!!!!!!!!