Ν οσταλγώ το άγγιγμα σου...
Ι λιγγος η απουσία σου... 
Ω χυρώνομαι στην σκέψη σου... 
Θ υσιάζω το άβατό μου... 
Ω ριμάζει το συναίσθημα... 

Κ αθοδηγώ την ψυχή μου... 
Α τενίζω την πορεία της... 
Π αλινδρομούν τρυφερά οι σφυγμοί μου... 
Ω θώ την ύλη μου μέσα σου... 
Σ πίθες ανατέλλουν στα κύτταρα... 

Π ατρίδα μου το στήθος σου... 
Ε στιάζω μόνιμη κατοικία... 
Ρ εμβάζω ολάκερο το κορμί σου... 
Ι χνηλατώ στα λευκά σου σπλάχνα... 
Ε ρωτεύομαι ανίατα την ανάσα σου... 
Ρ ακοσυλλέκτης του λόγου σου... 
Γ ονιμοποιώ αισθήσεις των στιγμών μας... 
Α γρυπνώ στην λάμψη των ματιών σου... 

Γ εωγραφώ διαδρομές πρωτόγνωρες... 
Ι εροτελεστίες στην επιφάνεια του ωκεανού μας... 
Α γναντεύοντας το απέραντο γαλάζιο... 

Σ μιλεύω τρυφερά την ευτυχία... 
Ε ρωτοτροπώ φλερτάροντας την ζωή... 
Ν άρκισσος καθρεφτίζομαι στην μορφή σου... 
Α γάπη ...

ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ.......

Είναι στιγμές που το μυαλό μου ταξιδεύει
σε μέρη άγνωστα που κανείς δεν τα ξέρει.
και τριγυρνω ένας αιχμάλωτος του φόβου.
δυο θάλασσες τα μάτια μου και κύμα η φωνή μου.
αρχίζω να μιλω μα δεν έχω φωνή. Χάνεται μέσα στων τεράτων την πνοή.
προσπαθω να σταθω στα πόδια μου όμως μάταια...δεν υπάρχει έδαφος για μένα.
Γιατί είμαι πολύ μικρός μέσα στον κόσμο αυτό…..!!!!!

Ντύνομαι μ’ έναν λευκό μανδύα και προχωρώ στο πλήθος. Ξυπόλυτος πατώ στ’ αγκάθια που μου ρίχνουν στο διάβα κι αίματα τρέχουν απ’ τα πόδια μου. Με κοιτούν και με χλευάζουν. ΄Αλλοι μου ρίχνουν τριαντάφυλλα κι άλλοι κλαίνε που με βλέπουν. Τι περίεργες αντιδράσεις που έχει το πλήθος για το ίδιο άτομο. Μα κανείς δεν το βλέπει «ίδιο». Ίσως γι’ αυτό...

Μονος αποψε...

Μονός απόψε πάλι αγκαλιά με το σκοτάδι
αναζητώ τη μορφή σου και ένα χάδι
κοιτώ εκεί ψηλά στον ουρανό μήπως 
σε δω σε εκείνο το αστρο το πιο φωτεινό
Είναι χλωμό όμως απόψε το φεγγάρι 
και άλλη όψη περίεργη έχει πάρει 
μα και τα άστρα παίζουν κρυφτό
μάταια ψύχη μου ψάχνω να σε βρω
Που 'να σαι άραγε ψέλλισα σιωπηλά
και η θολή μου η ματιά πάλι εκεί ψηλά κοιτά
άδικα κοιτώ το ξέρω τον εαυτό μου ξεγελώ 
και γυρίζω εδω ξανά με το σκοτάδι αγκαλιά….!!!!