Εκείνος κι εκείνη...Εκείνη κι εκείνος...
Κάποτε έζησαν κάτι που το βαφτισαν μοναδικο...
Εκείνος είχε μάθει να ελέγχει την κάρδια του... πότε δεν θα αφηνόταν να πληγωθεί...είναι τόσο γλυκιά η αγάπη μα τόσο οδυνηρός ο πόνος της όταν σε αφήνει...Εκείνος είχε πει όχι...Εκείνη το ξεκίνησε γι' αστείο...Δεν φοβόταν την κάρδια της...είχε μάθει να βάζει όρια σε αύτη...ξέρω μέχρι που μπορώ να φτάσω...θα του το πω και θα του το δείξω...Εκείνη είχε πει ναι...Εκείνος δεν καταλάβαινε πως μπορεί κάποια να βάζει όρια στην κάρδια του...Εκείνη δεν καταλάβαινε πως μπορεί κάποιος να υποστηρίζει με τόσο πάθος την κάρδια...Δυο εντελώς διαφορετικά πλάσματα συναντήθηκαν...σε ένα μονοπάτι μαγεμένο...άπλωσαν τα χέρια τους και έπιασαν ο ένας τον άλλο...θα βαδίσουμε μαζί κι οπού μας βγάλει είπαν...Και βάδισαν...περπάτησαν σε δρομάκια γεμάτα με λουλούδια...έσκυψαν και τα μύρισαν...μαγευτήκαν από το άρωμα τους...χόρεψαν σε μουσικές πρωτόγνωρες, αγκαλιά στη μέση του δρόμου...Εκείνη άφηνε την κάρδια της να πλησιάζει σιγα σιγα τα πιστεύω εκείνου...Εκείνος της έδινε κι άλλη αγάπη...κάθε που έβλεπε εκείνη να ανοίγεται ακόμα πιο πολύ αγάπη...και την κρατούσε σφιχτά σε έναν ακόμα χορό...έλα...έλα μη φοβάσαι...εγώ θα είμαι εδω για σένα...κι εκείνη χόρευε...
Καμιά φόρα εκείνος φοβόταν...τότε εκείνη της έλεγε ποσό τυχεροί ήταν που είχαν ο ένας τον άλλο...να μη φοβάται του έλεγε...εκείνη ήταν εκεί να την κραταει...εκείνος φοβόταν πιο πολύ...δεν ήθελε να στηρίζεται πάνω της...κι αν εκείνη φύγει...που θα στηριχτεί μετά...;
Δεν θα φύγω έλεγε εκείνη...οπού κι αν είμαι θα σε κρατώ...κι έτσι εκείνος αποφάσισε να μείνει κοντά της...άλλωστε η κάρδια του είχε ήδη αποφασίσει...η λογική του δεν χωρούσε πουθενά...
Πέρασαν χρονιά...εκείνη έφυγε από κοντά του...του είπε όμως πως θα τον αγαπούσε οπού κι αν πήγαινε...όσα κι αν άλλαζαν...εκείνος την πίστεψε παρόλο που πικράθηκε πολύ...
Έκανε προσπάθειες να την κρατήσει κοντά του με κάθε κόστος μα εκείνη δεν έμεινε...
Έκλαψε...πότισε τα αγκάθια στο τωρινό μονοπάτι και αποφάσισε να προχωρεί έχοντας την σκέψη του δίπλα της...
Υπήρχαν φορές που του έλειπε αβάσταχτα...τότε έπαιρνε μολύβι και χαρτί και της έγραφε...
οι ερωτικές επιστολές πήγαιναν κι έρχονταν...
Της έλεγε πως θα την περιμένει όσο κι αν αργήσει να γυρίσει...πως η αγάπη του ήταν ίδια και ακόμα πιο δυνατή εάν ήταν αυτό δυνατό...πως εκείνη σημάδεψε την ζωή του και όσο κι αν θέλει δεν μπορεί να την ξεγράψει...εκείνη δεν του απαντούσε πότε...η κάρδια του έσπαγε ξανά και ξανά...
Τι κοστίζει μια απάντηση αφού με αγαπάς...; την ρώτησε σε μια επικοινωνία τους υστέρα από χρονιά...
Η απάντηση της ήταν πως ταξιδεύει συνεχεία και πως χρόνο δεν έχει για γράμματα...μα τον έχει συνεχεία στο μυαλό της και τον αγάπα όπως πάντα...
Περίμενε του έλεγε...περίμενε με...κι εκείνος την άκουγε και περίμενε...μα τι κοστίζει ένα σ'αγαπω αναρωτιόταν...
Αφού το ξέρεις του έλεγε...ναι μα...περνάνε τόσα χρονιά και καμιά φόρα έχω ανάγκη να το ακούω...
Πέρασαν κι αλλά χρονιά...από το παράθυρο δεν φάνηκε πότε η μορφή της...ο ταχυδρόμος δεν έφερε πότε δικό της γράμμα...
Το σ'αγαπω που περίμενε δεν το άκουσε...η κάρδια του τα είχε δώσει όλα πια...άλλο τίποτα δεν έμενε να δώσει...σταμάτησε να της γραφεί...σ'αγαπω δεν είπε πότε ξανά...
πότε δεν αναπόλησε τις στιγμές που περπάτησαν μαζί σε εκείνα τα μονοπάτια...
πότε δεν προσπάθησε ξανά να της κλείσει πληγές και να της χαρίσει ευτυχία...
πότε δεν μίλησε πια σε κανέναν για εκείνη…
Κάποτε έζησαν κάτι που το βαφτισαν μοναδικο...
Εκείνος είχε μάθει να ελέγχει την κάρδια του... πότε δεν θα αφηνόταν να πληγωθεί...είναι τόσο γλυκιά η αγάπη μα τόσο οδυνηρός ο πόνος της όταν σε αφήνει...Εκείνος είχε πει όχι...Εκείνη το ξεκίνησε γι' αστείο...Δεν φοβόταν την κάρδια της...είχε μάθει να βάζει όρια σε αύτη...ξέρω μέχρι που μπορώ να φτάσω...θα του το πω και θα του το δείξω...Εκείνη είχε πει ναι...Εκείνος δεν καταλάβαινε πως μπορεί κάποια να βάζει όρια στην κάρδια του...Εκείνη δεν καταλάβαινε πως μπορεί κάποιος να υποστηρίζει με τόσο πάθος την κάρδια...Δυο εντελώς διαφορετικά πλάσματα συναντήθηκαν...σε ένα μονοπάτι μαγεμένο...άπλωσαν τα χέρια τους και έπιασαν ο ένας τον άλλο...θα βαδίσουμε μαζί κι οπού μας βγάλει είπαν...Και βάδισαν...περπάτησαν σε δρομάκια γεμάτα με λουλούδια...έσκυψαν και τα μύρισαν...μαγευτήκαν από το άρωμα τους...χόρεψαν σε μουσικές πρωτόγνωρες, αγκαλιά στη μέση του δρόμου...Εκείνη άφηνε την κάρδια της να πλησιάζει σιγα σιγα τα πιστεύω εκείνου...Εκείνος της έδινε κι άλλη αγάπη...κάθε που έβλεπε εκείνη να ανοίγεται ακόμα πιο πολύ αγάπη...και την κρατούσε σφιχτά σε έναν ακόμα χορό...έλα...έλα μη φοβάσαι...εγώ θα είμαι εδω για σένα...κι εκείνη χόρευε...
Καμιά φόρα εκείνος φοβόταν...τότε εκείνη της έλεγε ποσό τυχεροί ήταν που είχαν ο ένας τον άλλο...να μη φοβάται του έλεγε...εκείνη ήταν εκεί να την κραταει...εκείνος φοβόταν πιο πολύ...δεν ήθελε να στηρίζεται πάνω της...κι αν εκείνη φύγει...που θα στηριχτεί μετά...;
Δεν θα φύγω έλεγε εκείνη...οπού κι αν είμαι θα σε κρατώ...κι έτσι εκείνος αποφάσισε να μείνει κοντά της...άλλωστε η κάρδια του είχε ήδη αποφασίσει...η λογική του δεν χωρούσε πουθενά...
Πέρασαν χρονιά...εκείνη έφυγε από κοντά του...του είπε όμως πως θα τον αγαπούσε οπού κι αν πήγαινε...όσα κι αν άλλαζαν...εκείνος την πίστεψε παρόλο που πικράθηκε πολύ...
Έκανε προσπάθειες να την κρατήσει κοντά του με κάθε κόστος μα εκείνη δεν έμεινε...
Έκλαψε...πότισε τα αγκάθια στο τωρινό μονοπάτι και αποφάσισε να προχωρεί έχοντας την σκέψη του δίπλα της...
Υπήρχαν φορές που του έλειπε αβάσταχτα...τότε έπαιρνε μολύβι και χαρτί και της έγραφε...
οι ερωτικές επιστολές πήγαιναν κι έρχονταν...
Της έλεγε πως θα την περιμένει όσο κι αν αργήσει να γυρίσει...πως η αγάπη του ήταν ίδια και ακόμα πιο δυνατή εάν ήταν αυτό δυνατό...πως εκείνη σημάδεψε την ζωή του και όσο κι αν θέλει δεν μπορεί να την ξεγράψει...εκείνη δεν του απαντούσε πότε...η κάρδια του έσπαγε ξανά και ξανά...
Τι κοστίζει μια απάντηση αφού με αγαπάς...; την ρώτησε σε μια επικοινωνία τους υστέρα από χρονιά...
Η απάντηση της ήταν πως ταξιδεύει συνεχεία και πως χρόνο δεν έχει για γράμματα...μα τον έχει συνεχεία στο μυαλό της και τον αγάπα όπως πάντα...
Περίμενε του έλεγε...περίμενε με...κι εκείνος την άκουγε και περίμενε...μα τι κοστίζει ένα σ'αγαπω αναρωτιόταν...
Αφού το ξέρεις του έλεγε...ναι μα...περνάνε τόσα χρονιά και καμιά φόρα έχω ανάγκη να το ακούω...
Πέρασαν κι αλλά χρονιά...από το παράθυρο δεν φάνηκε πότε η μορφή της...ο ταχυδρόμος δεν έφερε πότε δικό της γράμμα...
Το σ'αγαπω που περίμενε δεν το άκουσε...η κάρδια του τα είχε δώσει όλα πια...άλλο τίποτα δεν έμενε να δώσει...σταμάτησε να της γραφεί...σ'αγαπω δεν είπε πότε ξανά...
πότε δεν αναπόλησε τις στιγμές που περπάτησαν μαζί σε εκείνα τα μονοπάτια...
πότε δεν προσπάθησε ξανά να της κλείσει πληγές και να της χαρίσει ευτυχία...
πότε δεν μίλησε πια σε κανέναν για εκείνη…
Φάνταζε πια φάντασμα του παρελθόντος...
ένα πρωινό ψιθύρισε σαν να ήταν κάποιος δίπλα του...
ότι είχαμε εσύ το σκότωσες με τον πιο άδικο τρόπο...
Υστέρα δεν μίλησε άλλο...
Μια μορφή φάνηκε να πλησιάζει το σπίτι του...
Μια σκυφτή γυναικά περπατούσε βάρια κι όλο και πλησίαζε...ανέβηκε τις σκάλες...άφησε την βαλίτσα της κάτω και πήγε κοντά του...έσκυψε πάνω του…
Αγάπη μου...μοναδική μου αγάπη...πόσα χρονιά έπρεπε να περάσουν...;πόσα ταξίδια να κάνω...;πόσες θάλασσες και τρικυμιές να διασχίσω...;
Κι όλα αυτά για να καταλάβω πως η μοναδική μου ευτυχία ήταν πάντοτε εδω στην αγκαλιά σου...
Πως κοιτώντας τα ματιά σου έβλεπα όλο τον κόσμο που γύρισα...
Πως κάθε σου λέξη ήταν θησαυρός γιατί από την ψύχη σου ήταν βγαλμένη......Κι εγώ η ανόητη ξέροντας πως θα είσαι πάντα εκεί για μένα δεν έκανα τον κόπο να σου απαντήσω σε τόσα γράμματα...
Όλα εδω τα έχω αγάπη μου...όλα...ένα για κάθε μέρα που περνούσαμε μακριά ο ένας από τον άλλο...
Όλη μας η ζωή χωριά και μαζί είναι εδω...
Μα σταμάτησες πριν 3 χρονιά να μου γραφείς...φοβήθηκα πως κάτι έπαθες...ξαφνικά η αγάπη σου δεν ήταν πια λιμάνι για μένα...έτσι πήρα τον δρόμο του γυρισμού...
πότε δεν σου άρεσαν τα παιχνίδια, και μόνο στο ότι σου συνέβη κάτι πήγε ο νους μου...
αλλά τώρα είμαι εδω αγάπη μου...όλα τα σ'αγαπω που σου στέρησα θα στα λέω κάθε μέρα για την υπόλοιπη ζωή μας...
κι εσύ με σημάδεψες...όσα χρονιά κι αν πέρασαν πάντα ήσουν μοναδικός για μένα...
ο μονός άντρας που πάντα με περίμενε όσο σκληρά και αν φέρθηκα...δεν το θελα αγάπη μου...
Αλήθεια δεν το θελα...πάντα σε αγαπούσα όμως άφηνα πάντα την αγάπη μας στην άκρη σαν κάτι σίγουρο και κυνηγούσα την ζωή πριν αύτη με πιάσει...
Έπρεπε αγάπη μου να το κάνω...με καταλαβαίνεις έτσι δεν είναι...;
Εσύ πάντα με καταλάβαινες ε...;
Αγάπη μου γύρνα να με δεις...είμαι εδω τώρα κι ούτε ένα βλέμμα δεν μου χάρισες...ούτε μια λέξη σου...λαχταρούσα τόσο την αγκαλιά σου...τώρα είμαι εδω...για σένα...
εκείνος είχε από ώρα φύγει...
τα ματιά του κοιτούσαν έξω από το παράθυρο όμως δεν έβλεπε τον ερχομό κανενός...
το σώμα του ήταν ακουμπισμένο σε μια καρεκλά όμως δεν ένιωθε το άγγιγμα κανενός...
στα χέρια του κρατούσε ένα δαχτυλίδι με χαραγμένο το όνομα του μέσα...
δίπλα του ένα τελευταίο γράμμα..."ότι είχαμε εσύ το σκότωσες με τον πιο άδικο τρόπο"
όσα του είπε δεν τα άκουσε...
έφυγε πριν εκείνη έρθει...
έφυγε πριν ακούσει το σ'αγαπω του...
έφυγε με παράπονο και μια κάρδια ραγισμένη...
έφυγε γεμάτος με όση αγάπη έδωσε κι έφυγε άδειος με όση δεν πηρέ...
εκείνος έφυγε...
Εκείνη κατάλαβε πως μιλούσε σε ένα άψυχο κορμί...
κράτησε το δαχτυλίδι στα χέρια της και διάβασε το γράμμα του...
άργησα είπε...άφησε ένα δάκρυ...πηρέ την βαλίτσα της...
κατέβηκε τις σκάλες και πηρέ τον δρόμο για πίσω...πίσω που...; αναλογίστηκε...
ήταν πια πολύ αργά για όλα...!!
ένα πρωινό ψιθύρισε σαν να ήταν κάποιος δίπλα του...
ότι είχαμε εσύ το σκότωσες με τον πιο άδικο τρόπο...
Υστέρα δεν μίλησε άλλο...
Μια μορφή φάνηκε να πλησιάζει το σπίτι του...
Μια σκυφτή γυναικά περπατούσε βάρια κι όλο και πλησίαζε...ανέβηκε τις σκάλες...άφησε την βαλίτσα της κάτω και πήγε κοντά του...έσκυψε πάνω του…
Αγάπη μου...μοναδική μου αγάπη...πόσα χρονιά έπρεπε να περάσουν...;πόσα ταξίδια να κάνω...;πόσες θάλασσες και τρικυμιές να διασχίσω...;
Κι όλα αυτά για να καταλάβω πως η μοναδική μου ευτυχία ήταν πάντοτε εδω στην αγκαλιά σου...
Πως κοιτώντας τα ματιά σου έβλεπα όλο τον κόσμο που γύρισα...
Πως κάθε σου λέξη ήταν θησαυρός γιατί από την ψύχη σου ήταν βγαλμένη......Κι εγώ η ανόητη ξέροντας πως θα είσαι πάντα εκεί για μένα δεν έκανα τον κόπο να σου απαντήσω σε τόσα γράμματα...
Όλα εδω τα έχω αγάπη μου...όλα...ένα για κάθε μέρα που περνούσαμε μακριά ο ένας από τον άλλο...
Όλη μας η ζωή χωριά και μαζί είναι εδω...
Μα σταμάτησες πριν 3 χρονιά να μου γραφείς...φοβήθηκα πως κάτι έπαθες...ξαφνικά η αγάπη σου δεν ήταν πια λιμάνι για μένα...έτσι πήρα τον δρόμο του γυρισμού...
πότε δεν σου άρεσαν τα παιχνίδια, και μόνο στο ότι σου συνέβη κάτι πήγε ο νους μου...
αλλά τώρα είμαι εδω αγάπη μου...όλα τα σ'αγαπω που σου στέρησα θα στα λέω κάθε μέρα για την υπόλοιπη ζωή μας...
κι εσύ με σημάδεψες...όσα χρονιά κι αν πέρασαν πάντα ήσουν μοναδικός για μένα...
ο μονός άντρας που πάντα με περίμενε όσο σκληρά και αν φέρθηκα...δεν το θελα αγάπη μου...
Αλήθεια δεν το θελα...πάντα σε αγαπούσα όμως άφηνα πάντα την αγάπη μας στην άκρη σαν κάτι σίγουρο και κυνηγούσα την ζωή πριν αύτη με πιάσει...
Έπρεπε αγάπη μου να το κάνω...με καταλαβαίνεις έτσι δεν είναι...;
Εσύ πάντα με καταλάβαινες ε...;
Αγάπη μου γύρνα να με δεις...είμαι εδω τώρα κι ούτε ένα βλέμμα δεν μου χάρισες...ούτε μια λέξη σου...λαχταρούσα τόσο την αγκαλιά σου...τώρα είμαι εδω...για σένα...
εκείνος είχε από ώρα φύγει...
τα ματιά του κοιτούσαν έξω από το παράθυρο όμως δεν έβλεπε τον ερχομό κανενός...
το σώμα του ήταν ακουμπισμένο σε μια καρεκλά όμως δεν ένιωθε το άγγιγμα κανενός...
στα χέρια του κρατούσε ένα δαχτυλίδι με χαραγμένο το όνομα του μέσα...
δίπλα του ένα τελευταίο γράμμα..."ότι είχαμε εσύ το σκότωσες με τον πιο άδικο τρόπο"
όσα του είπε δεν τα άκουσε...
έφυγε πριν εκείνη έρθει...
έφυγε πριν ακούσει το σ'αγαπω του...
έφυγε με παράπονο και μια κάρδια ραγισμένη...
έφυγε γεμάτος με όση αγάπη έδωσε κι έφυγε άδειος με όση δεν πηρέ...
εκείνος έφυγε...
Εκείνη κατάλαβε πως μιλούσε σε ένα άψυχο κορμί...
κράτησε το δαχτυλίδι στα χέρια της και διάβασε το γράμμα του...
άργησα είπε...άφησε ένα δάκρυ...πηρέ την βαλίτσα της...
κατέβηκε τις σκάλες και πηρέ τον δρόμο για πίσω...πίσω που...; αναλογίστηκε...
ήταν πια πολύ αργά για όλα...!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου