Είναι κάτι μέρες...

Είναι κάτι μέρες...

Γκρίζες, θολές μα και γεμάτες φόβο...

Που κι ο αέρας που ανασαίνω μοιάζει...

Με κοφτερά γυαλιά να είναι γεμάτος...

Σαν κάθε ανάσα μου τα σωθικά να γδέρνει...

 Είναι κάτι μέρες...

Που το κορμί μου μάζα  άσχημη το νοιώθω...

Από σιδερικά βαρειά και σκουριασμένα...

Που με μεγάλο κόπο εδώ κι εκεί το σέρνω...

Δίχως να φτάνω στο εδώ ούτε στο εκεί...

 Είναι κάτι μέρες...

Που κρύα ομίχλη το μυαλό σφιχτά αγκαλιάζει...

Που τίποτε δε βλέπω κι ας κοιτώ τριγύρω...

Που ώρες ψάχνω στη σιωπή για έναν ήχο...

Τα πάντα αγγίζω δίχως τίποτε να νοιώθω...

 Είναι κάτι μέρες....

Που μέγγενη αόρατη τα στήθια σφίγγει...

Λες κι έχει βάλει στόχο την καρδιά να κάνει...

Να απελπιστεί και να χτυπά να πάψει...

Και να στραγγίξει θέλει τα πνευμόνια...

 Είναι κάτι μέρες...

Που και το φως το πιο λαμπρό του ήλιου...

Την παγωνιά που μέσα νοιώθω δεν τη λιώνει...

Και περιμένω με λαχτάρα το λυτρωτικό σκοτάδι...

Να με σκεπάσει μήπως λίγο ζεσταθώ...

 Είναι κάτι μέρες...

Που ακόμη και η αδερφή μου η θάλασσα...

Κρατά κρυφό από μένα το γαλάζιο...

Λες και της ξέπλυνε με μιας όλο το χρώμα...

Ένα μου δάκρυ που άφησα να πέσει...

 Είναι κάτι μέρες...

Που δεν αντέχω άλλο μέσα μου να σε έχω...

Κι ας είσαι πια ένα όνειρο παντοτινά χαμένο...

Που αληθινά, αληθινά τόσο πολύ μου λείπεις...

Κι ας μη με άφησες ούτε στιγμή μονάχο...

 Είναι κάτι μέρες...

Που ξεγελιέμαι πως λιγόστεψε ο πόνος...

Μα τότε ακόμη πιο πολύ από πριν φοβάμαι...

Γιατί αυτό σε σκέψη απατηλή με βάζει...

Ότι μπορεί για μια στιγμή να σε ξεχάσω...

Είναι κάτι μέρες...

Πάντα από τότε ίδιες όλες...

Μουντές θολές και γκρίζες...

Τόσο αδειανές χωρίς εσένα...

Τόσο γεμάτες από σένα........