Καποτε...
ελεγα πως δε θα βρεθει ποτε αυτη που θα μπορεσει να εξημερωσει το αγριμι της ψυχης μου, πως θα ηττηθει νωρις και δε θα χρειαστει να κονταροχτυπηθει για να επουλωσει τις πληγες μου.

Καποτε...
θυμαμαι εκλεινα τα ματια κατω απο εναστρους ουρανους και ευχομουν να βρεθει επιτελους καποια και να σπασει τις αλυσιδες της καρδιας μου,να με κανει να αισθανθω και παλι τους χτυπους της...
Ετσι αδιαφορα περνουσε ο καιρος και τα πεφταστερια πηγαιναν μονιμως κοντρα στα θελω... ωσπου τα παρατησα,επαψα να ψιθυριζω κουφιες ευχες και η απογοητευση πηρε επαξια τη θεση της ελπιδας και της προσμονης...

"οτι ειναι να΄ρθει,θα'ρθει ελεγα,αλλιως θα προσπερασει..."
και βουλιαζα στις ρηχες σκεψεις μου.

Καποτε...
υποστηριζα πως δεν υπαρχουν στερεες σχεσεις,μοναχα ετοιμορροπες απολαυσεις που διεγειρουν τις αισθησεις και το μυαλο προσωρινα.
Και τωρα; Νομιζω πως θα αργησω να μου αλλαξω τη γνωμη...
γιατι ολοι καποιοι στιγμη φευγουν και μενεις πισω κουβαλωντας ενα τεραστιο κουφαρι ψυχης. Και πανω που κανεις βουτια στο αβεβαιο,βρισκεσαι να πνιγεσαι στα τρισβαθα ενος αγνωστου ωκεανου μα δε ξεψυχας, απλα μαθαινεις να επιπλεεις...

Καποτε ημουν εγω και με αναγνωριζα και τωρα εμεινα να παλευω να με αναγνωρισει και ο καθρεφτης μου...
Καποτε ειχα συμβιβαστει με την ιδεα της μοναξιας..ηταν η καλυτερη μου φιλη και η μοναδικη που δε με προδωσε ως τωρα.
Η μονη που εμεινε πλαι μου με ανιδιοτελεια,πιστη και αφοσιωση.

Καποτε μιλουσες για το παντα των στιγμων μας και εγω σου ελεγα για το μαζι και το παντα χωρια,που μας ακολουθει σε καθε μας κινηση.
Τοσες διαφορετικες οπτικες γωνιες καταφερνουν και χωρουν σε ομοιες ματιες.
Τοσα ζωντανα λογια υπακουουν σε αυτοχειρες χειρονομιες...απο παντου και για παντα.
Γιατι γιναμε ετσι;
Ειναι η πρωτη φορα που διψω για ζωη,για να αγγιζω,να μυριζω,να γευομαι τα αδυτα που μου χαριζει ο βυθος της υπαρξης σου...
μα οσο πιο βαθια με οδηγεις τοσο νιωθω να πνιγομαι...

"Κάποτε,μα τώρα είμαστε εδώ
Ξένοι σ`έναν τόπο που αλλάζει
Ξέρω χίλιους τρόπους να σωθώ,
μα κανένας τους δεν μου ταιριάζει..."